Idi na sadržaj

Tuba

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Tuba

Tuba je limeni puhački instrument, najvećih dimenzija i najdubljeg zvuka. Uočljiva je po vrlo širokom završnom dijelu cijevi i lijevku okrenutom uvis. Dužina čunjaste cijevi iznosi 565 cm.

Osobine

[uredi | uredi izvor]

Ima četiri ventila, ali neke varijante imaju i pet ili čak šest. Četvrti ventil snižava cijeli alikvotni niz tonova za dva i po stepena (čista kvarta), a kombinovana upotreba svih ventila postepeno snižava cijeli alikvotni niz do petog i po stepena (velika septima). Time je omogućeno dobijanje svih polustepena između pedalnog tona i drugog alikvotnog tona. Srazmjerno široka cijev i dubok usnik čine da je zvuk tube pun, ali zaobljen, najsrodniji zvučanju roga ili krilnice (varijanta trube). Iako se često slaže u akorde s trombonima, ne doseže snagu i blistavost njihovog zvuka, ali im čini dodatni, masivni bas. Za svoju veličinu i zvučnu dubinu, tuba je srazmjerno pokretljiv instrument. Ipak, registar i karakter njenog zvuka čine da je solistička upotreba tube, pa čak i samo istaknutija uloga u orkestru, sasvim rijetka. Muzika za tubu piše se u bas-ključu.

Historija

[uredi | uredi izvor]

Prvi put je napravljena za pruski vojni orkestar 1829. Vijest je brzo stigla u Francusku, gdje je Hector Berlioz preporučio zamjenu ofikleida tubom u "Fantastičnoj simfoniji". Prvi koncert za tubu je komponovao Vaughan Williams 1954.