Edukira joan

Enric Ucelay-Da Cal

Wikipedia, Entziklopedia askea
Enric Ucelay-Da Cal

Ahotsa
Bizitza
JaiotzaNew York, 1948 (75/76 urte)
Herrialdea Espainia
Familia
AitaErnesto Guerra da Cal
AmaMargarita Ucelay
Familia
Hezkuntza
HeziketaColumbia Unibertsitatea doktoretza
Bartzelonako Unibertsitatea lizentzia
Bartzelonako Unibertsitate Autonomoa doktoretza
Tesi zuzendariaEdward Malefakis
Doktorego ikaslea(k)Joan Esculies Serrat
Xavier Casals i Meseguer
Joan Maria Thomàs (en) Itzuli
Gennadi Kneper (en) Itzuli
Marcel A. Farinelli (en) Itzuli
Hizkuntzakgaztelania
katalana
ingelesa
Jarduerak
Jarduerakhistorialaria, unibertsitateko irakaslea eta idazlea
Lantokia(k)Katalunia
Enplegatzailea(k)Bartzelonako Unibertsitate Autonomoa  (1985 -  2006)
Pompeu Fabra Unibertsitatea  (2006 -  2018)
enricucelaydacal.weebly.com…

Enric Ucelay-Da Cal (New York, Ameriketako Estatu Batuak, 1948) Aro Garaikidean espezializatutako historialaria da, Bartzelonako Pompeu Fabra Unibertsitateko katedradun emeritua.

Biografia eta azterlanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ernesto Guerra da Cal filosofo eta idazlearen eta Margarita Ucelay idazle eta akademikoaren semea da, espainiar erbesteratuak biak, eta Matilde Ucelay arkitektoaren iloba.[1] 1965 eta 1969 artean New Yorkeko Bard Collegen ikasi zuen (gaur egun Bard University) eta 1969an Arteetan (Bachelor of Arts) lizentziatu zen, Woodrow Wilson Scholarship batekin saritua izan zelarik. New Yorkeko Columbia Universityko Graduate Schoolen onartu zuten, eta Arno Mayer eta Robert O. Paxton-ekin (bere "research assistant" izan zen) ikasi zuen. Doktoretza (Ph. D.) lortu zuen 1970ean, Estat Català: The Strategies of Separation and Revolution of Catalan Radical Nationalism (1919-1933) tesiarekin (Ann Arbor, Michigan, AEB: University Microfilms International), hasieran Paxtonek zuzendua eta gero Edward Malefakis hispanistak.

1974an Espainiara joan zen eta ikasketak berrabiarazi zituen, 1980an Bartzelonako Unibertsitatean Historian lizentziatu zen eta 1983an amaitu zituen ikasketak Historia doktoretza batekin Bartzelonako Unibertsitate Autonomoan, El nacionalisme radical català i la resistència a la Dictadura de Primo de Rivera, 1923-1931 tesiarekin, Josep Fontanak zuzenduta. Tesi hori egiteko, Ucelay-Da Calek Frantzia, Italia, Belgika, Suitza, Alemania, Erresuma Batua eta Portugalgo artxibo funts ugari erabili zituen, Espainiakoez gain. 1983an lortu zuen Espainiako herritartasuna.

Unibertsitateko irakaslea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bartzelonako Unibertsitate Autonomoan Historia Garaikideko irakasle titularra izan da 1985 eta 1995 artean, eta Historia Garaikideko katedraduna 1995 eta 2006 artean. 2006tik Historia Garaikideko katedraduna da Pompeu Fabra Unibertsitatean, eta 2018ko irailean erretiratu zen. 1994ko otsailetik apirilera Duke Unibertsitatean eta 2002ko udaberriko seihilekoan Venice International Universityn irakasle bisitaria izan da, baita visitor scholar Parisko École des Hautes Études de Sciences Sociales unibertsitatean ere, 2004ko apirilean.

Urte asko lehenagotik, ikertzaile gazte eta etorkizun handikoekin lan egin du, baita hainbat irakaslerekin ere, hala nola Francisco Veiga Ekialdeko Europari buruzko ikertzaile espainiar nagusiarekin, Joan Maria Thomas Espainiako Falangearen historian adituarekin; Xavier Casalsekin, Espainiako neonazismoari buruzko ezagutzaile onenarekin; Ferran Gallegorekin, Boliviako eta Alemaniako nazionalismoaren historialari onenarekin. Xosé Manoel Núñez Seixas-ekin, nazionalismo espainiarrean adituarekin; David Martinez Fiol-ekin, Lehen Mundu Gerrak Espainian izandako harrera beroa ikertu duenarekin; eta Arnau Gonzalez Vilalta-rekin, Historia Garaikideko hainbat gaitan espezializatutako historialariarekin.

Ikerketa historikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Enric Ucelay-Da Calen ikerketa historiografikoak Espainiako eta Kataluniako historia garaikidea, nazionalismo espainiarra eta katalana hartu ditu ardatz, eta gai espezifikoak jorratzen ditu, hala nola Kataluniako independentismoak (Estat Català) Espainiako Bigarren Errepublikan eta Espainiako Gerra Zibilean izan zuen zeregina; Espainiako «populismo» kontzeptuaren azterketa eta Latinoamerikarekin izan zituen loturak; historia «nazional» orokor bati lotutako eskualde-dinamikak, edo erlijioaren antropologia, Espainiako Gerra Zibila interpretatzeko metodo gisa.[2]

Obra[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Enric Ucelay-Da Calek 350 artikulu akademiko baino gehiago argitaratu ditu aldizkari espezializatuetan, eta hainbat liburu idatzi ditu gaztelaniaz, katalanez, ingelesez, frantsesez eta italieraz, bai eta hainbat lan espezializaturen aipamenak ere. Bere liburu aipagarrienak honako hauek dira:

  • La Catalunya populista: Imatge, cultura i política en l'etapa republicana, 1931-1939. Bartzelona: La Magrana, 1982 (ISBN: 8474100925).
  • Francesc Macià. Una vida en imatges. Bartzelona: Kataluniako Generalitatea, 1984 (ISBN: 8439303467).
  • Macià i el seu temps. Bartzelona: Diputació de Barcelona, 1985; 2.edizioa, 1988 (ISBN: 845050774X).
  • La Joventut a Catalunya al segle XX: materials per a una història. Bartzelona, Diputació de Barcelona, 1987 (ISBN: 845055523X).
  • La paz simulada: una historia de la Guerra Frío, 1941-1991, Francisco Veiga eta Angel Duarterekin batera. Madril: Alianza Editorial, 1997; 2.edizioa, 2006 (ISBN: 8420648272).
  • Contra Companys. La frustración nacionalista ante la Revolución, Arnau González Vilaltarekin batera argitaratua. Valentzia, Valentziako Unibertsitateko argitalpenak, 2012 (ISBN: 978-84-370-8818-1).
  • Urriak 6. 1934ko iraultza katalanistaren desfeta, editat combament amb Arnau González i Vilalta i Manel López. Bartzelona: Editorial Base, 2014 (ISBN 978-84-16166-19-0).[7]
  • Macià al país dels soviets, Joan Esculiesekin batera. Bartzelona: Edicions de 1984, 2015 (ISBN: 978-84-15835-68-4).
  • Joan Lluhí i Vallescà. L'home que va portar la República, Arnau González i Vilaltarekin batera. Bartzelona: Editorial Base, 2017 (ISBN: 978-84-16587-55-1).
  • El proceso separatista en Cataluña. Análisis de un pasado reciente (2006-2017), Steven Forti eta Arnau González i Vilaltarekin kooordinatua. Granada: Editorial Comares, 2017 (ISBN: 978-84-9045-560-9).
  • "Tumulto". Meditacions sobre l'octubre català (2017), Arnau González i Vilaltarekin eta Plàcid Garciarekin batera.Lauak. Maçanet de la Selva: Gregal argitaletxea, 2017 (ISBN: 978-84-17082-38-3).
  • El catalanisme davant del feixisme, 1919-2018, Arnau González i Vilaltarekin eta Xosé Manoel Núñez Seixasekin koordinatua. Maçanet de la Selva: Gregal argitaletxea, 2018 (ISBN: 978-84-17082-73-4).
  • Breve historia del separatismo catalán. Bartzelona: Ediciones B, 2018. (ISBN 978-84-666-6511-7).
  • L'aparença d'un poder propi. La mancomunitat de Catalunya i el catalanisme, Arnau González i Vilaltarekin eta Josep Pich Mitjanarekin koordinatua. Catarroja-Bartzelona, Afers argitaletxea, 2019 (ISBN: 978-84-16260-77-5).
  • Patrias diversas, ¿misma lucha? Alianzas transnacionalistas en el mundo de entreguerras (1912-1939), Xosé M-rekin koordinatua. Nuñez Seixas y Arnau González i Vilalta, Bartzelona, Ediciones Bellaterra, 2020 (ISBN: Politik84- 7290-990-8).
  • El Mediterrani Català (1931-1939), un inèdit contemporani. Zuzendaria: Enric Ucelay-Da Cal, Susanna Tavera, Àngel Duarte eta David Martínez Fiol. Edizioa: Arnau González i Vilalta, Maçanet de la Selva, Editorial Aledis, 2022tik argitaragabea.
  • El Fascio de las Ramblas, Los orígenes catalanes del fascismo español, Xavier Casals Meseguer-ekin. Bartzelona, Iragana eta oraina, 2023 (ISBN: 978-84-125954-6-8).

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Ricardo García Cárcel, "Margarita Ucelay y el exilio femenino" en Crónica Global,12 de mayo de 2019.
  2. ↑ Véase, por ejemplo, su artículo "El pueblo contra la clase: populismo legitimador, revoluciones y sustituciones políticas en Cataluña (1936-1939)" en Ayer, nº 50, 2003.
  3. ↑ Txantiloi:Versalita, Octavio. (27 de noviembre de 2003). «El imperialismo catalán» El Cultural.
  4. ↑ Txantiloi:Versalita, Jordi. (2005). «Enric Ucelay-Da Cal, El imperialismo catalán. Prat de la Riba, Cambó, D’Ors y la conquista moral de España» Mélanges de la Casa de Velázquez 35 (2): 293-296. ISSN 2173-1306..
  5. ↑ Txantiloi:Versalita, Pedro Carlos. «Enric Ucelay Da Cal, El imperialismo catalán. Prat de la Riba, Cambó, D'Ors y la conquista moral de España, Edhasa, Barcelona, 2003» Historia y Política (Servicio de Publicaciones de la Universidad Complutense de Madrid, Universidad Nacional de Educación a Distancia y Centro de Estudios Políticos y Constitucionales) (13): 259-288. ISSN 1575-0361..
  6. ↑ Txantiloi:Versalita, Eduardo. (2005). «El catalanismo en la hora del imperialismo: un estudio excepcional sobre la proyección hispánica del nacionalismo lligaire» Studia Historica. Historia Contemporánea (Salamanca: Servicio de Publicaciones de la Universidad de Salamanca) 23 ISSN 0213-2087..
  7. ↑ Reseña de Carles Santacana, "Els enigmes del Sis d'Octubre", en Quadern de El País (2 de octubre de 2014.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Enric_Ucelay-Da_Cal&oldid=9844435"(e)tik eskuratuta