پرش به محتوا

ساده‌خوانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ساده‌خوانی یا آواز اولیه (به لاتین: cantus planus) مجموعه‌ای از سرودهای مناجاتی کلیسایی است که با الحانی تقریباً یک‌نواخت و بدون موسیقی همراه خوانده می‌شود.

ضرباهنگ در ساده‌خوانی معمولاً آزادتر از ضرباهنگ وزن‌دار موسیقی‌های معمول غربی است. ساده‌خوانی نت‌نویسی ویژه خود را دارد و تعداد خطوط حامل در این نت‌نویسی به‌جای ۵ خط، ۴ خط است.

تاریخ

[ویرایش]

ساده‌خوانی در سده‌های آغازین مسیحیت رایج شد و احتمالاً از موسیقی کنیسه های یهودی و بی‌گمان از دستگاه مقامی یونانی تأثیر پذیرفته‌است. و سیستم نماد گذاری خود را دارد.[۱]

نمونه

[ویرایش]

منابع و پانویس‌ها

[ویرایش]
  • Kennedy, Michael and Kennedy, Joyce Bourne. The Concise Oxford Dictionary of Music,(5 ed.), Oxford University Press, 2007, ISBN 978-0-19-920383-3

پیوند به بیرون

[ویرایش]