Jump to content

vereor

E Victionario

Appellatio

[+/-]
  • /ˈve.re.or/

Verbum deponens

[+/-]

vĕr|ĕor, -ērī, -ĭtus sum

  1. Timere, metuere.

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

Thema Deponens
ver- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. vereor verear   verēbar verērer verēbor  
II. sing. verēris vereāris verēre! verēbāris verērēris verēberis verētor!
III. sing. verētur vereātur   verēbātur verērētur verēbitur verētor!
I. plur. verēmur vereāmur   verēbāmur verērēmur verēbimur  
II. plur. verēminī vereāminī verēminī! verēbāminī verērēminī verēbiminī
III. plur. verentur vereantur   verēbantur verērentur verēbuntur verentor!
Thema Deponens
verit- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. veritus,
-a, -um sum
veritus,
-a, -um sim
veritus,
-a, -um eram
veritus,
-a, -um essem
veritus,
-a, -um erō
II. sing. veritus,
-a, -um es
veritus,
-a, -um sīs
veritus,
-a, -um erās
veritus,
-a, -um essēs
veritus,
-a, -um eris
III. sing. veritus,
-a, -um est
veritus,
-a, -um sit
veritus,
-a, -um erat
veritus,
-a, -um esset
veritus,
-a, -um erit
I. plur. veritī,
-ae, -a sumus
veritī,
-ae, -a sīmus
veritī,
-ae, -a erāmus
veritī,
-ae, -a essēmus
veritī,
-ae, -a erimus
II. plur. veritī,
-ae, -a estis
veritī,
-ae, -a sītis
veritī,
-ae, -a erātis
veritī,
-ae, -a essētis
veritī,
-ae, -a eritis
III. plur. veritī,
-ae, -a sunt
veritī,
-ae, -a sint
veritī,
-ae, -a erant
veritī,
-ae, -a essent
veritī,
-ae, -a erunt

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Dep. verērī veritum,
-am, -um esse
veritūrum,
-am, -um esse
verēns veritus,
-a, -um
veritūrus,
-a, -um

Gerundium Gerundivum Supinum
verendī verendus, -a, -um veritum veritū