Przejdź do zawartości

Zbigniew Resich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Resich
Data i miejsce urodzenia

30 września 1915
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 1989
Konstancin-Jeziorna

Pierwszy prezes Sądu Najwyższego
Okres

od 23 maja 1967
do 21 stycznia 1972

Poprzednik

Jan Wasilkowski

Następca

Jerzy Bafia

Poseł V kadencji Sejmu PRL
Okres

od 1 czerwca 1969
do 15 lutego 1972

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Grób Zbigniewa Resicha i jego żony Zofii

Zbigniew Resich (ur. 30 września 1915 w Wiedniu, zm. 19 stycznia 1989 w Konstancinie-Jeziornie) – polski prawnik oraz sportowiec, profesor nauk prawnych, w latach 1967–1972 pierwszy prezes Sądu Najwyższego, a w latach 1975–1981 dziekan Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Poseł na Sejm PRL V kadencji.

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Jagiellońskim i odbyciu aplikacji sądowej został sędzią. W latach 1945–1953 był sędzią Sądu Wojewódzkiego w Krakowie, a w latach 1953–1972 sędzią Sądu Najwyższego. W latach 1958–1967 był Prezesem Izby Cywilnej SN, a w latach 1967–1972 Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego. W latach 1958–1964 przewodniczył zespołowi postępowania cywilnego Komisji ds. Reformy Prawa Cywilnego. Był współtwórcą kodeksu postępowania cywilnego z 1964. W latach 1969–1972 był posłem na Sejm PRL V kadencji z ramienia PZPR. Przewodniczył też Zarządowi Głównemu Zrzeszenia Prawników Polskich (1967–1972).

Od 1965 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego (w Zakładzie Postępowania Cywilnego), a w latach 1975–1981 dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UW. Głównym polem zainteresowań naukowych prof. Resicha było postępowanie cywilne, ale także prawo międzynarodowe, a zwłaszcza ochrona praw człowieka.

W latach 1962–1970 był członkiem Komisji Praw Człowieka ONZ, pełnił kolejno funkcje przewodniczącego i wiceprzewodniczącego. Uczestniczył czterokrotnie w składzie Delegacji Rządowej na Zgromadzenie Ogólne ONZ. Był jednym z twórców takich dokumentów międzynarodowych jak Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka, konwencja o likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej czy konwencja o nieprzedawnianiu zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości[1]. Był członkiem Polskiej Grupy Narodowej Stałego Trybunału Rozjemczego w Hadze[2]. Prowadził wykłady na uniwersytetach w: Santiago de Compostela, Neapolu, Amsterdamie, Teheranie, Wiedniu, Salzburgu i Paryżu.

W 1980–1981 przewodniczył społecznej komisji ds. opracowania projektu nowej ustawy o szkolnictwie wyższym (tzw. Komisja Resicha). Projekt ten, zawierający postulaty autonomii uczelni od władz państwowych, nie został wdrożony.

Pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera C39-10-2)[3].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ojciec dziennikarki Alicji Resich-Modlińskiej.

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Poznanie prawdy w procesie cywilnym (1958)
  • Dopuszczalność drogi sądowej w sprawach cywilnych (1962)
  • Przesłanki procesowe (1966)
  • Ochrona praw człowieka w prawie międzynarodowym (1972)
  • Nauka o organach ochrony prawnej (1977)
  • Polska w obronie praw człowieka (1978)
  • Res iudicata (1978)
  • Postępowanie cywilne (współautor Jerzy Jodłowski) (1979, najnowsze wydanie 2005)
  • Międzynarodowa ochrona praw człowieka (1981)

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

W młodości Resich był koszykarzem. Czterokrotnie brał udział jako reprezentant Polski w mistrzostwach Europy (w 1937, 1939, 1946 i 1947); w mistrzostwach w 1939 został (wraz z drużyną) brązowym medalistą. Kontuzja wyeliminowała go ze startu na olimpiadzie w Berlinie w 1936. 27 razy był reprezentantem Polski.

Przez całą karierę (1932–1948) reprezentował barwy Cracovii. Zdobył z nią mistrzostwo Polski w 1938 i wicemistrzostwo w 1946, a także Puchar Polski w 1935.

Grał także w piłkę ręczną i siatkówkę. W piłce ręcznej pięć razy wystąpił w reprezentacji Polski. Był brązowym medalistą mistrzostw Polski (1938).

W 1985 otrzymał medal Kalós Kagathós.

Odznaczenia[4]

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Konwencja o niestosowaniu przedawnienia wobec zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości (Dz.U. z 1970 r. nr 26, poz. 208)
  2. M. Jędrzejewska, T. Ereciński, Studia z prawa postępowania cywilnego: Księga Pamiątkowa ku czci Zbigniewa Resicha, Warszawa 1985, s. 7
  3. Wyszukiwarka grobów w Warszawie
  4. Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 1092–1093
  5. a b Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
  6. M.P. z 1954 r. nr 103, poz. 1340
  7. M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419