Przejdź do zawartości

Franciszek Rusek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Rusek
Data i miejsce urodzenia

24 marca 1924
Sułkowice

Data i miejsce śmierci

20 stycznia 2020
Grodzisk Mazowiecki

Prokurator generalny
Okres

od 1 grudnia 1981
do 31 maja 1984

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Lucjan Czubiński

Następca

Józef Żyta

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy

Franciszek Rusek (ur. 24 marca 1924 w Sułkowicach, zm. 20 stycznia 2020 w Grodzisku Mazowieckim[1]) – polski sędzia, prokurator generalny od 1 grudnia 1981 do 31 maja 1984, doktor nauk prawnych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1944–1945 przebywał na robotach przymusowych w Niemczech. Studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim i Jagiellońskim, doktorat z nauk prawnych uzyskał w 1965. Pracował w sądownictwie od 1949, był m.in. sędzią i prezesem sądów wojewódzkich w Kielcach i Poznaniu.

W 1964 został zastępcą kierownika Wydziału Administracyjnego Komitetu Centralnego PZPR, w latach 1967–1972 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości.

W latach 1972–1981 był prezesem Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego. Wchodził w skład Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce i Prezydium Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego. Wiceprzewodniczący Rady Naukowej Instytutu Badania Prawa Sądowego.

Opublikował wiele prac z prawa sądowego, m.in. Postępowanie zaoczne w procesie cywilnym (1966), Koszty sądowe w postępowaniu cywilnym. Komentarz (1976, współautor), Społeczno-polityczne założenia kodeksu pracy (1976), Ustawa o okręgowych sądach pracy i ubezpieczeń społecznych. Komentarz (1977, współautor), Kodeks Pracy z komentarzem (1979, współautor).

Grób Franciszka Ruska na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
Grób Franciszka Ruska na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Członek PPR i PZPR, był odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

Prosił Radę Państwa o niestosowanie prawa łaski wobec Zdzisława Najdera, dyrektora polskiej sekcji Radia Wolna Europa skazanego na karę śmierci w tajnym procesie zaocznym.

Twierdził, że w początkowym okresie istnienia Polski Ludowej głównym zadaniem sądów była walka z wrogiem wewnętrznym, natomiast później ochrona mienia społecznego, które stanowiło podstawę ustroju gospodarczego i społecznego państwa[2].

Odsunięty od obowiązków prokuratora generalnego w końcu lutego 1984, a następnie odwołany z tej funkcji, w związku z negatywną oceną Biura Politycznego KC PZPR, które było niezadowolone z pierwszej wersji ustaleń prokuratury, w których winą za śmierć Grzegorza Przemyka obarczono milicjantów. Domagano się, aby winę milicjantów wyeliminować lub co najmniej zmarginalizować[3].

Zmarł w Grodzisku Mazowieckim i został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera: A 34 rząd:4, grób:27)[4]

Franciszek Rusek w filmie

[edytuj | edytuj kod]

W filmie Żeby nie było śladów w reżyserii Jana P. Matuszyńskiego (2021) w postać Franciszka Ruska wcielił się Mikołaj Grabowski[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Franciszek Rusek: Nekrologi [online], www.nekrologi.net [dostęp 2020-01-28].
  2. Z dziejów wymiaru sprawiedliwości: Zadania sądów wojskowych w Polsce w latach 1944–1956 – Marcin Zaborski [1].
  3. W związku z podważaniem w debacie parlamentarnej roli władz PRL w sprawie wyjaśniania sprawy śmiertelnego pobicia Grzegorza Przemyka IPN przedstawia najważniejsze ustalenia z postępowania prowadzonego w OKŚZpNP w Warszawie
  4. Miejsce pochówku. [dostęp 2020-03-07].
  5. Żeby nie było śladów [online], FilmPolski [dostęp 2022-08-13].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja 1, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]