Przejdź do zawartości

Mariusz Czerkawski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mariusz Czerkawski
Ilustracja
Mariusz Czerkawski (2018)
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1972
Radomsko

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

183 cm

Pozycja

napastnik (prawoskrzydłowy)

Uchwyt

lewy

Kariera juniorska
Lata Klub
1988–1990 GKS Tychy
Draft

NHL 1991, numer: 106 (5 runda)
Boston Bruins

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1990–1991 GKS Tychy
1991–1994 Djurgårdens IF
1992–1993 Hammarby IF (wyp.)
1994–1996 Boston Bruins
1994–1995 Espoo Blues
1996–1997 Edmonton Oilers
1997–2002 New York Islanders
2002–2003 Montreal Canadiens
2002–2003 Hamilton Bulldogs
2003–2004 New York Islanders
2004–2005 Djurgårdens IF
2005–2006 Toronto Maple Leafs
2006 Boston Bruins
2006–2008 Rapperswil-Jona Lakers
2009 GKS Tychy
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1989–1990  Polska U-18 11 (14)
1990–1991  Polska U-20 14 (13)
1991–2006  Polska 42 (23)
W sumie: 67 (50)
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Strona internetowa

Mariusz Krzysztof Czerkawski (ur. 13 kwietnia 1972 w Radomsku) – polski hokeista, menedżer hokejowy, komentator sportowy[1] i prezenter telewizyjny.

Jeden z najwybitniejszych polskich hokeistów w historii. W latach 1991–2006 reprezentant Polski w hokeju na lodzie, olimpijczyk z Albertville 1992. W NHL spędził 12 sezonów oraz reprezentował w niej barwy pięciu klubów: Boston Bruins, Edmonton Oilers, New York Islanders, Montreal Canadiens i Toronto Maple Leafs. Został także pierwszym Polakiem w tej lidze, który wystąpił w Meczu Gwiazd NHL.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

GKS Tychy

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy kontakt z lodowiskiem miał w wieku ośmiu lat[2]. Jako wychowanek GKS Tychy grał w zespołach tego klubu w kolejnych kategoriach wiekowych[2]. Jego pierwszym trenerem był Józef Zagórski[3][4]. W wieku juniorskim do 1990 roku grał w barwach GKS w rozgrywkach Centralnej Ligi Juniorów. W seniorskich rozgrywkach I ligi występował od 1988. W sezonie I ligi 1990/1991 w 24 meczach zdobył 40 punktów (25 bramek, 15 asyst), dzięki czemu w wieku 19 lat został najmłodszym laureatem nagrody pod nazwą Złoty Kij dla najlepszego hokeisty rozgrywek. Jednocześnie sezon 1990/1991 był pierwszym i jedynym w karierze Czerkawskiego, w którym rozegrał pełny sezon w lidze polskiej. Wraz z tyską drużyną dotarł do ćwierćfinału fazy play-off. W 1991 był w klasie maturalnej w liceum w Tychach[2].

Draft NHL 1991

[edytuj | edytuj kod]

Znakomite występy zarówno w lidze polskiej, ale przede wszystkim w turniejach reprezentacyjnych, spowodowały, że talent Mariusza Czerkawskiego zauważyli działacze klubu z północnoamerykańskiej ligi NHLBoston Bruins, którzy dnia 22 lipca 1991 wybrali go w piątej rundzie draftu NHL z numerem 106.

Djurgårdens IF (1991/1992)

[edytuj | edytuj kod]

Następnym klubem w karierze Czerkawskiego był Djurgårdens IF w szwedzkiej lidze Elitserien. W trakcie sezonu ligi polskiej 1990/1991 w lutym 1991 przebywał na testach w tym zespole w Szwecji[5], przekonując do siebie działaczy tego klubu[6]. W jego barwach zadebiutował dnia 26 września 1991 roku w wygranym 4:3 meczu wyjazdowym 1. kolejki przeciwko Brynäs IF oraz zaliczył dwie asysty (12. minuta przy golu Jensa Öhlinga na 2:0, 55. minuta przy golu Orwara Stamberta na 4:3). Swojego pierwszego gola w rozgrywkach ligi zdobył dnia 29 września 1991 roku, w 17. minucie przegranego 3:4 meczu 2. kolejki przeciwko Malmö IF na 1:0. Łącznie w fazie zasadniczej sezonu 1991/1992 rozegrał 39 meczów (nie wystąpił tylko dnia 26 stycznia 1991 w przegranym 0:2 meczu 31. kolejki przeciwko VIK Västerås), zdobywając w nich 13 punktów (8 bramek, 5 asyst), a jego zespół z dorobkiem 43 punktów zajął trzecie miejsce w fazie zasadniczej ligi Elitserien (16 zwycięstw, 11 remisów i 13 porażek) i awansował do fazy play-off, gdzie w finale uległ Malmö IF w rywalizacji 2:3 i ostatecznie zdobył wicemistrzostwo Szwecji], jednak w tej fazie Czerkawski zagrał w jedynie w trzech meczach, nie zdobywając żadnego punktu. Mariusz Czerkawski zdobył również ze swoim klubem Puchar Europy w edycji 1991/1992 po zwycięstwie w finale 7:2 z niemieckim Düsseldorfer EG w Düsseldorfie. Pod koniec czerwca 1992 wyjechał do USA na testy w klubie Boston Bruins[7].

Hammarby IF (1992/1993)

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1992/1993 został wypożyczony do II-ligowego Hammarby IF, w którym został jednym z najlepszych zawodników w historii klubu, uzyskując 92 punkty (55 bramek, 37 asyst) w 45 meczach w sezonie. W pierwszej rundzie rozgrywek Division 1, w której Hammarby IF zajęło czwarte miejsce, Czerkawski w 18 meczach zdobył 34 punkty (19 bramek, 15 asyst). Jednak kolejną rundę, w której nie grały już dwie najsilniejsze ekipy, Hammarby IF wygrało zdecydowanie (13 zwycięstw i jeden remis), a Czerkawski w 14 meczach zdobył 35 punktów (20 bramek, 15 asyst). Łącznie w fazie zasadniczej zdobył 69 punktów (39 bramek, 30 asyst). W fazie play-off Czerkawski w 7 meczach zdobył 13 punktów (9 goli, 4 asysty), notując przy tym hat trick w wygranym 6:4 meczu z AIK Ishockey, który dał Hammarby IF awans do turnieju finałowego, w którym zespół z 2 zwycięstwami i 4 porażkami zajął 3. miejsce i nie awansował do ligi Allsvenskan, a Czerkawski w tym turnieju zdobył 5 punktów (3 bramki, 2 asysty).

Djurgårdens IF (1993/1994)

[edytuj | edytuj kod]

Po udanym sezonie 1992/1993 w Hammarby IF powrócił na sezon 1993/1994 do Djurgårdens IF, dla którego ostatni mecz w Elitserien rozegrał dnia 1 kwietnia 1994, gdy Djurgårdens IF przegrał półfinałowy mecz 2:5 z MODO Hockey i odpadł z rozgrywek. Łącznie w rozgrywkach rozegrał 45 meczów i zdobył 38 punktów (16 bramek, 22 asysty) oraz wystąpił w Meczu Gwiazd Elitserien.

Boston Bruins i debiut w NHL (1993/1994)

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu rozgrywek w Szwecji wyjechał do Stanów Zjednoczonych i podjął występy w elitarnych rozgrywkach NHL w barwach Boston Bruins. Debiut w NHL zaliczył 9 kwietnia 1994 w Bostonie w meczu przeciwko Tampa Bay Lightning. Mecz zakończył się porażką Misiów 0:3, a Czerkawski oddał w tym meczu dwa strzały na bramkę Wendella Younga. Kolejny mecz 10 kwietnia 1994 przeciwko Flyers w Filadelfii, był bardziej udany, gdyż jego drużyna wygrała 3:4, a on sam zanotował swój pierwszy punkt w NHL, asystując wspólnie z Adamem Oatesem przy golu Dona Sweeneya na 3:3. Swojego pierwszego gola w rozgrywkach zdobył w dniu swoich 22. urodzin, tj. 13 kwietnia 1994 w meczu wyjazdowym z Ottawa Senators, gdy w 39. minucie trafił do bramki bronionej przez Craiga Billingtona, podwyższając wynik na 4:0 (asystowali mu Adam Oates i Dave Reid). Mecz zakończył się wygraną Niedźwiadków 8:0.

W ostatnim meczu fazy zasadniczej sezonu 14 kwietnia 1994, przegranym u siebie 2:3 z Hartford Whalers, ponownie wpisał się na listę strzelców, pokonując pod koniec meczu Seana Burke’a i był to jednocześnie jego pierwszy gol w lidze zdobyty w przewadze. Łącznie w fazie zasadniczej sezonu 1993/1994 rozegrał cztery mecze i zdobył w nich trzy punkty (2 bramki, 1 asysta), natomiast w fazie play-off Boston Bruins uległ w półfinale Konferencji Wschodniej New Jersey Devils w rywalizacji 2:4, a Czerkawski rozegrał 13 meczów i zdobył 6 punktów (3 bramki, 3 asysty) oraz spędził 4 minuty na ławce kar.

Kiekko-Espoo (1994/1995)

[edytuj | edytuj kod]

Z powodu lockoutu w NHL (trwał od października 1994 roku do stycznia 1995 roku) początek sezonu 1994/1995 spędził w klubie fińskich rozgrywek SM-liigaKiekko-Espoo, w którym rozegrał siedem meczów ligowych, zdobywając w nich 12 punktów (9 bramek, 3 asysty) oraz spędził 10 minut na ławce kar.

Boston Bruins

[edytuj | edytuj kod]

Po pobycie w Finlandii wrócił do Boston Bruins, gdzie w fazie zasadniczej sezonu 1994/1995 rozegrał 47 meczów i zdobył 26 punktów (12 goli, 14 asyst) oraz spędził 31 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off, w której jego drużyna uległa w ćwierćfinale Konferencji Wschodniej późniejszemu zdobywcy Pucharu StanleyaNew Jersey Devils w rywalizacji 1:4, rozegrał 5 meczów i strzelił 1 bramkę oraz zajął 3. miejsce w klasyfikacji asystentów w kategorii debiutantów oraz 5. miejsce w klasyfikacji strzelców w kategorii debiutantów sezonu.

Barwy Boston Bruins reprezentował również w sezonie 1995/1996, w którym rozegrał 33 mecze, uzyskując 11 punktów (5 bramek, 6 asyst) oraz spędził 10 minut na ławce kar. Ostatni mecz w bostońskim zespole rozegrał 9 stycznia 1996 w przegranym 3:0 meczu wyjazdowym z Colorado Avalanche w Denver. Łącznie dla Bostonu rozegrał 80 meczów, zdobywając zdobył 37 punktów (17 bramek, 20 asyst) oraz spędził 41 minut na ławce kar w fazie zasadniczej, a także rozegrał 5 meczów i strzelił 1 bramkę w fazie play-off NHL.

Edmonton Oilers

[edytuj | edytuj kod]

Następnym klubem w lidze NHL w karierze Czerkawskiego był Edmonton Oilers, w którym zadebiutował 13 stycznia 1996 w Buffalo podczas wygranego 4:5 meczu wyjazdowego z Buffalo Sabres, w którym Czerkawski zanotował dwie asysty. Pierwszego gola dla Edmonton Oilers Czerkawski zdobył 16 stycznia 1996 w następnym meczu, tym razem u siebie wygranym 5:1 z St. Louis Blues. Ostatni mecz w Edmonton Oilers rozegrał 11 maja 1997, w którym jego drużyna przegrała u siebie 3:4 z Colorado Avalanche w półfinale Konferencji Zachodniej i odpadła z rozgrywek, przegrywając rywalizację 1:4. Łącznie dla Oilers rozegrał 113 meczów i zdobył 76 punktów (38 bramek, 38 asyst) oraz spędził 24 minuty na ławce kar w fazie zasadniczej, a także rozegrał 12 meczów i zdobył 3 punkty (2 bramki, 1 asysta) oraz spędził 10 minut na ławce kar w fazie play-off NHL.

Nassau Veterans Memorial Coliseum, lodowisko New York Islanders

New York Islanders

[edytuj | edytuj kod]

25 sierpnia 1997 został zawodnikiem New York Islanders, w którym odnosił największe sukcesy podczas gry w NHL. Debiut w nowojorskiej drużynie zaliczył 3 października 1997 w meczu u siebie w lokalnym rywalem – New York Rangers, zakończonym remisem 2:2. Pierwszego gola dla Islanders zdobył 19 października 1997 w wygranym 5:2 meczu u siebie z Mighty Ducks of Anaheim w 27. minucie meczu na 4:1 oraz zaliczył asystę[8]. Łącznie w fazie zasadniczej sezonu 1997/1998 rozegrał 68 meczów i zdobył 25 punktów (12 bramek, 13 asyst) oraz spędził 23 minuty na ławce kar, a jego zespół zajął 10. miejsce w Konferencji Wschodniej i nie awansował do fazy play-off.

W następnym sezonie 1998/1999 rozegrał 78 meczów i zdobył 38 punktów (21 bramek, 17 asyst) oraz spędził 14 minut na ławce kar, a jego zespół zajął 13. miejsce w Konferencji Wschodniej i nie awansował do fazy play-off.

W następnych sezonach: 1999/2000 i 2000/2001 był najlepszym strzelcem i najskuteczniejszym zawodnikiem drużyny (1999/2000 – 70 punktów (35 bramek, 35 asyst), 2000/2001 – 62 punkty (30 bramek, 32 asysty), w dodatku sezonie 1999/2000 otrzymał nagrodę Islander of the Year, przeznaczoną dla najlepszego zawodnika drużyny w danym sezonie. Mimo świetnej skuteczności Czerkawskiego w żadnym z tych sezonów New York Islanders nie udało się awansować do fazy play-off.

W fazie zasadniczej sezonu 2001/2002 rozegrał wszystkie 82 mecze i zdobył 51 punktów (22 bramki, 29 asyst) oraz spędził 48 minut na ławce kar, a New York Islanders zajął 5. miejsce w Konferencji Wschodniej i po 8 latach awansował do fazy play-off, gdzie ich przeciwnikiem w ćwierćfinale Konferencji Wschodniej było Toronto Maple Leafs, z którym Wyspiarze po zaciętej walce ulegli w rywalizacji 4:3 i odpadli z dalszych rozgrywek. Po zakończeniu sezonu Czerkawski odszedł z klubu.

Mecz Gwiazd NHL

[edytuj | edytuj kod]

W wyniku dobrej gry w pierwszej połowie sezonu 1999/2000 został powołany przez władze NHL do 50. Meczu Gwiazd NHL, który odbył się 6 lutego 2000 w Toronto. Wystąpił w drużynie „Świata” (World All-Stars), która w obecności 19 300 widzów pokonała „Amerykę Północną” (North America All-Stars) 9:4. Czerkawski, który oddał w meczu pięć strzałów na bramkę (więcej – osiem – miał tylko Rosjanin Pawieł Bure, wybrany najlepszym graczem zawodów), asystował w 51. minucie (wspólnie z Czechem Radkiem Bonkiem) przy golu Słowaka Miroslava Šatana na 8:4.

Centre Bell, lodowisko Montreal Canadiens

Montreal Canadiens i Hamilton Bulldogs (2002/2003)

[edytuj | edytuj kod]

W 2002 po pięciu latach spędzonych w New York Islanders został zawodnikiem Montreal Canadiens, w którym zadebiutował 11 października 2002 w wygranym 4:1 meczu u siebie z New York Rangers, strzelając także bramkę. Mimo tego nie znajdował on uznania w oczach trenerów klubu i dwukrotnie odsyłany był do Hamilton Bulldogs, filialnej drużyny występującej w AHL, bezpośrednim zapleczu NHL. Zadebiutował tam 28 grudnia 2002 w wygranym 4:1 meczu u siebie z St. John’s Maple Leafs, strzelając bramkę i notując asystę. W okresie od 6 do 12 stycznia 2002 w czterech meczach zdobył 8 punktów (5 bramek, 3 asysty), co dało mu tytuł gracza tygodnia ligi AHL. Dobre występy spowodowały, że 16 stycznia 2003 powrócił do pierwszego składu Montreal Canadiens na mecz domowy z Philadelphia Flyers (1:4).

Jednak nadal niespełniająca oczekiwań forma Czerkawskiego w lidze NHL (4 punkty za 3 gole i 1 asystę w 18 meczach) tym razem ostatecznie zmusiła trenerów do przesunięcia Polaka do drużyny rezerw. Do Hamilton Bulldogs Czerkawski wrócił 28 lutego 2003 asystując przy jednym z goli w wygranym 4:2 meczu z Philadelphia Phantoms, w którym grał do końca fazy zasadniczej sezonu 2002/2003, gdzie rozegrał 20 meczów i zdobył 20 punktów (8 bramek, 12 asyst) oraz spędził 12 minut na ławce kar, a jego zespół ze 110 punktami został mistrzem fazy zasadniczej, zdobywając tym samym Macgregor Kilpatrick Trophy.

Hamilton Bulldogs dotarł do finału Pucharu Caldera, w którym przegrał z Houston Aeros w rywalizacji 3:4, jednak Czerkawski grał tylko w dwóch pierwszych rundach przeciwko Springfield Falcons (4 mecze, wygrana rywalizacja 3:1) oraz Manitoba Moose (2 mecze, wygrana rywalizacja 4:3). Czerkawski w tej fazie rozegrał 6 meczów i zdobył 4 punkty (1 bramka, 3 asysty) oraz spędził 6 minut na ławce kar w fazie play-off.

Natomiast dla Montreal Canadiens rozegrał w NHL 43 mecze i zdobył 14 punktów (5 bramek, 9 asyst) oraz spędził 16 minut na ławce kar.

Powrót do New York Islanders

[edytuj | edytuj kod]

Po nieudanym pobycie w Montreal Canadiens w sezonie 2003/2004 wrócił do New York Islanders, gdzie ponownie stanowił o sile zespołu (najlepszy strzelec wraz z Trentem Hunterem – 25 bramek). W fazie zasadniczej rozegrał 81 meczów i zdobył 49 punktów (25 bramek, 24 asysty) oraz spędził 16 minut na ławce kar, a New York Islanders zajął 8. miejsce w Konferencji Wschodniej i awansował do fazy play-off, gdzie ich przeciwnikiem w ćwierćfinale Konferencji Wschodniej było Tampa Bay Lightning, z którym Wyspiarze ulegli w rywalizacji 4:1 i odpadli z dalszych rozgrywek.

Łącznie dla New York Islanders rozegrał 470 meczów, w których zdobył 295 punktów (145 bramek, 150 asyst) oraz spędził 183 minuty na ławce kar w fazie zasadniczej, a także rozegrał 12 meczów i zdobył 5 punktów (2 bramki, 3 asysty) oraz spędził 4 minuty na ławce kar w fazie play-off NHL. 145 goli dało mu wówczas 15. miejsce na liście najskuteczniejszych zawodników w historii klubu.

Djurgårdens IF (2004/2005)

[edytuj | edytuj kod]

W wyniku lokautu w NHL rozgrywki w sezonie 2004/2005 nie odbyły się, w związku z czym Czerkawski po 10 latach przerwał występy w tych rozgrywkach. Wówczas, został ponownie zawodnikiem szwedzkiego klubu Djurgårdens IF (po 10 latach od odejścia w 1994), podpisując roczny kontrakt. W fazie zasadniczej sezonu Elitserien 2004/2005 rozegrał 46 meczów i zdobył 24 punkty (15 bramek, 9 asyst) oraz spędził 20 minut na ławce kar, a w fazie play-off, gdzie jego zespół przegrał w półfinale z Frölunda HC w rywalizacji 4:1, rozegrał 5 meczów i strzelił 1 bramkę oraz spędził 2 minuty na ławce kar.

Mariusz Czerkawski jako zawodnik Boston Bruins (2006)

Powrót do NHL

[edytuj | edytuj kod]

Po roku spędzonym w Szwecji w 2005 wrócił do NHL, tym razem do klubu Toronto Maple Leafs, w którym zadebiutował 5 października 2005 w przegranym 3:2 wyjazdowym meczu z Ottawa Senators. Polak jednak nie zdołał przebić się do pierwszego składu drużyny (19 meczów, 5 punktów (4 bramki, 1 asysta), 6 minut na ławce kar) i w trakcie sezonu przeniósł się do Boston Bruins, gdzie również nie zdołał przebić się do pierwszego składu drużyny (19 meczów, 5 punktów (4 bramki, 1 asysta), 4 minuty na ławce kar), a dnia 15 kwietnia 2006 rozegrał swój ostatni mecz w NHL, przegrany 3:4 u siebie z Atlanta Trashers, w którym zdobył również ostatnią bramkę w lidze (7. minuta na 1:0 po asyście Travisa Greena.

Łącznie w latach 1994–2006 w meczach fazy zasadniczej NHL rozegrał 745 meczów, zdobył 435 punktów (215 bramek, 220 asyst) oraz spędził 274 minuty na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 42 mecze, zdobył 15 punktów (8 bramek, 7 asyst) oraz spędził 18 minut na ławce kar.

Ostatnie lata kariery

[edytuj | edytuj kod]

Następnym klubem w karierze Czerkawskiego był klub występujący w szwajcarskiej lidze National League ARapperswil-Jona Lakers, w którym spędził ostatnie lata kariery. Z klubem dwukrotnie awansował do fazy play-off ligi (2006/2007, 2007/2008), w której dwukrotnie odpadł w ćwierćfinale oraz dwukrotnie był najlepszym strzelcem drużyny (2006/2007 – 21 goli, 2007/2008 – 22 gole).

Łącznie dla klubu rozegrał 43 mecze, zdobył 94 punkty (43 bramki, 51 asyst) w fazie zasadniczej, natomiast w fazie play-off rozegrał 12 meczów i zdobył 13 punktów (7 bramek, 6 asyst).

24 lipca 2008 ogłosił zakończenie kariery sportowej[9], jednak swój ostatni oficjalny mecz rozegrał 25 stycznia 2009 w barwach GKS Tychy[10] – pojawił się wówczas na lodzie jednorazowo w wygranym 3:2 meczu ze Stoczniowcem Gdańsk podczas sezonu ekstraligi polskiej 2008/2009.

W trakcie kariery określany pseudonimami Polish Prince (Polski Książę)[11], Marre, Mario[12].

Mariusz Czerkawski w 2013

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Występował w reprezentacjach Polski[2]. W wieku 14 lat był kadrowiczem reprezentacji do lat 16[2]. Rok później został reprezentantem wyższej wiekowo kadry Polski[2]. W barwach reprezentacji Polski do lat 18 uczestniczył w turniejach mistrzostw Europy juniorów edycji 1989 w Grupie B (awans do Grupy A) i 1990 w Grupie A. Podczas edycji z 1989 w austriackim Klagenfurcie zdobył 11 punktów (5 goli, 6 asyst), co dało mu pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej turnieju oraz pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów turnieju[13], a podczas turnieju 1990 Grupy A w Szwecji z 9 golami został najlepszym strzelcem turnieju[14]. W barwach reprezentacji Polski do lat 20 uczestniczył w turniejach mistrzostw świata juniorów edycji 1990 w Grupie A – spadek do Grupy B oraz 1991 w Grupie B. Podczas turnieju z 1991 w Tychach i Oświęcimiu z 15 punktami (12 bramek, 3 asysty) okazał się najskuteczniejszym zawodnikiem, najlepszym strzelcem oraz MVP turnieju[15].

Udany występ na MŚ juniorów w 1991 spowodowała, że Czerkawskim zainteresował się trener reprezentacji PolskiLeszek Lejczyk, który powołał go na turniej seniorskich mistrzostw świata edycji 1991 w Jugosławii, na których Polska zajęła 4. miejsce i awansowała do Grupy A. Podczas turnieju zdobył m.in. dwa gole 3 kwietnia 1991 w wygranym 6:3 meczu z gospodarzami[16].

W kwietniu 1991 w kwalifikacjach do igrzysk olimpijskich 1992 zdobył trzy gole w dwumeczu przeciw Danii (wygrane Polski 6:4, 9:5), po których wraz z kadrą uzyskał awans[17][18]. Rok później uczestniczył z reprezentacją w turnieju zimowych igrzysk olimpijskich 1992 w Albertville, jak dotąd ostatnim z polskim uczestnictwem[19]. Łącznie brał udział w pięciu turniejach mistrzostw świata: (1991 – awans do Grupy A[20], 1992 – spadek do Grupy B, 1998, 2000, 2002 – spadek do Dywizji I, 2006).

Uczestniczył także w turniejach kwalifikacyjnych do igrzysk olimpijskich 2006: w Nowym Targu rozegranego w dniach 1114 kwietnia 2004 roku oraz wygranego przez reprezentację Polski, na którym Czerkawski zdobył 7 punktów (4 gole, 3 asysty) oraz w finałowym turnieju w Rydze rozegranego w dniach 1013 lutego 2005 roku, na którym reprezentacja Polski zajęła 4. miejsce i nie awansowała do turnieju olimpijskiego 2006 w Turynie, a Czerkawski zdobył 3 punkty (2 gole, 1 asysta).

Wystąpił także w meczu reprezentacji Polski z Drużyną Gwiazd Ligi NHL, który odbył się 22 grudnia 2004 w katowickim Spodku. Mecz zakończył się remisem 3:3 w regulaminowym czasie gry, natomiast w rzutach karnych lepsza okazała się Drużyna Gwiazd Ligi NHL, które wygrała 0:2[21]

Łącznie w latach 1989–1991 w reprezentacji Polski U-18 i reprezentacji Polski U-20 rozegrał 25 meczów i zdobył 39 punktów (27 goli, 12 asyst) oraz spędził 26 minut na ławce kar, a w seniorskiej reprezentacji Polski w latach 1991–2006 rozegrał 42 mecze i zdobył 44 punkty (23 gole, 21 asyst) oraz spędził 24 minuty na ławce kar.

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Klubowe

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Drużyna Liga   Sezon zasadniczy   Faza Play-off
M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1988/1989 Polska GKS Tychy U-20 CLJ
1989/1990 Polska GKS Tychy U-20 CLJ 30 35 11 46 0
1990/1991 Polska GKS Tychy PLH 24 25 15 40 0
1991/1992 Szwecja Djurgårdens IF SEL 39 8 5 13 4 3 0 0 0 2
1992/1993 Szwecja Hammarby IF Division 1 32 39 30 69 74 13 16 7 23 34
1993/1994 Szwecja Djurgårdens IF SEL 39 13 21 34 20 6 3 1 4 2
1993/1994 Stany Zjednoczone Boston Bruins NHL 4 2 1 3 0 13 3 3 6 4
1994/1995 Finlandia Kiekko-Espoo SM-liiga 7 9 3 12 10
1994/1995 Stany Zjednoczone Boston Bruins NHL 47 12 14 26 31 5 1 0 1 0
1995/1996 Kanada Edmonton Oilers NHL 37 12 17 29 8
1995/1996 Stany Zjednoczone Boston Bruins NHL 33 5 6 11 10
1996/1997 Kanada Edmonton Oilers NHL 76 26 21 47 16 12 2 1 3 10
1997/1998 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 68 12 13 25 23
1998/1999 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 78 21 17 38 14
1999/2000 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 79 35 35 70 34
2000/2001 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 82 30 32 62 48
2001/2002 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 82 22 29 51 48 7 2 2 4 4
2002/2003 Kanada Montreal Canadiens NHL 43 5 9 14 16
2002/2003 Kanada Hamilton Bulldogs AHL 20 8 12 20 12 6 1 3 4 6
2003/2004 New York Islanders NHL 81 25 24 49 16 5 0 1 1 0
2004/2005 Szwecja Djurgårdens IF SEL 46 15 9 24 20 5 1 0 1 2
2005/2006 Stany Zjednoczone Boston Bruins NHL 16 4 1 5 4
2005/2006 Kanada Toronto Maple Leafs NHL 19 4 1 5 6
2006/2007 Szwajcaria Rapperswil-Jona Lakers NLA 43 21 20 41 70 7 6 6 12 16
2007/2008 Szwajcaria Rapperswil-Jona Lakers NLA 49 22 31 53 30 5 1 0 1 4
2008/2009 Polska GKS Tychy PLH 1 0 0 0 0
CLJ Ogółem 30 35 11 46 0
PLH Ogółem 24 25 15 40 0
Division 1 Ogółem 32 39 30 69 74 13 16 7 23 34
SEL Ogółem 124 36 35 71 44 14 4 1 5 6
SM-liiga Ogółem 7 9 3 12 10
NHL Ogółem 745 215 220 435 274 42 8 7 15 18
AHL Ogółem 20 8 12 20 12 6 1 3 4 6
NLA Ogółem 92 43 51 94 100 12 7 6 13 20

Reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]
Rok Drużyna Turniej Miejsce M G A Pkt Min
1989  Polska U-18 MEJ-B 5 5 6 11 6
1990  Polska U-20 MŚJ 8 7 1 0 1 4
1990  Polska U-18 MEJ 6 6 9 3 12 14
1991  Polska U-20 MŚJ-B 7 12 3 15 2
1991  Polska MŚ-B 4 7 6 2 8 4
1992  Polska IO 11 5 0 1 1 4
1992  Polska 12 6 0 0 0 4
1998  Polska MŚ-B 7 3 2 1 3 0
2000  Polska MŚ-B 4 7 4 7 11 2
2002  Polska 14 3 2 2 4 4
2004  Polska Kw. IO 1 3 4 3 7 0
2005  Polska Kw. IO 4 3 2 1 3 4
2006  Polska MŚ-DI 5 3 4 7 2
Ogółem jako junior 25 27 12 39 26
Ogółem jako senior 42 23 21 44 24
Razem 67 50 33 83 50

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacyjne
Klubowe
Indywidualne
Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie
Wyróżnienia

Rekordy meczowe w NHL

[edytuj | edytuj kod]

Działalność po karierze

[edytuj | edytuj kod]
  • Mariusz Czerkawski (2017)
    Po zakończeniu czynnej kariery zawodniczej pojawia się w stacjach TVP Sport i Polsat Sport jako ekspert i komentator meczów hokeja na lodzie.
  • Od 4 września 2008 pełnił funkcję doradcy Prezesa PZHL ds. Sportowych[25].
  • Był doradcą prezesa PZHL, Zdzisława Ingielewicza oraz konsultantem (menadżer, team leader) selekcjonera reprezentacji Polski seniorów, Szweda Petera Ekrotha[26].
  • Po zakończeniu kariery hokejowej zaangażował się w sport golfowy. W przeciągu dwóch lat gry doszedł do handicapu 5. W 2010 wygrał turniej World Golfers Poland Championship 2010 w kategorii Celebrities. W 2011 otrzymał nagrodę Polishgolf Awards 2010 w kategorii „Improvement of the Year”.
  • W 2012 został prezesem Stowarzyszenia Sport7, mającym na celu „aktywizację dzieci i młodzieży do uprawiania sportu, w tym w szczególności sportów zimowych oraz promocja wśród najmłodszych adeptów aktywnego spędzania czasu”.
  • W październiku 2012 został powołany na stanowisko team leadera reprezentacji Polski seniorów na turniej kwalifikacyjny do Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 w Soczi[27].
  • Od lutego 2013 pełnił funkcję dyrektora sportowego klubu Olivia Gdańsk, wnioskującego o przyjęcie do rozgrywek KHL[28].
  • W 2020 prowadził program Star Voice. Gwiazdy mają głos[29].
  • Od października 2021 ekspert NHL w Viaplay Polska[30].

Udział w reklamach

[edytuj | edytuj kod]
  • 2009: Ambasador marki „BodyHelp”[31][32]
  • 2012: Ambasador kampanii społecznej „Polak Wszech Czasów”[33][34]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest dwukrotnie żonaty. W latach 1996–1998 jego żoną była aktorka Izabella Scorupco, którą poślubił w styczniu 1996 w Waszyngtonie[38] i z którą ma córkę Julię (ur. 1997).

1 września 2007 poślubił modelkę Emilię Raszyńską, z którą ma syna Iwo (ur. 2009)[39].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Czerkawski komentuje z Vancouver [data dostępu: 2010-02-06].
  2. a b c d e f Włodzimierz Sowiński. Jest prośba. Nie zagłaskać Mariusza!. „Trybuna Śląska”. Nr 6, s. 6, 8 stycznia 1991. 
  3. Nie żyje Józef Zagórski. hokej.net, 2016-10-27. [dostęp 2016-10-28].
  4. Mariusz Czerkawski ze wzruszeniem wspomina swojego pierwszego trenera: – Był dla mnie jak dobry wujek. hokej.net, 2016-10-27. [dostęp 2016-10-28].
  5. Sport. Sprintem. „Nowiny”, s. 2, Nr 40 z 26 lutego 1991. 
  6. Sport. Sprintem. „Nowiny”, s. 2, Nr 50 z 12 marca 1991. 
  7. Sprintem. „Nowiny-Stadion”, s. 8, Nr 26 z 29 czerwca 1992. 
  8. N.H.L.: YESTERDAY; Isles Rock The West, Again [dostęp:1997-10-20] (ang.)
  9. „To moje przeznaczenie” [dostęp:2008-07-24]
  10. Mariusz Czerkawski ostatni raz zagrał w barwach GKS Tychy. sportowefakty.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-29)]. [dostęp:2009-01-25]
  11. Taki sam przydomek nosi hokeista kanadyjski polskiego pochodzenia, występujący obecnie w lidze NHL, Zenon Konopka.
  12. Czerkawski: Musimy otworzyć się na zagranicę [data dostępu: 2012-03-21].
  13. Championnat d'Europe 1989 des moins de 18 ans (fr.)
  14. Championnat d'Europe 1990 des moins de 18 ans (fr.)
  15. Championnat du monde 1991 des moins de 20 ans (fr.)
  16. Sport. Drugie zwycięstwo. „Nowiny”, s. 2, Nr 67 z 5-7 kwietnia 1991. 
  17. Polacy bliżej Albertville. „Nowiny-Stadion”, s. 8, Nr 15 z 15 kwietnia 1991. 
  18. Sport. Polacy pojadą do Albertville. „Nowiny”, s. 2, Nr 75 z 17 kwietnia 1991. 
  19. 21 lat od ostatniego występu Polski na ZIO w Albertville 1992. 2013-02-27. [dostęp 2015-04-27].
  20. Sport. Polacy w hokejowej elicie. „Nowiny”, s. 2, Nr 69 z 9 kwietnia 1991. 
  21. Polska – Gwiazdy NHL 3:3 – było blisko! [dostęp:2004-12-22]
  22. SUPER MARIO specjalnie dla Hokej.Net [dostęp:2006-07-04]
  23. Hat trick Czerkawskiego. „Trybuna Śląska”. Nr 263, s. 8, 9-11 listopada 1996. 
  24. Bójka miała miejsce dnia 4 kwietnia 1998 roku i była zarazem jedyną, w jakiej Czerkawski brał udział w meczach ligi NHL.
  25. Kim jest Czerkawski? [dostęp:2008-10-12]
  26. Nowa rola Czerkawskiego [dostęp:2008-01-10]
  27. To oni powalczą o Igrzyska! [dostęp:2012-10-12]
  28. Ustalenia, negocjacje i przymiarki. hokej.net. [dostęp 2013-03-16]. (pol.).
  29. TVP sprzedaje bilety na show „Star Voice. Gwiazdy mają głos'. Program poprowadzą Michalina Sosna i Mariusz Czerkawski [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2021-03-16] (pol.).
  30. Dziennikarze Viaplay [online] [dostęp 2021-10-31] (pol.).
  31. Mariusz Czerkawski będzie reklamował Bodyhelp [dostęp:2009-02-06]
  32. Mariusz Czerkawski ambasadorem marki Bodyhelp [dostęp:2009-02-06]
  33. Polak Wszech Czasów? Cichopek wybrała. muzyka.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-31)]. [dostęp:2012-03-28]
  34. Mariusz Czerkawski o Januszu Kusocińskim / Polak Wszech Czasów – YouTube
  35. Biografia Czerkawskiego: Życie na lodzie i golfowe życie po życiu [dostęp:2012-09-20]
  36. M.P. z 2004 r. nr 56, poz. 933.
  37. Zenon Hajduga ponownie prezesem PZHL. sport.wp.pl, 2004-06-26. [dostęp 2016-09-07].
  38. Poślubił „dziewczynę Bonda”. „Trybuna Śląska”. Nr 18, s. 1, 22 stycznia 1997. 
  39. Wołkowicz: Chcemy aby ligowy hokej wrócił do Warszawy. hokej.net, 2017-06-17. [dostęp 2017-06-18].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]