Łukasz Biegański

Łukasz Biegański
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	18 października 1755 ; Młynowce
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1839 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1774–1831
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego; Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Główne wojny i bitwy	insurekcja kościuszkowska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Łukasz Biegański (ur. 18 października 1755 w Młynowcach k. Tarnopola, zm. 6 czerwca 1839 w Warszawie) – ziemianin tatarskiego pochodzenia, generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1774 w wojsku koronnym. Służbę wojskową rozpoczął w 2 regimencie pieszym koronnym jako szeregowy. W kolejnych latach awansował na furiera, a potem na podchorążego^[1]. W 1782 chorąży^[2]. Na porucznika awansował 30 października 1783, na adiutanta zaś w 1785. W 1792 walczył na Litwie. Po przegranej wojnie był m.in. łącznikiem między Tadeuszem Kościuszką a gen. mjr. Józefem Wodzickim. Po wybuchu powstania został mianowany 31 marca 1794 pierwszym adiutantem Kościuszki w stopniu kapitana, a 13 kwietnia awansował na majora i komendanta batalionu strzelców^[1]. Po bitwie pod Maciejowicami wraz z Kościuszką dostał się do niewoli rosyjskiej. Od 1807 przyjęty do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu pułkownika. 27 grudnia tego roku otrzymał awans na generała brygady. W 1808 był majorem dywizji w 1 Dywizji^[3]. W 1809 walczył przeciwko Austriakom jako dowódca liniowy. W 1812 był komendantem Warszawy, podczas kampanii moskiewskiej. W 1813 aresztowany po kapitulacji Warszawy.

Następnie służył w armii Królestwa Polskiego. W latach 1814–1831 dyrektor Komisariatu Ubiorczego armii Królestwa Polskiego. 3 września 1826 roku awansował na generała dywizji. W 1830 roku odznaczony Znakiem Honorowym za 35 lat służby^[4]. W 1831 roku skierowany w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Za udział w powstaniu nie był represjonowany przez Rosjan.

Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w trzecim stopniu rytu (Mistrz)^[5].

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa^[6], a wcześniej Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari w 1808^[7].

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 26, rząd 5, grób 30)^[8].

Przypisy

↑ ^a ^b Bauer 1981 ↓, s. 167.
↑ Morawski i Wielecki 1996 ↓, s. 45.
↑ Zych 1961 ↓, s. 22.
↑ Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]
↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.
↑ Tadeusz Jeziorowski: The Napoleonic Orders. Ordery Napoleońskie. Warszawa, 2018, s. 147
↑ Cmentarz Stare Powązki: ŁUKASZ BIEGAŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-03-10] .

Bibliografia

Krzysztof Bauer: Wojsko koronne powstania kościuszkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06605-1.
P. Kosk: Generalicja polska. T. 1. Pruszków : wyd. Oficyna wydawnicza "Ajaks", 1998.
Bronisław Pawłowski: Biegański Łukasz (1755–1839). W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 28–29. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0
Ryszard Morawski, Henryk Wielecki: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby. Warszawa: Wydawnictwo Belona, 1996. ISBN 83-11-08511-0.
Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807 – 1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.

Linki zewnętrzne

Łukasz Biegański (1755-1839)

[CITEREFBauer1981167-1] Bauer 1981 ↓, s. 167.

[CITEREFMorawskiWielecki199645-2] Morawski i Wielecki 1996 ↓, s. 45.

[CITEREFZych196122-3] Zych 1961 ↓, s. 22.

[4] Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]

[5] Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.

[6] Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.

[7] Tadeusz Jeziorowski: The Napoleonic Orders. Ordery Napoleońskie. Warszawa, 2018, s. 147

[8] Cmentarz Stare Powązki: ŁUKASZ BIEGAŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-03-10] .

[1]