Przejdź do zawartości

Żytawa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żytawa
Zittau
Ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Niemcy

Kraj związkowy

 Saksonia

Powiat

Görlitz

Prawa miejskie

1255

Zarządzający

Thomas Zenker

Powierzchnia

66,74 km²

Wysokość

242 m n.p.m.

Populacja (31 sierpnia 2019)
• liczba ludności
• gęstość


25 039[1]
386 os./km²

Nr kierunkowy

03583

Kod pocztowy

02763, 02788

Tablice rejestracyjne

ZI, GR, LÖB, NOL, NY, WSW

Położenie na mapie Saksonii
Mapa konturowa Saksonii, blisko prawej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Żytawa”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, blisko prawej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Żytawa”
Ziemia50°54′N 14°48′E/50,900000 14,800000
Strona internetowa

Żytawa[2] (niem. Zittau; górnołuż. Žitawa, [ˈʒitawa]; cz. Žitava) – miasto w Niemczech, w kraju związkowym Saksonia, w okręgu administracyjnym Drezno, w powiecie Görlitz, przy granicy z Polską i Czechami, w Łużycach Górnych. Do 31 lipca 2008 Żytawa była stolicą powiatu Löbau-Zittau.

Miasto należy do Związku Sześciu Miast[3].

Przynależność historyczna

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo część historycznej krainy Czech, następnie związana z Łużycami Górnymi od 1283 do 1319 oraz Dolnym Śląskiem od 1319 do 1346, w chwili zakładania Związku Sześciu Miast w 1346 wciąż uznawana za miasto czeskie – jedyne w związku obok pięciu miast łużyckich[4], z którymi wiążąc się ponownie zbliżyła się do Łużyc Górnych. Nie odnotowano formalnego włączenia Żytawy do Górnych Łużyc[5], jednakże po 1346 dzieliła historię tego regionu, z nim przechodząc na lata 1469–1490 pod panowanie węgierskie, a po 1635 – saskie. Świadectwem powiązań historycznych z Czechami i Śląskiem jest herb miasta, zawierający motywy czeskiego lwa i dolnośląskiego orła piastowskiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Żytawa w połowie XVII wieku

Historia Żytawy sięga XII-wiecznej słowiańskiej osady[6]. Obszar leżał w granicach Czech od XI wieku[7]. Najstarsza wzmianka o Żytawie pod łacińską nazwą Sitavia pochodzi z 1238[7]. Prawa miejskie nadał w 1255 król czeski Przemysł Ottokar II, wyznaczając także granice miasta w celu budowy murów obronnych[7]. Żytawa została miastem królewskim, w którym ulokowano prowincjonalny sąd, a dekanat żytawski znajdował się pod bezpośrednim zarządem biskupów praskich[8]. W 1268 powstał klasztor franciszkanów[7]. Na początku XIV wieku miasto otrzymało po raz pierwszy herb i powstały pierwsze gildie rzemieślnicze[6].

W latach 1319–1346 Żytawa znajdowała się w granicach piastowskiego księstwa jaworskiego. W 1337, po prośbie księcia Henryka I jaworskiego, miasto przeprowadziło skuteczny atak na pobliski czeski zamek Tolštejn, który po 1320 stał się przyczółkiem rozbójników, napadających na miasto i okolice[9]. W nagrodę Henryk I uhonorował miasto umieszczając w jego herbie dolnośląskiego orła piastowskiego[9]. Po śmierci księcia w 1346 miasto ponownie przeszło we władanie Czech[10]. W 1346 Żytawa była jednym z miast-założycieli Związku Sześciu Miast. W 1359 i 1422 miasto niszczyły wielkie pożary[7]. Od 1421 do 1436 w Żytawie rezydowali kanonicy prascy[6]. W 1469 wraz ze Związkiem Sześciu Miast miasto uznało władzę króla Węgier Macieja Korwina, po którego śmierci w 1490 powróciło do Czech, wówczas we władaniu królewicza polskiego Władysława II Jagiellończyka[11]. W 1555, 1559 i 1599 wybuchały epidemie[7]. W 1586 otwarto gimnazjum w Żytawie[7]. Na mocy postanowień pokoju praskiego w 1635 wraz z większą częścią Łużyc przypadła Saksonii. Mimo to po 1635 w mieście wciąż osiedlali się Czesi, już jako imigranci z pobliskiego miasta Gródek nad Nysą, które pozostało w granicach Czech[12].

Żytawa w 1757 roku

Pomiędzy 1697 a 1763 miasto znajdowało się pod panowaniem królów Polski Augusta II Mocnego i Augusta III Sasa. W czasie wojny siedmioletniej w 1757 wojska austriackie przeprowadziły ostrzał Żytawy, doprowadzając do wielkiego pożaru[7], po którym nastąpił upadek handlowy miasta[6]. Zniszczone wówczas zostały m.in. kościół św. Jana i ratusz[6]. W 1806 Żytawa została częścią Królestwa Saksonii. Pomiędzy 1840 a 1845 wzniesiono nowy ratusz, a w 1859 otwarto dworzec kolejowy[6]. Do 1869 rozebrano znaczną część obwarowań miejskich[6]. Od 1871 miasto znalazło się w granicach zjednoczonych Niemiec.

W 1904 powstała elektrownia miejska i uruchomiono komunikację tramwajową[7]. W 1920 do miasta włączono wieś Porajów, która pozostawała dzielnicą miasta do 1945, gdy została włączona w granice powojennej Polski[7]. W 1932 miał miejsce pożar teatru, w 1936 otwarto nowy teatr[7]. W czasie II wojny światowej w miejscowości znajdowała się filia obozu koncentracyjnego Groß-Rosen[13]. W 1945 w Żytawie zamieszkiwało ok. 4000 Czechów, którzy założyli Czeską Radę Narodową i podjęli starania o włączenie miasta do Czechosłowacji, jednakże ich postulaty zostały definitywnie odrzucone w 1948[14]. W 1945 znalazła się w radzieckiej strefie okupacyjnej Niemiec, z której w 1949 utworzono NRD. Od 1990 w granicach odtworzonego Wolnego Kraju Saksonia oraz Republiki Federalnej Niemiec.

1 maja 2004 w Żytawie miała miejsce uroczystość przyjęcia Polski i Czech do Unii Europejskiej, w której uczestniczyli premier Polski Leszek Miller, premier Czech Vladimír Špidla i kanclerz Niemiec Gerhard Schröder. Od tego czasu obserwuje się wzrost liczby Polaków i Czechów w populacji Żytawy[15]. W 2010 miasto dotknęła powódź[6].

Z okolic Żytawy i pobliskiego Lubija swoje korzenie wywodzi polsko-niemiecki ród szlachecki Oppeln-Bronikowskich.

W 1812 roku w Żytawie zmarł powstaniec kościuszkowski i uczestnik wojen napoleońskich Maciej Mirosławski.

12 listopada 1949 w okolicy Żytawy przy próbie ucieczki z Polski został ujęty Tadeusz Cieśla, wielokrotny kurier Armii Andersa zajmujący się przemycaniem do zachodnich stref okupacyjnych osób zagrożonych prześladowaniami w kraju.

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

Miasto liczy 25 950 mieszkańców (2013).

 Osobny artykuł: Ludność Żytawy.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
  • Wielka zasłona Wielkopostna z 1472 r. w Kościele-Muzeum Św. Krzyża (Museum Kirche zum Heiligen Kreuz);
  • dawny „Dom Solny” z 1511 r. (Salzhaus);
  • neorenesansowy ratusz z XIX wieku;
  • Stare Miasto z fontannami;
  • klasztor franciszkanów (obecnie muzeum miejskie – Kulturhistorisches Museum Franziskanerkloster);
  • Kościół katolicki pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
  • Kościół Trójcy Świętej
  • Kościół szpitalny pw. św. Jakuba
  • łaźnia miejska;
  • gmach poczty;
  • wieża ciśnień;
  • dworzec kolejowy.

Edukacja i kultura

[edytuj | edytuj kod]

Miasto jest siedzibą Uniwersytetu Nauk Stosowanych Zittau/Görlitz (Hochschule Zittau/Görlitz) oraz Międzynarodowego Instytutu Uniwersyteckiego (Internationales Hochschulinstitut Zittau) – jednostki centralnej Uniwersytetu w Dreźnie. W Zittau działa Teatr im. Gerharta Hauptmanna.

Jest to także miasto narodzin Heinricha Marschnera.

Transport

[edytuj | edytuj kod]
Dworzec Główny

Znajdowały się tutaj dwa drogowe przejścia graniczne z Polską:

oraz tranzyt przez Polskę Żytawa – Gródek nad Nysą przez most kolejowy w Żytawie.

Dworzec Główny w Żytawie jest węzłem kolejowym następujących linii:

W czasach NRD produkowany był tu samochód Robur w fabryce VEB ROBUR-Werke Zittau w latach 1962–1991 jako ciężarówka i autobus. Ostatnie egzemplarze zjechały z taśmy produkcyjnej w roku 1991[16].

Klimat (1979-2013)

[edytuj | edytuj kod]
Średnia temperatura i opady dla Żytawy
Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Roczna
Rekordy maksymalnej temperatury [°C] 14.3 15.5 19.6 27.8 30.2 34.1 36.3 36.0 28.8 25.2 17.3 12.8 36,3
Średnie temperatury w dzień [°C] 1,0 2,5 7,2 13,1 18,4 21,0 23,0 23,0 18,1 12,6 5,9 2,3 12,3
Średnie dobowe temperatury [°C] -1,5 -0,7 3,0 7,7 12,7 15,5 17,3 16,9 12,8 8,4 3,3 0,0 8,0
Średnie temperatury w nocy [°C] -4,2 -3,7 -0,5 2,6 6,9 10,2 11,9 11,5 8,5 4,8 0,8 -2,4 3,9
Rekordy minimalnej temperatury [°C] -25.1 -22.7 -14.4 -9.2 -3.2 0.4 3.9 3.5 -0.1 -7.8 -14.7 -23.7 −25,1
Opady [mm] 58 47 54 43 62 76 96 89 61 47 57 62 753
Średnia liczba dni z opadami 12 10 11 9 11 12 12 11 10 9 11 13 131
Źródło: Na podstawie 35-lecia 1979-2013[17]

Współpraca

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bevölkerung des Freistaates Sachsen jeweils am Monatsende ausgewählter Berichtsmonate nach Gemeinden.
  2. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami RP: Nazewnictwo geograficzne świata. T. 12: Europa Część II. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2010, s. 150. ISBN 978-83-254-0825-1.
  3. Żytawa, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-08-05].
  4. Hermann Knothe, Geschichte des Oberlausitzer Adels und seiner Güter, Lipsk, Breitkopf & Härtel, 1879, s. 546–547.
  5. Ibid., s. 643.
  6. a b c d e f g h Historia miasta – rzemieślnicy, herb i pożary | Zittau [online], zittau.de [dostęp 2019-12-03] (niem.).
  7. a b c d e f g h i j k Stadtchronik; Zittau [online], zittau.de [dostęp 2019-12-03] (niem.).
  8. 11.-15. století, Hrádek nad Nisou. Pohled do historie [online], www.hradek.eu [dostęp 2019-12-11].
  9. a b Wie der Adler in Zittaus Wappen kam; Sächsische.de [online], www.saechsische.de [dostęp 2019-12-11].
  10. Gustav Köhler, Der Bund der Sechsstädte in der Ober-Lausitz: Eine Jubelschrift, Görlitz, G. Heinze & Comp., 1846, s. 12.
  11. Ibid., s. 30.
  12. 16.- 19. století – Hrádek nad Nisou – Pohled do historie [online], www.hradek.eu [dostęp 2019-12-11].
  13. Abraham Kajzer, Za drutami śmierci, Wałbrzych: Muzeum Gross-Rosen, 2013, ISBN 978-83-89824-09-7.
  14. 20. století, Hrádek nad Nisou. Pohled do historie [online], www.hradek.eu [dostęp 2019-12-11].
  15. Nachbarn gegen Wohnungsleerstand; Sächsische.de [online], www.saechsische.de [dostęp 2019-12-11].
  16. Dobiesław Wieliński: Dwie fazy rozwoju. (pol.). (wersja zarchiwizowana przez Internet Archive, kopia z 01.02.2009).
  17. European Climate Assessment & Dataset. [dostęp 2014-08-27].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]