Przejdź do zawartości

Andrea Orlando

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrea Orlando
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 lutego 1969
La Spezia

Minister pracy i polityki społecznej Włoch
Okres

od 13 lutego 2021
do 22 października 2022

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Nunzia Catalfo

Następca

Marina Calderone

Minister sprawiedliwości Włoch
Okres

od 22 lutego 2014
do 1 czerwca 2018

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Annamaria Cancellieri

Następca

Alfonso Bonafede

Minister środowiska Włoch
Okres

od 28 kwietnia 2013
do 22 lutego 2014

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Corrado Clini

Następca

Gian Luca Galletti

podpis

Andrea Orlando (ur. 8 lutego 1969 w La Spezii[1]) – włoski polityk, działacz partyjny, parlamentarzysta, od 2013 do 2014 minister środowiska w rządzie Enrica Letty, w latach 2014–2018 minister sprawiedliwości w rządach Matteo Renziego oraz Paola Gentiloniego, od 2021 do 2022 minister pracy i polityki społecznej w gabinecie Maria Draghiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uzyskał wykształcenie średnie, kończąc liceum egzaminem maturalnym[1]. Został etatowym działaczem partyjnym, od 1989 kierował prowincjonalnymi strukturami organizacji młodzieżowej przy Włoskiej Partii Komunistycznej. Od 1990 był radnym miejskim w La Spezii. W 1991 przystąpił do powołanego na bazie PCI nowego ugrupowania – Demokratycznej Partii Lewicy. W latach 1997–2002 był asesorem w administracji miejskiej. Wraz z PDS przystąpił do Demokratów Lewicy, stopniowo awansując w partyjnej hierarchii[2].

Mandat poselski po raz pierwszy uzyskał w 2006 do Izby Deputowanych XV kadencji. Utrzymywał go w 2008, 2013, 2018 i 2022 na XVI, XVII, XVIII i XIX kadencję[1][3][4]. Z Demokratami Lewicy w 2007 przystąpił do nowo powołanej Partii Demokratycznej. W 2008 został rzecznikiem prasowym partii[2].

27 kwietnia 2013 kandydat na premiera Enrico Letta ogłosił jego nominację na urząd ministra środowiska[5]. Funkcję tę objął następnego dnia. 22 lutego 2014 przeszedł na stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie Matteo Renziego[6]. Funkcję tę utrzymał również w utworzonym 12 grudnia 2016 rządzie Paola Gentiloniego[7]. W kwietniu 2017 bez powodzenia ubiegał się o przywództwo w Partii Demokratycznej, otrzymując w prawyborach około 10% głosów[8]. 1 czerwca 2018 zakończył pełnienie funkcji rządowej.

13 lutego 2021 powrócił do rządu, premier Mario Draghi powierzył mu stanowisko ministra pracy i polityki społecznej[9][10]. Funkcję tę pełnił do października 2022.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Andrea Orlando na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
  2. a b Andrea Orlando. partitodemocratico.it. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
  3. Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd). today.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
  4. Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
  5. Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. ilsole24ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
  6. Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
  7. Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
  8. Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%. ilfattoquotidiano.it, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-01]. (wł.).
  9. Governo, ora il primo Cdm. Draghi e i suoi 23 ministri hanno giurato al Quirinale. Mascherine e nessuna stretta di mano: è la prima cerimonia in era Covid. repubblica.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).
  10. I Ministri del Governo Draghi. governo.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).