Przejdź do zawartości

Andrzej Aumiller

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Aumiller
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1947
Trzcianka

Minister budownictwa
Okres

od 3 listopada 2006
do 13 sierpnia 2007

Przynależność polityczna

Samoobrona
Rzeczpospolitej Polskiej

Poprzednik

Antoni Jaszczak

Następca

Mirosław Barszcz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej

Andrzej Kordian Aumiller (ur. 25 czerwca 1947 w Trzciance) – polski polityk, inżynier ogrodnik, deweloper, poseł na Sejm X, II i IV kadencji, minister budownictwa w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i praca zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1971 ukończył studia na Wydziale Ogrodniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu, gdzie uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera.

W latach 1972–1992 i 1997–2001 pracował w Kombinacie Państwowe Gospodarstwo Ogrodnicze w Naramowicach. Zajmował tam stanowiska: stażysty, kierownika Zakładu Szklarniowego, a następnie dyrektora. W latach 1997–2001 pełnił funkcję prezesa spółki Zakłady Ogrodnicze „Naramowice”.

Był wiceprezesem zarządu głównego i prezesem oddziału wojewódzkiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa oraz komisarzem Krajowych Wystaw Ogrodniczych w Poznaniu. Objął funkcję prezesa Wielkopolskiej Korporacji Technicznej. Należy do Stowarzyszenia im. Eugeniusza Kwiatkowskiego, Stowarzyszenia Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918–1919 oraz Polskiego Związku Działkowców.

Od 2005 do 2006 pracował jako dyrektor ds. rozwoju w poznańskim biurze firmy deweloperskiej Echo Investment, powrócił na tę funkcję w 2008[1].

Działalność polityczna i społeczna

[edytuj | edytuj kod]

Do 1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, z ramienia której w 1989 został posłem na Sejm kontraktowy w okręgu Poznań-Stare Miasto[2]. W 1990 przystąpił do Polskiej Unii Socjaldemokratycznej i zasiadał we władzach krajowych tej partii. Należał także do Wielkopolskiej Unii Socjaldemokratycznej. W 1992 był wśród założycieli Unii Pracy. Objął w niej funkcję członka rady krajowej i przewodniczącego rady wojewódzkiej. Z listy tej partii po raz drugi sprawował mandat poselski w Sejmie II kadencji w latach 1993–1997. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję.

Po raz trzeci został posłem z okręgu poznańskiego w 2001 jako kandydat koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy. W parlamencie zasiadał m.in. w Komisji Skarbu Państwa, był też zastępcą przewodniczącego Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz przewodniczącym Podkomisji nadzwyczajnej do przygotowania komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

W lipcu 2004 został wiceprzewodniczącym, a w kwietniu 2005 przewodniczącym sejmowej komisji śledczej powołanej do zbadania tzw. „afery Orlenu”[3]. Od 2004 do 2005 pełnił funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego UP[4]. W lipcu 2005 odszedł z UP i został członkiem Samoobrony RP[5] (nie wstąpił do klubu parlamentarnego tego ugrupowania). W wyborach parlamentarnych w 2005 nie uzyskał mandatu (otrzymał 10 389 głosów[6]). Rok później bez powodzenia kandydował na urząd prezydenta i radnego Poznania.

3 listopada 2006 został powołany na stanowisko ministra budownictwa w rządzie Jarosława Kaczyńskiego z rekomendacji Samoobrony RP[7]. Zajmował to stanowisko do 13 sierpnia 2007[8]. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia kandydował do Sejmu z okręgu konińskiego (otrzymał 2378 głosów)[9].

W 2008 wszedł w skład władz wojewódzkich Samoobrony RP w Wielkopolsce. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 bezskutecznie ubiegał się o mandat deputowanego z listy tej partii z okręgu wielkopolskiego – otrzymał 4921 głosów[10]. We wrześniu 2010 wystąpił z Samoobrony RP i w wyborach samorządowych w tym samym roku z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej bez powodzenia kandydował na radnego sejmiku wielkopolskiego[11]. Później wstąpił do Krajowej Partii Emerytów i Rencistów i jako jej przedstawiciel w wyborach parlamentarnych w 2011 znalazł się na liście kandydatów SLD do Sejmu w okręgu poznańskim[12]. W wyborach tych nie uzyskał mandatu, otrzymując 1163 głosy[13]. W 2012 znalazł się wśród założycieli Partii Emerytów Rencistów Rzeczypospolitej Polskiej[14]. W 2014 ponownie był kandydatem SLD do sejmiku wielkopolskiego[15], a w 2015 wystartował do Sejmu z ramienia KWW JOW Bezpartyjni[16].

Działacz założonej z własnej inicjatywy w grudniu 2005 Fundacji „Ostoja”[17]. Został też prezesem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa[18].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 1999, za wybitne zasługi w pracy zawodowej na rzecz rozwoju ogrodnictwa oraz działalność społeczną, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[19]. W 2017, za wybitne zasługi w podejmowanej z pożytkiem dla kraju działalności państwowej i publicznej, za działalność społeczną i charytatywną, prezydent Andrzej Duda nadał mu Krzyż Oficerski tego orderu[20].

Otrzymał również m.in. Brązowy (1979) i Złoty (1984)[21] Krzyż Zasługi, Medal 40-lecia Polski Ludowej oraz medal „Ad Perpetuam Rei Memoriam”.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1954 mieszka w Poznaniu. Jest żonaty, ma dwoje dzieci.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]