Przejdź do zawartości

Andrzej Horubała

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Horubała
Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1962
Warszawa

Zawód, zajęcie

pisarz, krytyk literacki, reżyser i scenarzysta telewizyjny, producent filmowy

Narodowość

polska

Edukacja

VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
Strona internetowa

Andrzej Horubała (ur. 14 stycznia 1962 w Warszawie) – polski pisarz, krytyk literacki, reżyser i scenarzysta telewizyjny, producent filmowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1980)[1] i Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Od grudnia 1980 przewodniczący NZS Wydziału Polonistyki UW, współzałożyciel biuletynu Centrum Informacji Akademickiej NZS UW (CIA), po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 – aktywny w strukturach „Solidarności”, współzałożyciel Akademickiego Ruchu Samoobrony (ARS), współpracownik, a później członek redakcji tygodnika Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego „Wola”, publikował m.in. w „Woli”, „Kulturze Niezależnej” i „Almanachu Humanistycznym”.

W 1986 nauczyciel języka polskiego w XXXIV L.O.

Po 1989 związany z „Tygodnikiem Literackim” i magazynem „Debata”. Autor monodramu Mono (1991), powieści Farciarz (2003), Umoczeni (2004), Przesilenie (2010), Wdowa smoleńska albo niefart (2021), opowiadań Mniszek (2019), Hanka (2023), Ptasia i zakonnica (2024)[2] oraz zbiorów szkiców krytycznych Marzenie o chuliganie (1999), Żeby Polska była sexy i inne szkice polemiczne (2011), Droga do Poznania i inne zapiski (2015), Byliśmy tacy zakochani (2018) i Ostatni akord (2020).

W latach 1994–1996 szef widowisk artystycznych i rozrywkowych w TVP1. Członek tzw. ekipy Pampersów. Dyrektor Festiwalu w Opolu oraz w Sopocie w 1995. Współtwórca nagrody branży muzycznej „Fryderyk”. W latach 2000–2001 dyrektor programowy TV Puls.

Reżyserował znane cykle telewizyjne: „Tygodnik Moralnego Niepokoju”, „Miesięcznik Moralnego Niepokoju”, „Wojciech CejrowskiBoso przez świat”, „TelePeeReLe” (z udziałem kabaretu Elita), „Lekka jazda Mazurka i Zalewskiego”, „Wieczór z wampirem”, „Wieczór z Jagielskim” oraz filmy dokumentalne 2 Tm 2,3 – rock chrześcijański (o grupie muzycznej 2 Tm 2,3), Gugul – rzecz o nauczycielu, Rodowody niepokornych i – wspólnie z Wojciechem KlatąSystem 09, a także Fantazmaty Powstania Warszawskiego. Współpracował m.in. z TVP, TV Puls, RTL7.

Publikował w tygodniku „Uważam Rze” oraz dodatku „Rzeczpospolitej” – „Plus Minus”. W styczniu 2013 został zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Do Rzeczy[3]. W kwietniu 2018 odszedł z redakcji tego czasopisma na znak protestu wobec niemożności skrytykowania na jego łamach antysemickiej wypowiedzi Rafała Ziemkiewicza[4].

Od 2014 był członkiem jury Nagrody Literackiej i Historycznej Identitas[5], od 2013 członkiem kapituły Nagrody Strażnik Pamięci.

W 1999 wyróżniony przez ministra kultury i sztuki Andrzeja Zakrzewskiego odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” za aktywność w podziemnym ruchu wydawniczym i kulturalnym. W 2017 odznaczony przez prezydenta Andrzeja Dudę Krzyżem Wolności i Solidarności[6] oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[7].

Mąż Agnieszki, ojciec ośmiorga dzieci.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1980. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-03-21].
  2. Andrzej Horubała: Ptasia i zakonnica. teologiapolityczna.pl, 3 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-04].
  3. Redakcja. dorzeczy.pl. [dostęp 2013-02-04].
  4. Andrzej Horubała odchodzi z tygodnika „Do Rzeczy”. „Paweł Lisicki zabronił mi opublikowania krytycznej opinii o tweecie Rafała Ziemkiewicza”. wpolityce.pl, 5 kwietnia 2018. [dostęp 2018-04-05].
  5. Nominacje do Nagrody Identitas 2015. dorzeczy.pl, 13 listopada 2015. [dostęp 2015-11-18].
  6. Działacze pierwszego NZS uhonorowani. prezydent.pl, 20 lutego 2017. [dostęp 2017-02-20].
  7. Prezydent: NZS i ruch studencki są bardzo bliskie memu sercu. prezydent.pl, 20 lutego 2017. [dostęp 2017-02-22].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]