Przejdź do zawartości

Bazyli II Kamater

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bazyli II Kamater
Βασίλειος Β΄ Καματηρός
Patriarcha Konstantynopola
Kraj działania

Cesarstwo Bizantyńskie

Data śmierci

nie wcześniej niż 1186

Patriarcha Konstantynopola
Okres sprawowania

1183–1186

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Patriarchat Konstantynopolitański

Wybór patriarchy

1183

Bazyli II Kamater, gr. Βασίλειος Β΄ Καματηρός, Basileios II Kamatērospatriarcha Konstantynopola w latach 1183–1186[1][2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Bazyli pochodził z arystokratycznego rodu Kamaterów. Był bratem Eufrozyny Dukainy Kamateriny. W służbie cesarza Manuela I Komnena (1143–1180) posłował między innymi do Rajmunda z Antiochii w sprawie ślubu cesarza z jego córką Marią. Po katastrofalnej misji we Włoszech popadł w niełaskę, został oślepiony i wygnany. Z wygnania sprowadził go do kraju nowy cesarz Andronik I Komnen, tak jak i on wygnany wcześniej przez Manuela I na Ruś[3][4].

Ze względu na brak porozumienia z patriarchą Teodozjuszem I, który między innymi sprzeciwiał się, ze względu na zbyt bliskie pokrewieństwo, małżeństwu córki cesarza, Ireny z nieślubnym synem Manuela I, Aleksym, a także był przeciwny wygnaniu cesarzowej-wdowy Marii z Antiochii, Andronik I złożył go z urzędu patriarchy i powołał w jego miejsce Bazylego[a][5].

Bazyli już jako patriarcha udzielił zgody na zamierzony przez cesarza ślub Ireny z Aleksym[3]. Jesienią 1183 r. po zamordowaniu przez Andronika I młodego współcesarza Aleksego II Komnena wyraził zgodę na małżeństwo 65-letniego cesarza z 13-letnią wdową po zabitym cesarzu, Marią[6]. Na synodzie we wrześniu 1183 r. zwolnił Andronika II z przysiąg danych Manuelowi I i jego synowi Aleksemu II. Udzielił też generalnego rozgrzeszenia tym wszystkim, którzy dopomogli Andronikowi II w objęciu władzy, w tym również mordercom młodego Aleksego II[7]. Stosując się do żądań cesarza przerzucał duchowieństwo z jednej katedry do drugiej. Po wybuchu powstania przeciw Andronikowi I, Bazyli obawiając się o utrzymanie stolicy patriarszej ukoronował na cesarza Izaaka II Angelosa (12 września 1185), pomimo tego, że Andronik był jeszcze cesarzem. Kilka miesięcy później i tak został złożony z urzędu. W kwietniu 1186 r. został skazany przez synod za udzielenie zgody na ślub Ireny i Aleksego Komnenów[3][8].

  1. Zdaniem H. Cawleya dyplomata cesarza Manuela i patriarcha to dwie różne osoby

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Weiss 1983 ↓, s. 849.
  2. Świat Bizancjum 2011 ↓, s. 636.
  3. a b c Kazhdan 1991 ↓, s. 262.
  4. Ch. Cawley: Medieval Lands. [dostęp 2014-09-09]. (ang.).
  5. Kazhdan 1991 ↓, s. 262, 2052.
  6. Żaworonkow 2009 ↓, s. 98–99.
  7. Bréhier 1946 ↓, s. 283.
  8. Żaworonkow 2009 ↓, s. 98-99.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Louis Bréhier: Vie et mort de Byzance. Paryż: Albin Michel, 1946.
  • Venance Grumel, « La chronologie des patriarches de Constantinople de 1111 à 1206 », W: Études byzantines, tom 1, 1943, ss. 250–270.
  • Alexander Kazhdan: Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford: University Press, 1991. ISBN 978-0-19-504652-6.
  • A. Weiss: Ekumeniczny Patriarchat Prawosławny. W: Encyklopedia Katolicka. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 1983.
  • Świat Bizancjum. Cesarstwo Bizantyńskie 641–1204. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2011.
  • P. I. Żaworonkow: Wasilij II Kamatir. [w:] Prawosławnaja enciklopedia, Т. 7., ss. 98–99 [on-line]. 2009. [dostęp 2014-09-16]. (ros.).