Przejdź do zawartości

Bofors 40 mm Mk1/Mk2

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bofors 40 mm
Bofors 40 mm /56
Ilustracja
Zestaw Boforsa 40mm /56 na podstawie podwójnej krążownika USS „Rochester” (CA-124)
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

York Lock & Safe

Platforma

morska

Rodzaj

przeciwlotnicze

Używane w latach

1942

Kaliber

40 mm

Długość lufy

56 kalibrów
(2240 mm)

Elewacja

- 15° do +90°

Długość

3779,5 mm

Masa

522 kg
(waga lufy: 91,6 kg)

Szybkostrzelność

160 /min

Donośność pozioma

10 060 metrów /42°

Donośność pionowa

6950 metrów /90°

Pociski

zespolone 0,9 kg

Prędkość początkowa

881 m/s

Długość odrzutu

19–20cm

Bofors 40 mm Mk1/Mk2 – licencyjne, produkowane w Stanach Zjednoczonych automatyczne przeciwlotnicze działo morskie Bofors 40 mm, o długości lufy 56 kalibrów. Podstawowe działo przeciwlotnicze bliskiego zasięgu okrętów marynarki amerykańskiej podczas II wojny światowej.

Działa 40 mm Boforsa zaczęły być produkowane w USA w styczniu, zaś poczwórnie sprzężone w kwietniu 1942 roku. W Stanach Zjednoczonych, na skutek odmiennego sposobu pomiaru, działo to uznane było za broń o długości lufy 56 kalibrów (L/56), mimo że miało lufę o identycznej długości jak oryginalne działo szwedzkie z lufą o długości 60 kalibrów. Pierwsze działa tego typu trafiły na pokłady okrętów głównych klas po bitwie pod Midway, jednak duże zapotrzebowanie na te działa zostało w pełni zaspokojone dopiero w połowie roku 1944.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

28 sierpnia 1940 roku pojedynczy podwójny zestaw armat Boforsa dotarł przez Finlandię do Nowego Jorku. W tym samym miesiącu, niedaleko Trynidadu, takie samo działo zostało z sukcesem zademonstrowane amerykańskim oficerom na pokładzie holenderskiego eskortowca „Van Kinsbergen[1]. Rezultatem tej demonstracji było podjęcie produkcji działa przez amerykańskie przedsiębiorstwo York Lock & Safe, z użyciem planów dostarczonych z Holenderskich Indii Wschodnich oraz Wielkiej Brytanii[1]. Produkcja została podjęta długo przez udzieleniem na nią zgody przez samego Boforsa, co nastąpiło dopiero w czerwcu 1941 roku, który też dostarczył wówczas dodatkową dokumentację[1]. Oryginalnym zamiarem było zastąpienie na okrętach podwójnymi zestawami Boforsa wszystkich poczwórnych dział kalibru 1,1 cala (27,9 mm), które uznawano za zawodne i nie zapewniające niezbędnego stopnia ochrony jednostek. Wkrótce jednak standardem na dużych amerykańskich jednostkach stało się poczwórnie sprzężone działo Boforsa[1]. Na skutek innego sposobu pomiaru niż w Szwecji, w Stanach Zjednoczonych działo to oznaczano jako armatę o długości lufy 56 kalibrów, podczas gdy oryginalne działa o tej samej długości lufy oznaczane były jako L/60[2].

Zastosowanie na okrętach

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy pilotażowy zestaw podwójny został wyprodukowany w styczniu 1942 roku, pierwszy zaś zestaw poczwórny został ukończony w kwietniu tego roku[1]. Drugi z nich 22 lipca 1942 roku został zainstalowany na pełniącym funkcje szkoleniowe pancerniku „Wyoming[1]. 1 lipca natomiast niszczyciel USS „Coghlan” (DD-606), jako pierwszy, otrzymał zestaw podwójny tego działa[1].

Jeden z jedynie dwóch operacyjnych wówczas amerykańskich lotniskowców na Pacyfiku, USS „Enterprise” (CV-6), otrzymał swoje pierwsze Boforsy dopiero w szczycie walk o Guadalcanal w trakcie krwawej kampanii na Salomonach, po odniesieniu ciężkich uszkodzeń w bitwie u Wschodnich Wysp Salomona, a tuż przed bitwą pod Santa Cruz. Według danych z 1945 roku, 25 poczwórnych stanowisk dział Boforsa zainstalowanych było na USS „Saratoga” (CV-3), 10 do 18 na lotniskowcach typu Essex, 12 do 20 na nowych pancernikach, a 8 do 14 na starszych, oraz 12 do 18 na dużych krążownikach[3]. Mieszane uzbrojenie podwójnych i poczwórnych dział 40 mm trafiło na pokłady takich okrętów jak lotniskowiec „Enterprise” (CV-6), który otrzymał 11 zestawów poczwórnych i 8 zestawów podwójnych, jednostki typu Commencement Bay otrzymały odpowiednio 3 poczwórne i 12 zestawów podwójnych[3]. Lekkie krążowniki – jak niektóre jednostki typu Cleveland – otrzymały odpowiednio 4 i 6, niszczyciele typu Gearing zaś otrzymały 3 poczwórne i dwa podwójne stanowiska dział tego typu. Inne okręty, z mniejszą ilością dostępnej przestrzeni i zapasu wyporności, otrzymały zwykle jedynie zestawy podwójne, choć niektóre z nich otrzymały również większe zestawy[3]. Dopiero w połowie 1944 roku udało się zaspokoić potrzeby marynarki w tym zakresie – wtedy jednak zapotrzebowanie na nie gwałtownie wzrosło w związku z atakami kamikaze, gdy ich skutkiem postanowiono zwiększyć liczbę tego rodzaju dział na okrętach[3]. Wśród pierwszoliniowych amerykańskich okrętów, które przetrwały wojnę, jedynie cztery niszczyciele typu Gridley nigdy nie zostały wyposażone w Boforsy[3].

Poczwórny zestaw Bofors 40mm /56 na pancerniku USS „New Jersey” (BB-62) w 1944 roku. Odległość między osiami luf każdej z par wynosiła 243mm, osie dwóch par natomiast, były oddalone od siebie o 1,524 metra.

W 1937 roku United States Army testowała pojedyncze działo Boforsa chłodzone powietrzem, zaś w 1940 roku Chrysler podjął się produkcji tej armaty z użyciem brytyjskich planów[3]. United States Navy nabyła pewną liczbę tych dział, celem uzupełnienia dział chłodzonych wodą na niektórych niszczycielach. Ostatecznie działa te zostały zamontowane na okrętach podwodnych i kutrach torpedowych PT, niektórych niszczycielach eskortowych i okrętach desantowych[3].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Działka 40 mm Boforsa miały szybkostrzelność 160 pocisków na minutę, podczas gdy zastąpione przez nie działka 27,9 mm jedynie 150/min[1]. Same pociski dział Boforsa miały ponad dwukrotnie większą masę i niemal dwukrotnie większy zasięg. W poczwórnym zestawie działka 40 mm Boforsa stanowiły wówczas najbardziej efektywny system broni przeciwlotniczej w całym arsenale Stanów Zjednoczonych. Potwierdził to rezultat bitwy pod Santa Cruz, w której mimo taktycznej porażki amerykańskiej floty, działa Boforsa – obok kierowanych radarem dział 128 mm L/38 pancernika „South Dakota” i krążownika „San Juan” – przyczyniły się do utraty przez japońską flotę ponad 140 najbardziej doświadczonych pilotów[4]. W 1944 roku Boforsy były najlepszą dostępną bronią służącą zwalczaniu atakujących samolotów kamikaze[3]. Mimo to, okazało się, że pocisk o wadze 0,9 kg jest zbyt mały aby zmieścić dostępny wówczas zapalnik zbliżeniowy VT, oraz zbyt mały aby całkowicie zniszczyć samolot kamikaze[3].

Magazynki z amunicją 40mm ładujące zamek podwójnego zestawu Boforsa
Zestaw poczwórny Boforsa w czasach wojny koreańskiej. Obok magazynków z amunicją, widoczna także zainstalowana na jednej z par antena radaru kierowania ogniem Mk 24.

Wszystkie chłodzone wodą Boforsy marynarki amerykańskiej były zestawione w parach – lewa armata była zawsze działem Mark 1, prawa zaś Mark 2, które poza samymi elementami lufy nie były wymienne między sobą[3]. Co do zasady, działa te były podobne do brytyjskich, z automatami ładowania podobnymi do brytyjskich typów D i E – odpowiednio, lewe i prawe – w brytyjskich działach Mark IV. Pojedyncza seria w trybie automatycznym mogła być wystrzelona z szybkością 160 pocisków na minutę[3]. Średnica lufy ponad komorą nabojową wynosiła 142 mm, objętość zaś zamka 0,464dm³[1][3]. Dla dział tych używano pocisków ogólnego zastosowania HE (high explosive), zapalających oraz przeciwpancernych (AP – armor piercing). W użyciu były również naboje smugowe wypalające się w ciągu 8,5 do 10,5 sekundy po strzale, które ulegały samodestrukcji po 3700 do 4600 metrach lotu[3]. Masa ładunku miotającego naboju wynosiła 0,315 kg, zaś waga i długość kompletnego naboju wynosiły 2,15 kg oraz 447,5 mm[1][3]. Przy ciśnieniu roboczym 3070kg/cm², donośność pozioma działa wynosiła 10 060 metrów przy elewacji lufy 42°, natomiast donośność pionowa 6950 metrów przy elewacji 90°[1]. Odrzut działa przy strzale wynosił 19 do 20 centymetrów, zaś prędkość początkowa pocisku 881m/s[1].

Chłodzone wodą działa instalowane były na dwuosiowych podwójnych lub poczwórnych podstawach, znanych jako Mark 1 oraz Mark 2. Wśród wielu modyfikacji różniących się głównie detalami wyposażenia elektrycznego oraz zdalnego kierowania (RPC – remote power control), modyfikacje 2/21–2/32 oraz 1/9–1/14 – ograniczone były do systemu kierowania ogniem Mark 63 z jego anteną radaru na podstawie działa[3]. Ustawienie działa mogło odbywać się z prędkością 24° do 30° na sekundę w obu Markach, w zakresie elewacji +90° do -15°[3].

Osie obu luf o wadze 91,6kg każda, były w zestawie podwójnym oddalone od siebie o 243mm, zaś w zestawie poczwórnym osie dwóch par oddalone były od siebie o 1,524 metra[1][3]. Obie pary luf ponoszone były razem, w razie jednak uszkodzenia jednej z par możliwe był oddzielenie ich od siebie[3]. Zastosowanie dział Boforsa na okrętach umożliwiało ich elektryczne zasilanie, przy którym zmiana podniesienia w zestawach poczwórnych dokonywana była za pomocą silnika o mocy 5 KM, w zestawach podwójnych zaś stosowane były silniki o mocy 3 KM bądź 5 KM. Ustawianie działa w poziomie natomiast, odbywało się przy pomocy silników o mocy odpowiednio 7,5 KM bądź 5 KM, i 5 KM bądź 3 KM[3]. Wszystkie zestawy poczwórne oraz niektóre zestawy podwójne wyposażone zostały w przekładnię hydrauliczną[3].

Waga zestawów Mk 1 wahała się o 5,89 do 6,76 tony, podczas gdy zestawy Mk 2 ważyły od 10,53 do 11,3 tony, przy wyposażeniu natomiast tych ostatnich w osłonę pancerną o grubości 9,5 mm, ich waga wynosiła od 11,3 do 12,07 tony[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m John Campbell: Naval Weapons, s. 148
  2. Maciej Tomaszewski: Morskie działa Bofors 40 mm, s. 48
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u John Campbell: Naval Weapons, s. 149
  4. James Hornfischer: Neptune’s Inferno, s. 231

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • John Campbell: Naval Weapons of World War Two. Naval Institute Press, 1985. ISBN 0-87021-459-4.
  • James D. Hornfischer: Neptune’s Inferno: The U.S. Navy at Guadalcanal. Nowy Jork: Bantam Books, 2011. ISBN 0-553-80670-X.
  • Maciej Tomaszewski: Morskie działa Bofors 40 mm. T. 202. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielki Leksykon Uzbrojenia Wrzesień 1939. ISBN 978-83-8164-464-8.