Przejdź do zawartości

Carlo Bergonzi (tenor)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carlo Bergonzi
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1924
Vidalenzo

Data i miejsce śmierci

25 lipca 2014
Mediolan

Typ głosu

tenor

Gatunki

muzyka poważna

Aktywność

1947–2001

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy (1951-2001)
Strona internetowa

Carlo Bergonzi (ur. 13 lipca 1924 w Vidalenzo, zm. 25 lipca 2014 w Mediolanie)[1] – włoski śpiewak operowy, tenor liryczny znany przede wszystkim z wykonywania repertuaru Verdiego, zwłaszcza jego mniej znanych oper.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Bergonzi rozpoczął naukę śpiewu operowego w wieku 14 lat. Przerwała ją II wojna światowa, którą spędził internowany w obozie niemieckim. Po wojnie kontynuował naukę w Konserwatorium im. Arrigo Boito w Parmie. Początkowo występował jako baryton, śpiewając m.in. jako Figaro w Cyruliku sewilskim, Doktor Malatesta w Don Pasquale, Enrico w Łucji z Lammermooru, Silvio w Pajacach, Alfio w Rycerskości wieśniaczej, Sonora w Dziewczynie ze Złotego Zachodu i Lescaut w Manon Lescaut. W latach 1948–1951, poprzez intensywne ćwiczenia głosu, dokonał istotnych zmian w jego brzmieniu i skali i w 1951 r. zadebiutował jako tenor w roli Andrei Chéniera w operze Umberto Giordano pod tym samym tytułem. W tym samym roku, z okazji 50 rocznicy śmierci Verdiego, telewizja RAI zaangażowała Bergonziego do cyklu nagrań mniej znanych oper, takich jak I due Foscari, Joanna d’Arc i Simon Boccanegra.

W 1953 r. po raz pierwszy zaśpiewał w La Scali w roli Don Alvara w Mocy przeznaczenia, a dwa lata później zagrał Radamesa w Aidzie, którą rolę wykreował także w Metropolitan Opera. W 1962 r. zadebiutował w Covent Garden ponownie jako Don Alvaro. Był szczególnie ceniony za piękno śpiewanej frazy, legato i świetną dykcję.[potrzebny przypis] Przez lata 70. kontynuował występy na najważniejszych światowych scenach, w latach 80. koncentrował się bardziej na recitalach. W 1996 r. Bergonzi zaśpiewał w czasie uroczystej gali z okazji dwudziestopięciolecia pracy dyrygenta Metropolitan Opera Jamesa Levine’a. Dwa lata później zakończył karierę. Następnie pracował w Accademia Verdiana, uczył m.in. Salvatore Licitrę.

Wybrane partie operowe

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Margalit Fox, Carlo Bergonzi, Masterful Operatic Tenor, Dies at 90 [online], nytimes.com, 26 lipca 2014 [dostęp 2014-07-27] (ang.).
  2. Bergonzi Sig. Carlo [online], quirinale.it [dostęp 2022-06-13] (wł.).
  3. Bergonzi Sig. Carlo [online], quirinale.it [dostęp 2022-06-13] (wł.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]