Przejdź do zawartości

Carlo Furno

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carlo Furno
Kardynał prezbiter
Herb duchownego Ardere et lucere
Zapalać się i świecić
Kraj działania

Watykan

Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1921
Bairo

Data i miejsce śmierci

9 grudnia 2015
Rzym

Wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie
Okres sprawowania

1995–2007

Archiprezbiter bazyliki Matki Bożej Większej
Okres sprawowania

1997–2004

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

25 czerwca 1944

Nominacja biskupia

1 sierpnia 1973

Sakra biskupia

16 września 1973

Kreacja kardynalska

26 listopada 1994
Jan Paweł II

Kościół tytularny

S. Cuore di Cristo Re
S. Onofrio

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

16 września 1973

Konsekrator

Paolo Bertoli

Współkonsekratorzy

Agostino Casaroli
Luigi Bettazzi

Carlo Furno (ur. 2 grudnia 1921 w Bairo, zm. 9 grudnia 2015 w Rzymie) – włoski duchowny rzymskokatolicki, dyplomata watykański, wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie w latach 1995–2007, archiprezbiter bazyliki Matki Bożej Większej w latach 1997–2004, kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w seminarium w Ivrea, przyjął tamże święcenia kapłańskie 25 czerwca 1944. Kontynuował naukę na Wydziale Teologicznym Salezjańskiego Athenaeum Crocetto w Turynie oraz w Papieskim Seminarium w Rzymie (obronił doktorat obojga praw) i na Papieskiej Akademii Duchownej w Rzymie (szkole dyplomacji Stolicy Apostolskiej). Bezpośrednio po święceniach kapłańskich pracował jako duszpasterz w diecezji Ivrea, w 1947 wyjechał na dalsze studia do Turynu i Rzymu. Od 1953 pracował w dyplomacji watykańskiej; był attaché i sekretarzem nuncjatury w Kolumbii (1953–1957) i w Ekwadorze (1954–1957), następnie sekretarzem delegatury apostolskiej w Jerozolimie (1957–1962). Otrzymał tytuły nadzwyczajnego tajnego szambelana papieskiego (24 czerwca 1954) i prałata honorowego Jego Świątobliwości (29 czerwca 1966). Od 1962 pracował w sekcji pierwszej Sekretariatu Stanu, prowadził także zajęcia w Papieskiej Akademii Duchownej.

1 sierpnia 1973 został mianowany nuncjuszem w Peru i arcybiskupem tytularnym Abari, odebrał sakrę biskupią 16 września 1973 z rąk kardynała Paolo Bertoliego. W listopadzie 1978 został przeniesiony na funkcję nuncjusza w Libanie, w sierpniu 1982 na nuncjusza w Brazylii. W latach 19921994 był nuncjuszem we Włoszech.

26 listopada 1994 Jan Paweł II mianował go kardynałem, nadając diakonię Sacro Cuore di Cristo Re. Kardynał Furno pełnił kilka funkcji honorowych – Wielkiego Mistrza Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie (od grudnia 1995 do czerwca 2007), delegata papieskiego przy patriarchalnej bazylice św. Franciszka w Asyżu (1996–1998), archiprezbitera patriarchalnej bazyliki S. Maria Maggiore w Rzymie (1997–2004), z racji ten ostatniej funkcji był legatem papieskim na zamknięcie Świętych Drzwi w bazylice na koniec obchodów Roku Jubileuszowego 2000 (styczeń 2001). Ponadto reprezentował Jana Pawła II jako specjalny wysłannik m.in. na obchodach 100-lecia ewangelizacji Republiki Środkowoafrykańskiej w styczniu 1995 oraz na XIII Narodowym Kongresie Eucharystycznym Brazylii w Vitoria (luty 1996).

W grudniu 2001 ukończył 80 lat i utracił prawo udziału w konklawe. W lutym 2005 został promowany do rangi kardynała prezbitera, zachował diakonię Sacro Cuore di Cristo Re jako tytuł prezbiterski na zasadzie pro hac vice. W maju 2006 otrzymał nowy tytuł kardynalski prezbitera Sant’Onofrio (poprzednio należący do samoańskiego kardynała Pio Taofinuʻu).

Zmarł 9 grudnia 2015 w Rzymie[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Śmierć kardynała, wieloletniego dyplomaty. gosc.pl, 10.12.2015. [dostęp 2015-12-10].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]