Przejdź do zawartości

Celestino Migliore

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Celestino Migliore
Arcybiskup tytularny Canosy
Ilustracja
Celestino Migliore (2010)
Herb duchownego Confitebor Tibi in Populis
Wyznam Cię wśród ludów
Kraj działania

Stany Zjednoczone, Polska, Rosja, Francja

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1952
Cuneo

Nuncjusz apostolski we Francji
Okres sprawowania

od 2020

Nuncjusz apostolski w Rosji
Okres sprawowania

2016–2020

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

25 czerwca 1977

Nominacja biskupia

30 października 2002

Sakra biskupia

6 stycznia 2003

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi RP Odznaka Honorowa „Bene Merito”
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 stycznia 2003

Miejscowość

Watykan

Miejsce

bazylika św. Piotra

Konsekrator

Jan Paweł II

Współkonsekratorzy

Leonardo Sandri
Antonio Maria Vegliò

Celestino Migliore (ur. 1 lipca 1952 w Cuneo) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, dyplomata watykański, arcybiskup, stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy ONZ w latach 2002–2010, nuncjusz apostolski w Polsce w latach 2010–2016, nuncjusz apostolski w Rosji w latach 2016–2020, nuncjusz apostolski we Francji od 2020.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Międzydiecezjalnym Studium Teologicznym w Fossano[1], gdzie uzyskał dyplom magistra teologii. Na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie uzyskał stopień licencjata i doktora prawa kanonicznego[2]. 25 czerwca 1977 został wyświęcony na prezbitera przez biskupa Cuneo Carlo Aliprandiego[3]. W tym samym roku ukończył Papieską Akademię Kościelną, po czym rozpoczął służbę w dyplomacji watykańskiej[2][4].

Pierwszą wyznaczoną mu placówką była Angola, gdzie w latach 1980–1984 pełnił funkcję attaché i drugiego sekretarza przy Delegacji Apostolskiej w tym kraju. Stamtąd został przeniesiony do Nuncjatury Apostolskiej w Stanach Zjednoczonych, skąd w 1988 trafił do Egiptu. W latach 1989–1992 pracował w Nuncjaturze Apostolskiej w Warszawie. Od kwietnia 1992 był stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy Radzie Europy w Strasburgu. W latach 1995–2002 pracował w watykańskim Sekretariacie Stanu. Jako Podsekretarz do Spraw Relacji z Państwami był odpowiedzialny za nawiązywanie stosunków dyplomatycznych z krajami azjatyckimi, między innymi z Chinami, Koreą Północą i Wietnamem. W tym czasie wykładał również dyplomację kościelną na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim.

Nuncjatura

[edytuj | edytuj kod]

30 października 2002 papież Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskim i stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, wynosząc go do godności arcybiskupa tytularnego Canosy[5]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 2003 z rąk papieża[3].

30 czerwca 2010 został ustanowiony przez papieża Benedykta XVI nuncjuszem apostolskim w Polsce[6]. Misję dyplomatyczną w Polsce rozpoczął 15 września 2010[7]. 19 lutego 2011 przewodniczył mszy pogrzebowej arcybiskupa Józefa Życińskiego w archikatedrze lubelskiej, a 28 kwietnia 2012 – uroczystościom pogrzebowym biskupa pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi w bazylice katedralnej w Pelplinie. 11 lipca 2012 pojawił się w Dębowcu, na XXV Międzynarodowym Saletyńskim Spotkaniu Młodych. 27 października 2013 w kościele św. Małgorzaty i Katarzyny w Kętach wspólnie z biskupami Tadeuszem Rakoczym i Piotrem Gregerem odprawił mszę koncelebrowaną w 100. rocznicę śmierci bł. Celiny Borzęckiej. Kolejna wizyta nuncjusza odbyła 14 września 2014 w Parczewie, gdzie odprawił mszę świętą z okazji 450-lecia przyjęcia uchwał soboru trydenckiego na sejmie w Parczewie oraz setnej rocznicy poświęcenia kościoła[8].

28 maja 2016 został mianowany przez papieża Franciszka nowym nuncjuszem Apostolskim w Federacji Rosyjskiej[9][10]. 5 sierpnia 2016 przestał być nuncjuszem Stolicy Apostolskiej w Polsce[11], zaś misję dyplomatyczną w Rosji rozpoczął 9 listopada 2016[12]. 21 stycznia 2017 został również nuncjuszem Apostolskim w Uzbekistanie[13].

11 stycznia 2020 papież Franciszek mianował go nuncjuszem apostolskim we Francji[14]. Misję dyplomatyczną we Francji rozpoczął 27 sierpnia 2020[15].

Udzielił sakry biskupom pomocniczym: zielonogórsko-gorzowskiemu Tadeuszowi Lityńskiemu (2012), gdańskiemu Wiesławowi Szlachetce (2014), opolskiemu Rudolfowi Pierskale (2014), kaliskiemu Łukaszowi Buzunowi (2014), szczecińsko-kamieńskiemu Henrykowi Wejmanowi (2014) i radomskiemu Piotrowi Turzyńskiemu (2015). Był także współkonsekratorem w trakcie święceń 22 biskupów[16].

Odznaczenia i tytuły honorowe

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Chi siamo: Ex-alunni dello Studio Teologico Interdiocesano di Fossano. sti-issrfossano.it. [dostęp 2010-06-19]. (wł.).
  2. a b His Excellency Archbishop Celestino Migliore. holyseemission.org. [dostęp 2010-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-10)]. (ang.).
  3. a b Archbishop Celestino Migliore. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2019-03-12]. (ang.).
  4. Pontificia Accademia Ecclesiastica: Ex-alunni 1950-1999. vatican.va. [dostęp 2010-06-19]. (wł.).
  5. Nomina dell’Osservatore Permanente della Santa Sede presso l’Organizzazione delle Nazioni Unite (O.N.U.). vatican.va, 2002-10-30. [dostęp 2019-03-12]. (wł.).
  6. Abp Celestino Migliore – nowym nuncjuszem w Polsce. episkopat.pl. [dostęp 2010-06-30]. (pol.).
  7. Abp C. Migliore złożył listy uwierzytelniające [online], www.deon.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).
  8. Parczew: 450-lecie przyjęcia uchwał Soboru Trydenckiego. podlasie.24.pl. [dostęp 2014-09-14].
  9. Nomina del Nunzio Apostolico nella Federazione Russa. vatican.va. [dostęp 2016-05-28]. (wł.).
  10. Abp Celestino Migliore został nuncjuszem w Rosji. deon.pl. [dostęp 2016-05-28].
  11. Katalog nuncjuszy apostolskich w Polsce | Nuncjatura Apostolska w Polsce [online], nuncjatura.pl [dostęp 2017-11-22].
  12. Presentation of foreign ambassadors’ letters of credence. en.kremlin.ru. [dostęp 2022-01-25]. (ang.).
  13. Nomina del Nunzio Apostolico in Uzbekistan. vatican.va. [dostęp 2016-05-28]. (wł.).
  14. Nomina del Nunzio Apostolico in Francia. vatican.va. [dostęp 2020-01-11]. (wł.).
  15. Remise de lettres de créance. legifrance.gouv.fr. [dostęp 2022-01-25]. (fr.).
  16. Celestino Migliore. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-05-01]. (ang.).
  17. Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 1999-01-19. [dostęp 2010-06-19]. (wł.).
  18. M.P. z 2016 r. poz. 853
  19. Andrzej Duda odznaczył nuncjusza abp. Celestino Migliore.
  20. Ks. abp Celestino Migliore odznaczony „Bene Merito” [online], RadioMaryja.pl, 1 lipca 2016 [dostęp 2018-12-24] (pol.).
  21. 12th annual Vincentian Chair of Social Justice Lecture on January 26, 2006 at the Vincentian Convocation. vincenter.org, 2006-01-26. [dostęp 2010-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-14)]. (ang.).
  22. Nuncjusz apostolski abp Celestino Migliore doktorem honoris causa UPJPII.
  23. Wrocław: abp Celestino Migliore odbierze jutro doktorat honoris causa PWT.
  24. Katolicka Agencja Informacyjna KAI, Abp Celestino Migliore otrzyma dziś doktorat honoris causa [online] [dostęp 2019-05-28].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]