Przejdź do zawartości

Cosima Wagner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cosima Wagner w Londynie w roku 1877

Cosima Wagner (ur. 24 grudnia 1837 w Bellagio, zm. 1 kwietnia 1930 w Bayreuth) – żona niemieckiego kompozytora Richarda Wagnera.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Cosima była córką Franciszka Liszta, węgierskiego wirtuoza pianisty i kompozytora, oraz księżnej Marie d’Agoult, francuskiej pisarki tworzącej pod pseudonimem Daniel Stern, długoletniej kochanki Liszta.

Popiersie Cosimy w parku w Bayreuth

W roku 1857 wyszła za kompozytora i dyrygenta Hansa von Bülowa. Bülow, który zdecydował się na karierę muzyczną pod wpływem muzyki Wagnera i później wielokrotnie dyrygował wykonaniami jego dzieł, przedstawił Cosimę Wagnerowi około roku 1862. Od tego czasu datuje się jej romans z Wagnerem, zakończony w roku 1870 rozwodem z Bülowem (który znany był z autokratycznego usposobienia) i małżeństwem z Wagnerem zawartym 25 sierpnia 1870. Odchodząc od Bülowa, Cosima zabrała ze sobą dwójkę dzieci, jakie miała z tego związku. Jeszcze przed uzyskaniem rozwodu urodziła kolejnych troje ze związku z Wagnerem – Izoldę, Ewę i Siegfrieda. Swe przeżycia z tego okresu spisywała w pamiętniku prowadzonym aż do śmierci Wagnera. Po jego śmierci chodziła tylko w czerni, a w ostatniej woli nakazała rozsypanie swoich prochów nad jego grobem.

W 1872 roku konwertowała z katolicyzmu na protestantyzm[1].

Wiadomo, że była przedmiotem uczuć Friedricha Nietzschego – jeden z ostatnich listów filozofa, pisany już na granicy obłędu i adresowany właśnie do Cosimy, nosi nagłówek: „Do księżniczki Ariadny, mej ukochanej”[2].

W latach 1869–1883 Cosima prowadziła pamiętnik, który później został opublikowany.

Po śmierci Wagnera w roku 1883 została dyrektorem festiwalu wagnerowskiego w Bayreuth. Kierownictwo artystyczne tego festiwalu zachowała do 1908 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Oliver Hilmes, Cosima Wagner: The Lady of Bayreuth, Yale University Press, 25 maja 2010, ISBN 978-0-300-16823-5 [dostęp 2022-12-31] (ang.).
  2. „Ariadno, kocham cię. Dionizos” por. Z. Kuderowicz, Nietzsche, Warszawa 1990, s. 18.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]