Przejdź do zawartości

Davey Johnson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Davey Johnson
Ilustracja
Davey Johnson jako menadżer Washington Nationals.
drugobazowy
Pełne imię i nazwisko

David Allen Johnson

Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1943
Orlando

Odbijał

prawą

Rzucał

prawą

Debiut

13 kwietnia 1965

Ostatni występ

29 września 1978

Statystyki
Średnia uderzeń

0,261

Home runy

136

Uderzenia

1252

RBI

609

Kariera klubowa
Lata Kluby
1965–1972 Baltimore Orioles
1973–1975 Atlanta Braves
1975–1976 Yomiuri Giants
1977–1978 Philadelphia Phillies
1978 Chicago Cubs
Kariera menedżerska
Lata Kluby
1984–1990 New York Mets
1993–1995 Cincinnati Reds
1996–1997 Baltimore Orioles
1999–2000 Los Angeles Dodgers
2011–2013 Washington Nationals

David Allen Johnson (ur. 30 stycznia 1943) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego, menadżer klubów MLB.

Kariera zawodnicza

[edytuj | edytuj kod]

Johnson studiował na Texas A&M University, gdzie w 1962 grał na pozycji łącznika w drużynie uniwersyteckiej Texas A&M Aggies[1]. Po roku gry w NCAA, w czerwcu 1962 podpisał kontrakt jako wolny agent z Baltimore Orioles i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Rochester Red Wings, reprezentującym poziom Triple-A[2][3]. W MLB zadebiutował 13 kwietnia 1965 w meczu przeciwko Chicago White Sox[2]. W 1966 zagrał we wszystkich meczach World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers 4–0[4].

W 1967 po raz pierwszy wystąpił w Meczu Gwiazd, zaś rok później po raz pierwszy zdobył Złotą Rękawicę[2]. W sezonie 1970 zdobył drugi tytuł mistrzowski World Series, w których uzyskał średnią 0,313[5]. W listopadzie 1972 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Atlanta Braves[2]. W kwietniu 1975 po jednym podejściu do odbicia w meczu z Houston Astros, podpisał kontrakt z Yomiuri Giants z Central League[6]. W ciągu dwóch lat występów w Japonii zaliczył 199 występów, średnią 0,241 i zdobył 39 home runów[7].

W lutym 1977 został zawodnikiem Philadelphia Phillies, zaś w sierpniu 1978 Chicago Cubs, w którym zakończył karierę zawodniczą. Po raz ostatni zagrał 30 września 1978 w meczu przeciwko New York Mets[2].

Kariera menedżerska

[edytuj | edytuj kod]
Davey Johnson jako menadżer New York Mets.
Davey Johnson jako menadżer olimpijskiej reprezentacji USA.

W 1981 został menadżerem zespołu Jackson Mets z Double-A, farmy New York Mets[8]. Następnie, w 1983, prowadził Tidewater Tides z Triple-A, by przed rozpoczęciem sezonu 1984 objąć New York Mets[6].

W 1986 zespół odniósł najlepszy wynik w historii klubu, odnosząc 108 zwycięstw. Mets awansowali do World Series i byli faworytami do zwycięstwa nad mistrzem American League Boston Red Sox. Mets wygrali serię w siedmiu meczach, mimo iż w meczu numer sześć byli o jeden strike od przegranej w finałach; przy stanie 4–5 dla Red Sox w drugiej połowie 10. zmiany, po niekontrolowanym narzucie miotacza Red Sox Boba Stanleya, a następnie po uderzeniu zapolowego Mets Mookie Wilsona i błędzie przy pierwszej bazie Billa Bucknera, Mets zdobyli dwa runy i zwyciężyli 6–5, doprowadzając do siódmego spotkania, w którym pokonali Red Sox 8–5, ostatecznie wywalczając drugi w historii klubu tytuł mistrzowski[9]. W maju 1990 po uzyskaniu przez Mets bilansu 20–22, Johnson został zwolniony z funkcji menadżera zespołu[6].

W maju 1993 został menadżerem Cincinnati Reds, zaś w 1996 Baltimore Orioles, z którym dwukrotnie przegrał American League Championship Series. W 1997 Orioles uzyskali najlepszy w lidze bilans 98–64, a Johnson został wybrany najlepszym menadżerem American League, a także wprowadzony do Baltimore Orioles Hall of Fame[6][10]. W latach 1999–2000 prowadził Los Angeles Dodgers[11].

W 2003 objął reprezentację Holandii, którą poprowadził do mistrzostwa Europy. Na Igrzyskach Olimpijskich 2008 jako menadżer reprezentacji Stanów Zjednoczonych zdobył brązowy medal. Rok później wraz z kadrą USA wystąpił na turnieju World Baseball Classic[6]. W 2010 został uhonorowany członkostwem w New York Mets Hall of Fame[12].

W latach 2011–2013 był menadżerem Washington Nationals, którego poprowadził w sezonie 2012 do pierwszego po przeniesieniu siedziby klubu do Waszyngtonu mistrzostwa NL East. W tym samym roku został wybrany najlepszym menadżerem w National League[13]. 30 września 2014 przeszedł na emeryturę[14].

Statystyki menadżerskie

[edytuj | edytuj kod]
Lata Klub Liga Mecze Zwycięstwa Porażki Proc. zw. i por.
1984–1990 New York Mets NL 1012 595 417 0,588
1993–1995 Cincinnati Reds NL 377 204 172 0,543
1996–1997 Baltimore Orioles AL 325 186 138 0,574
1999–2000 Los Angeles Dodgers NL 324 163 161 0,586
2011–2013 Washington Nationals NL 407 224 183 0,550
Łącznie w karierze 2445 1372 1071 0,562

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Nagroda/wyróżnienie Lata Źródło
All-Star 1968, 1969, 1970, 1973 [2]
3× zwycięzca w World Series 1966, 1970, 1986 [4][5][9]
Gold Glove Award 1969, 1970, 1971 [2]
NL Manager of the Year 1997, 2012 [6]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Texas A&M University Baseball Players Who Made it to the Major Leagues. baseball-almanac.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  2. a b c d e f g Davey Johnson Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  3. Davey Johnson Minor League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  4. a b 1966 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  5. a b 1970 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  6. a b c d e f Davey Johnson Biography. sabr.org. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  7. Davey Johnson Japanese League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  8. Davey Johnson. ultimatemets.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  9. a b 1986 World Series. mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  10. 2008 U.S. Olympic Team: Staff Bios. mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  11. Davey Johnson Managerial Record. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
  12. Mets Hall of Fame. mets.mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 września 2017)]. (ang.).
  13. Davey runs away with NL Manager of Year honors. mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 marca 2016)]. (ang.).
  14. Davey feels ready, but will miss team after finale. mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).