Przejdź do zawartości

Emil Gołogórski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Gołogórski
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1862
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

7 lutego 1921
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1881–1921

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Ministerstwo Spraw Wojskowych

Stanowiska

szef departamentu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Komandor Orderu Leopolda (Austria) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Order Korony Żelaznej II klasy (Austro-Węgry) Kawaler Orderu Leopolda (Austria) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Odznaka Honorowa Austriackiego Czerwonego Krzyża Odznaka za 35-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
Poświęcenie Szkoły Podchorążych w Łobzowie 12 stycznia 1919. Oznaczony 1) Emil Gołogórski

Emil Gołogórski (ur. 27 lutego 1862 w Wiedniu, zm. 7 lutego 1921 w Warszawie) – generał porucznik inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 lutego 1862 w Wiedniu[1]. Był narodowości polskiej i wyznania rzymskokatolickiego[1]. Ukończył siedem klas szkoły realnej z maturą we Lwowie i w 1879 dwa semestry w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu[2]. W 1880 wstąpił do Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu[1]. 18 sierpnia 1883 ukończył studia z wynikiem bardzo dobrym i rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, w stopniu podporucznika. Pierwszy przydział służbowy otrzymał do 1 pułku inżynieryjnego.

W 1893 był przydzielony do Dyrekcji Inżynierii w Trydencie (niem. Trient)[3]. 1 maja 1893 został przeniesiony do nowo powstałego 12 Batalionu Pionierów w Krakowie z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w Dyrekcji Inżynierii w Trydencie[4]. W 1894 został awansowany na kapitana 2. klasy, powołany do służby w Sztabie Inżynierii i przydzielony do Dyrekcji Inżynierii w Krakowie[5]. Prowadził prace projektowe i nadzorcze przy budowie obiektów fortecznych Twierdzy Kraków. Jego dziełem są forty pancerne: 44a „Pękowice”, 45a „Bibice”, 48a „Mistrzejowice”, 50 ½ OST „Barycz” / „Kosocice”, 50 ½ WEST „Kosocice” i fort pomocniczy piechoty 50a „Lasówka”. Do 1889 był referentem do spraw telefonów fortecznych, obiektów mostowych i min demolujących.

16 listopada 1918 został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Kraków”[6]. Od marca do czerwca 1919 w czasie wojny z Ukraińcami obowiązki dowódcy okręgu generalnego łączył z funkcją zastępcy dowódcy Grupy Operacyjnej generała Iwaszkiewicza. 7 maja 1919 został przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika[7]. 30 maja 1919 został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie[8]. W tym czasie Komisja Weryfikacyjna dla oficerów byłej armii austriackiej proponowała jego awansowanie na generała broni. 23 lutego 1920 zakończył służbę we Lwowie i został przeniesiony do stolicy. 10 marca tego roku wyznaczony został na stanowisko szefa Departamentu II Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[9]. Na tym stanowisku odpowiadał za organizację wojsk inżynieryjnych i saperów, wojsk łączności, wojsk kolejowych i wojsk samochodowych. We wrześniu powierzono mu szefostwo Grupy Technicznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 21 kwietnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała porucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[10]. Zmarł 7 lutego 1921 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

W 1893 ożenił się, miał córkę Marię (1900-1968) i dwóch synów: Leona (1894–1956), rotmistrza Wojska Polskiego, kawalera Virtuti Militari, i Jerzego Mieczysława (1896–1939), kapitana artylerii Wojska Polskiego[1].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • porucznik (niem. Leutnant) – 1883
  • nadporucznik (niem. Oberleutnant) – 1 maja 1888
  • kapitan II klasy (niem. Hauptmann 2. Klasse) – 1 maja 1894[5]
  • kapitan II klasy (niem. Hauptmann 1. Klasse) – 1895
  • major (niem. Major) – 1900
  • podpułkownik (niem. Oberstleutnant) – 1904
  • pułkownik (niem. Oberst) – 1 listopada 1907
  • generał major (nien. Generalmajor) – 31 października 1912 ze starszeństwem z 25 listopada 1912
  • marszałek polny porucznik (niem. Feldmarschalleutnant) – 1 września 1915 ze starszeństwem z 2 września 1915

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
Austro-Węgry

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j Kolekcja ↓, s. 18.
  2. Kolekcja ↓, s. 18, 22.
  3. Schematismus 1893 ↓, s. 824, 830.
  4. Schematismus 1894 ↓, s. 863, 882.
  5. a b Schematismus 1895 ↓, s. 826.
  6. Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 6 z 27 listopada 1918, poz. 88.
  7. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 54 z 17 maja 1919, poz. 1670.
  8. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 68 z 21 czerwca 1919, poz. 2168.
  9. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 27 marca 1920, poz. 385.
  10. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 17 z 8 maja 1920, poz. 488.
  11. a b c Pamiętnik Historyczny Bojowników o Niepodległość Śląska Zaolzańskiego. Cieszyn: 1938.
  12. a b c d Kolekcja ↓, s. 18, 25.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Emil Gołogórski. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.168 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-25].
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1893. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1893. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1894. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1894. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1895. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1895. (niem.).
  • Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, s. 201-202, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 37,
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 123,