Przejdź do zawartości

Ferdinand von Richthofen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ferdinand von Richthofen

Ferdinand von Richthofen (ur. 5 maja 1833 w Carlsruhe w prowincji Śląsk (obecnie Pokój w województwie opolskim), zm. 6 października 1905 w Berlinie) – niemiecki geolog, geograf, kartograf i badacz Chin.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z arystokratycznej rodziny z Górnego Śląska. W latach 1860–1862 podróżował po Azji Wschodniej jako członek pruskiej misji handlowo-dyplomatycznej. Zwiedził Cejlon, Japonię, Tajwan, Filipiny, Indonezję i Syjam. W latach 1862–1868 prowadził geologiczne badania Kalifornii i gór Sierra Nevada. W latach 1868–1872 podróżował po Chinach. Po powrocie objął funkcję prezesa Towarzystwa Geograficznego (Gesellschaft für Erdkunde zu Berlin), a w 1886 został profesorem geologii na uniwersytecie w Berlinie. Jego najbardziej znani uczniowie to Sven Hedin, Artur Berson i Wilhelm Sievers.

Największym dziełem Richthofena była wydana w latach 1877–1912 siedmiotomowa monografia Chin zawierająca atlas geologiczny. Nosiła ona tytuł China. Ergebnisse eigener Reisen und darauf gegründeter Studien. Wprowadził w niej termin abrazja morska oraz ugruntował pogląd o eolicznym pochodzeniu lessu.

Choć jedwab nie był jedynym (ani nawet głównym) towarem transportowanym tym szlakiem, Ferdinand von Richthofen jako pierwszy użył w 1877 r. nazwy Seidenstrasse (niem. „droga jedwabna”) na określenie słynnej drogi handlowej, jedwabnego szlaku[1][2].

Wydał również podręcznik dla podróżników Führer für Forschungsreisende zawierający metodyczne podstawy badań geomorfologicznych, dzięki czemu określany jest ojcem nowoczesnej geomorfologii. Jego kolejnym osiągnięciem było porównanie stref występowania laterytu w Ameryce oraz w Azji, co doprowadziło go do wniosku, że skała ta jest produktem wietrzenia w klimacie tropikalnym.

W 2012 Ferdinand von Richthofen upamiętniony został w rodzinnej miejscowości popiersiem, które odsłonięto przy kościele ewangelickim Księżnej Zofii[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Frances Wood, The Silk Road: two thousand years in the heart of Asia, Berkeley: University of California Press, 2002, s. 9, ISBN 0-520-24340-4, OCLC 53025795.
  2. Leonard Drożdżewicz, The Silk Road, „Znad Wilii”, Viešoji įstaiga „Znad Wilii” kultūros plėtros draugija, t. indeks 327956 nr 1 (57), 2014, s. 95, ISSN 1392-9712.
  3. Mateusz Magda, Kościół Zofii w Pokoju [online], Towarzystwo Przyjaciół Namysłowa i Ziemi Namysłowskiej, 7 maja 2023 [dostęp 2023-05-08] (pol.).