Przejdź do zawartości

François-Joachim de Pierre de Bernis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
François-Joachim de Pierre de Bernis
Ilustracja
Data urodzenia

1715

Data śmierci

1794

Sekretarz spraw zagranicznych
Okres

od 1757
do 1758

Kardynał biskup
Data urodzenia

22 maja 1715

Data śmierci

3 listopada 1794

Arcybiskup Albi
Okres sprawowania

1764-1794

Biskup Albano
Okres sprawowania

1774-1794

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

6 września 1760

Nominacja biskupia

9 lipca 1764

Sakra biskupia

5 sierpnia 1764

Kreacja kardynalska

2 października 1758
Klemens XIII

Kościół tytularny

San Silvestro in Capite (1768-1774)
diecezja Albano (od 1774)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

5 sierpnia 1764

Konsekrator

Paul d’Albert de Luynes

Współkonsekratorzy

Joseph Bruno de Bausset-Roquefort
Jean-Baptiste-Marie Champion de Cicé

Abbé potem kardynał François-Joachim de Pierre de Bernis (ur. 1715, zm. 1794) – francuski duchowny i polityk, kardynał. Pełnił funkcję sekretarza spraw zagranicznych w okresie 28 czerwca 17579 października 1758.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził ze szlacheckiej lecz zubożałej rodziny, i jako młodszy syn miał przeznaczoną karierę duchownego. Kształcił się w Collège Louis-le-Grand i w seminarium w Saint-Sulpice, w Paryżu, święcenia przyjął jednak dopiero w 1755 roku.

Dał się poznać jako twórca błyskotliwych epigramów na wesołym dworze Ludwika XV. Dzięki tej twórczości madame Pompadour, królewska metresa zaszczyciła go przyjaźnią. Pompadour kazała mu umeblować luksusowy apartament w Tuileries i przyznała roczną pensję w wysokości 1500 liwrów. W roku 1751 otrzymał urząd we francuskiej ambasadzie w Wenecji, gdzie mediował między Republika Wenecką a papieżem Benedyktem XIV. Obie strony były tą mediacją zadowolone. Podczas pobytu w Republice otrzymał święcenia na subdiakona. Po powrocie do Francji w 1755 został doradcą papieża we Francji.

Brał udział w delikatnych negocjacjach dotyczących odwrócenia przymierzy przed wybuchem wojny siedmioletniej (17561763).

2 października 1758 papież Klemens XIII mianował go kardynałem. Jako reprezentant Francji odegrał ważną rolę na konklawe 1769 i Konklawe 1774–1775. W 1774 roku został biskupem Albano.

Zmarł w Rzymie w 1794 roku.

Dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  • Réflexions sur les passions et sur les goûts (1741)
  • Poésies diverses, par M. L. D. B. (1744)
  • Œuvres meslées en prose et en vers de M. L. D. B*** (1753)
  • Les Quatre saisons, ou les Géorgiques françoises, poëme (1763)
  • Les Saisons et les jours, poèmes (1764)
  • Œuvres complettes de M. le C. de B*** (1767)
  • Correspondance du cardinal de Bernis, ministre d'État, avec M. Paris du Verney, conseiller d'État, depuis 1752 jusqu'en 1769 (1790)
  • La Religion vengée, poème en 10 chants (1795)
  • Correspondance de Voltaire et du cardinal de Bernis, depuis 1761 jusqu'à 1777 (1799)
  • Mémoires et lettres de François-Joachim de Pierre, Cardinal de Bernis (1715-1758), publiés avec l'autorisation de sa famille, d'après les manuscrits inédits par Frédéric Masson (1878). Réédition : Mercure de France, Paris, 2000.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jean-Paul Desprat, Le Cardinal de Bernis, la belle ambition, Paris : Perrin, 2000.
  • Roger Vailland, Éloge du cardinal de Bernis, collection Les Cahiers Rouges, Éditions Grasset
  • Jean-Marie Rouart, Bernis le cardinal des plaisirs, Éditions Gallimard
  • Mémoires du cardinal de Bernis, collection Le Temps retrouvé, Éditions Mercure de France

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]