Przejdź do zawartości

Gołąbek agrestowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gołąbek agrestowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gołąbkowce

Rodzina

gołąbkowate

Rodzaj

gołąbek

Gatunek

gołąbek agrestowy

Nazwa systematyczna
Russula queletii Fr.
Mém. Soc. Émul. Montbéliard, Sér. 25: 185 (1872)
Zasięg
Mapa zasięgu
Zasięg w Europie

Gołąbek agrestowy (Russula queletii Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Russula, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Niektóre synonimy[2]:

  • Russula drimeia var. queletii Rea 1922
  • Russula sardonia f. queletii Singer 1923

Polską nazwę podał Władysław Wojewoda w 2003 r., Alina Skirgiełło w 1991 r. opisała ten gatunek pod nazwą gołąbek Queleta (nazwa Queleta została nadana ku czci francuskiego mykologa Luciena Quéleta)[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 8–10 cm, początkowo wypukły, później półkulisty, w końcu rozpostarty i wklęsły na środku. Jest czasami falisty, a nawet karbowany. Brzeg niezbyt ostry, u starszych okazów tępy. Powierzchnia podczas wilgotnej pogody gładka, błyszcząca i lepka, podczas suchej matowa. Ma barwę ciemnoczerwoną, purpurowofioletową, brązowopurpurową lub winnoczerwoną. U starszych okazów, lub podczas wilgotnej pogody barwy te blakną, pozostają jednak barwne plamy. Podczas deszczów kapelusz, zwłaszcza przy brzegu odbarwia się i przyjmuje barwę białoszarą, nawet z zielonkawym odcieniem. Skórkę można oddzielić co najwyżej do połowy kapelusza[4].

Blaszki

U młodych owocników gęste, u starszych mniej. Są cienkie i dość wąskie, przy brzegu kapelusza rozszerzone. Najpierw białawe, później kremowe, ale bez cytrynowego odcienia. Międzyblaszki nieliczne[4].

Trzon

Wysokość 2-5 (8) cm, grubość 0,5-2 (2,5) cm, kształt walcowaty, często jednak zwężony u podstawy i na szczycie. Jest pełny, u starszych okazów watowaty, kruchy i łamliwy. Powierzchnia gładka, nieco mączysta, różowoliliowa lub jasnokarminowa, czasami z brudnowinnymi wybarwieniami. U starszych owocników barwy blakną i trzon staje się kremowy[4].

Miąższ

Dość jędrny i ścisły, z czasem staje się miękki i łamliwy. Jest biały, tylko pod skórką kapelusza i trzonu czerwonawy. Nie zmienia barwy po uszkodzeniu. Zapach słaby, smak gorzki i piekący, trwały[4]

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników kremowy. Zarodniki szeroko elipsoidalne o rozmiarach 8–10 × 7–9 μm. Powierzchnia pokryta dość licznymi i ostrymi kolcami, między którymi występują gdzieniegdzie łączniki. Podstawki o rozmiarach 50–60 × 10–15 μm. Cystydy wrzecionowate o rozmiarach 40–80× 6–15 μm. Posiadają dość długi kończyk. W skórce owocnika liczne przewody mleczne[4].

Gatunki podobne
  • jadalny gołąbek przydrożny (Russula sardonia), ten jednak ma cytrynowe blaszki, a zarodniki siateczkowate[4].
  • gołąbek poduchowaty (Russula torulosa), który również ma ostry smak i występuje pod sosnami, ale jest ciepło- i wapniolubny[5].
  • gołąbek krwisty (Russula sanguinea), również ma czerwony kapelusz i trzon, ale jaśniejsze, bez odcienia purpurowego.

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Gołąbek agrestowy występuje w Europie i Ameryce Północnej[6]. W Polsce jego rozprzestrzenienie nie jest dokładnie zbadane, notowany jest jednak na wielu siedliskach[3].

Grzyb mykoryzowy[3]. Rośnie na ziemi w lasach iglastych, zwłaszcza na glebach bogatych w wapień. Najczęściej spotykany jest w górskich lasach świerkowych, rzadziej na nizinach i na kwaśnej glebie. Pojawia się od lata do jesieni[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Jest niejadalny ze względu na zbyt ostry smak[5], prawdopodobnie jest nawet trujący[7]. W Meksyku jednak uważany jest za grzyb jadalny[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Index Fungorum data dostępu = 2013-03-05 [online].
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-04-15].
  3. a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 611, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f g Alina Skirgiełło, Gołąbek (Russula). Grzyby (Mycota). Podstawczaki (Basidiomycetes), gołąbkowce (Russulales), gołąbkowate (Russulaceae), Warszawa-Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1998, s. 97, ISBN 83-01-09137-1.
  5. a b Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 227, ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. Discover Life [online] [dostęp 2015-12-05].
  7. Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, s. 414, ISBN 83-09-00714-0.
  8. Eric Boa, Wild edible fungi: A global overview of their use and importance to people, FAO, 2004 (Non-wood Forest Products 17), ISBN 92-5-105157-7.