Przejdź do zawartości

Hubara arabska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hubara arabska
Chlamydotis macqueenii[1]
(J.E. Gray, 1832)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

dropie

Rodzina

dropie

Rodzaj

Chlamydotis

Gatunek

hubara arabska

Synonimy
  • Otis Macqueenii J.E. Gray, 1832[2]
  • Chlamydotis undulata macqueenii (J.E. Gray, 1832)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     w sezonie lęgowym

     występuje przez cały rok

     poza sezonem lęgowym

     reintrodukowany (Zjednoczone Emiraty Arabskie)

Hubara arabska[4] (Chlamydotis macqueenii) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae). Narażony na wyginięcie.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Hubara arabska jest gatunkiem monotypowym[2][5]. Dawniej była klasyfikowana jako podgatunek hubary saharyjskiejChlamydotis undulata macqueenii[6][7], jednakże w 2002[7] po przeprowadzeniu badań genetycznych stwierdzono, iż należy ją uznać za oddzielny gatunek[6][7]. Różnice występują m.in. w głosie oraz w zachowaniach godowych[6]. Hubara arabska jest ponadto nieco większa i ma nieco jaśniejsze[8] oraz bardziej jednolite upierzenie na grzbiecie[9].

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje Bliski Wschód i Półwysep Arabski oraz Iran, Pakistan i Kazachstan po Mongolię i północne Chiny. Północna część populacji wędrowna. Zimuje na wybrzeżach Zatoki Perskiej oraz w Iranie i Indiach. Wyjątkowo zalatuje do Polski[10].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Wygląd
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, choć samice są mniejsze. Wierzch ciała brudnożółty, z lekkim poprzecznym rysunkiem. Na głowie mały czub z ciemnych piór o białych końcówkach. Od pokryw usznych wzdłuż szyi aż po pierś ciągną się pasy długich, czarnych lub brązowych piór, które mogą być nastroszone. Spód biały, wole ciemno nakrapiane. Pokrywy podogonowe ciemno pręgowane. Szyja szarawa.
Nieco mniejsza od hubary saharyjskiej, ma też ciemniejsze upierzenie.
Wymiary średnie
długość ciała – samce 65–75 cm, samice 55–65 cm[2]
rozpiętość skrzydeł ok. 145 cm
masa ciała – samce 1800–3200 g, samice 1200–1700 g[2]

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]
Biotop
Stepy, pustynie i półpustynie.
Gniazdo
Na ziemi.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w marcu – maju 1 do 5 jaj.
Wysiadywanie, pisklęta
Jaja wysiadywane są przez okres ok. 24 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo i pierzą się po ok. 35 dniach, a opuszczają samicę jesienią.
Pożywienie
Pokarm mieszany – pędy i nasiona roślin, oraz bezkręgowce.

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje hubarę arabską jako gatunek narażony (VU, Vulnerable) od 2014 roku, kiedy to uznała ją za odrębny gatunek. Liczebność światowej populacji w 2014 roku szacowano na około 78 960 – 97 000 osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[3].

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[11].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Chlamydotis macqueenii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d del Hoyo, J., Collar, N. & Garcia, E.F.J.: Asian Houbara (Chlamydotis macqueenii). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
  3. a b Chlamydotis macqueenii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. P. Mielczarek & M. Kuziemko: Otididae Rafinesque, 1815 – dropie – Bustards. Wersja 2015-09-04. [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-18].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Turacos, bustards, cuckoos, mesites, sandgrouse. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-05-18]. (ang.).
  6. a b c Encyklopedia Ptaki. Peter Frances (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 207. ISBN 978-83-01-15733-3.
  7. a b c Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP „pro Natura”, 2003, s. 303.
  8. Wielka encyklopedia ptaków. Christopher M. Perrins (red.). Wyd. I. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 1993. ISBN 83-7079-155-7.
  9. C.W. Mackworth-Praed, C.H.B. Grant: African Handbook of Birds. Series I. Volume I: Birds od Eastern and North Eastern Africa. Londyn: Longmans, Green and Co, 1957, s. 320. (ang.).
  10. Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce – stan z 31.12.2021. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. [dostęp 2023-01-12].
  11. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]