Przejdź do zawartości

Issa Plijew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Issa Plijew
Исса Александрович Плиев
ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1903
Stary Batakojurt, Osetia Północna, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

6 lutego 1979
Ordżonikidze, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

19221979

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca: 2 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii, 9 Armii Zmechanizowanej, 13. i 4 Armii Ogólnowojskowej, Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

kryzys kubański

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Bohater Mongolskiej Republiki Ludowej
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”Medal „Za zwycięstwo nad Japonią” Order Suche Batora (Mongolia) Order Suche Batora (Mongolia) Order Suche Batora (Mongolia) Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia) Order Czerwonego Sztandaru (Czechosłowacja) Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Komandor Legii Zasługi (USA)
Pomnik gen. Issy Plijewa w stolicy Osetii PółnocnejWładykaukazie

Issa Aleksandrowicz Plijew, ros. Исса Александрович Плиев (ur. 12 listopada?/25 listopada 1903 we wsi Stary Batakojurt w Północnej Osetii, zm. 6 lutego 1979 w Moskwie; według innych danych zm. 2 lutego 1979 w Ordżonikidze) – radziecki dowódca wojskowy, generał armii, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944, 1945) i Bohater Mongolskiej Republiki Ludowej, zastępca członka Komitetu Centralnego KPZR (1961–1966), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2., 3., 4., 5., 6., 7. i 8. kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z osetyjskiej rodziny chłopskiej. Służbę w Armii Czerwonej pełnił od 1922. Ukończył Leningradzką Oficerską Szkołę Kawalerii w 1926. W 1933 ukończył studia w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego, a w 1941 – studia w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego ZSRR. W 1949 ukończył wyższy kurs akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego ZSRR.

W latach 1926–1930 był dowódcą kursu w szkole kawalerii w Krasnodarze. W latach 1933–1936 był szefem wydziału operacyjnego sztabu 5 Dywizji Kawalerii. W latach 1936–1938 był doradcą w Mongolskiej Armii Ludowo-Rewolucyjnej. We wrześniu 1939 dowodził pułkiem w składzie 6 Dywizji Kawalerii Frontu Białoruskiego.

W czasie agresji III Rzeszy na Związek Radziecki był dowódcą 3 Dywizji Kawalerii, która od sierpnia do grudnia 1941 wykonywała śmiałe rajdy na tyły niemieckiej Grupy Armii „Środek”, walczącej na Smoleńszczyźnie oraz pod Moskwą. Od grudnia 1941 dowodził 2 Gwardyjskim Korpusem Kawalerii, od sierpnia 1942 – 5., a następnie kolejno 3 KKgw. i 4 KKgw. Od listopada 1944 był dowódcą 1 Grupy Konno-Zmechanizowanej – kolejno na Frontach: Zachodnim, Południowym, Południowo-Zachodnim, Stepowym, 3. Ukraińskim, 1. Białoruskim, 2. Ukraińskim i Zabajkalskim. Dowodzone przez niego wojska brały udział w bitwach pod Moskwą i Stalingradem oraz w operacjach: Melitopolskiej, Odeskiej, Białoruskiej, Budapeszteńskiej i Praskiej, następnie w wojnie z Japonią. Związki taktyczne pod jego dowództwem były 20-krotnie wyróżniane w rozkazach radzieckiego Naczelnego Dowództwa. Za umiejętne kierowanie wojskami podczas forsowania Bugu oraz w operacji Odeskiej otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego (16 kwietnia 1944). Drugi tytuł Bohatera Związku Radzieckiego został mu nadany za dowodzenie 1 Grupą Konno-Zmechanizowaną w czasie operacji Mandżurskiej (8 września 1945).

Po wojnie generał Plijew dowodził armiami (w latach 1946–1955). Od lipca 1946 był dowódcą 9 Armii Zmechanizowanej Południowej Grupy Wojsk AR w Rumunii. Od lutego 1947 dowodził 13 Armią w Przykarpackim Okręgu Wojskowym. Po ukończeniu wyższych kursów akademickich w Akademii Sztabu Generalnego od kwietnia 1949 był dowódcą 4 Armii Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od 1955 do 1958 był pierwszym zastępcą dowódcy, a od kwietnia 1958 do 1968 – dowódcą Północno-kaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od czerwca 1968 był doradcą-inspektorem w Grupie Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR.

2 czerwca 1962 dowodził stłumieniem protestu robotniczego w Nowoczerkassku w obwodzie rostowskim. W październiku 1962 kierował operacją Anadyr mającą na celu rozmieszczenie radzieckich wojsk na Kubie.

Od 1926 członek WKP(b), w latach 1961–1966 zastępca członka Komitetu Centralnego KPZR, deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 2. do 8. kadencji.

Autor wspomnień z okresu służby wojskowej: Pod gwardyjskim sztandarem, Drogami wojny, Koniec Armii Kwantuńskiej oraz Przez Gobi i Chingan.

Zmarł nagle w Moskwie. Pochowany został w mieście Ordżonikidze (obecnie Władykaukaz).

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]