Przejdź do zawartości

Jean Prouff

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean Prouff
Ilustracja
Jean Prouff (1949)
Data i miejsce urodzenia

12 września 1919
Peillac

Data i miejsce śmierci

12 lutego 2008
Trébeurden, Francja

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1933–1936 Stade Rennais
1936–1938 Saint-Pierre de Nantes
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1938–1939 SC Fives
1941 Saint-Pierre de Nantes
1941–1942 Stade Rennais 19 (5)
1942–1943 SC Fives
1943–1944 EF Rennes-Bretagne 30 (15)
1944–1948 Stade Rennais 115 (28)
1948–1950 Stade de Reims 48 (16)
1950 FC Rouen 15 (2)
1950–1952 Stade Rennais 57 (12)
1952–1953 SM Caen
1953–1954 AS Aixoise 31 (5)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1946–1949  Francja 17 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1952–1953 SM Caen
1953–1954 AS Aixoise
1955–1956 En Avant Guingamp
1956–1958 US Boulogne
1958–1959 Red Star FC
1959–1960 Polska (trener)
1960 Gabon
1961 RES Philippeville
1961–1963 Standard Liège
1963–1964 Stade de Reims
1964–1972 Stade Rennais
1973–1976 US Berné
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Jean Prouff (ur. 12 września 1919 w Peillac, zm. 12 lutego 2008 w Trébeurden) – francuski pomocnik piłkarski i trener. Trener reprezentacji Polski, wraz z Ryszardem Koncewiczem przygotowujący ją do startu w turnieju piłkarskim podczas Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w 1960 r.

Na ławce trenerskiej reprezentacji Jean Prouff zasiadał od 30 sierpnia 1959 r. do 28 września 1960 r. W tym czasie „Biało-czerwoni” rozegrali 11 oficjalnych spotkań[1]. Głównym trenerem Prouff był podczas dziewięciu z nich[2] – z powodu niedyspozycji opuścił 29 sierpnia 1960 r. mecz turnieju olimpijskiego z Danią (przegrany 1:2), zaś w rozegranym 14 października 1959 r. w Madrycie meczu z Hiszpanią pełnił rolę asystenta trenera kadry Tadeusza Forysia. Oprócz Koncewicza i Forysia, polskimi trenerami, którzy współpracowali z Jeanem Prouffem podczas jego rocznego pobytu w Polsce byli również Kazimierz Górski i Wacław Pegza.

W dwóch spotkaniach Prouff pełnił rolę obserwatora, zaznajamiając się z zawodnikami i stylem gry biało-czerwonych (były to gry przeciwko Izraelowi oraz Hiszpanii, które miały miejsce we Wrocławiu i Chorzowie w czerwcu 1959 r.)[3].

Tytuły

[edytuj | edytuj kod]

Jako piłkarz

[edytuj | edytuj kod]

Jako trener

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rozegrano w tym czasie również trzy mecze nieoficjalne przeciwko reprezentacjom amatorskim. Dwa przeciwko Republice Federalnej Niemiec (w ramach eliminacji olimpijskich) oraz jeden z drużyną Argentyny (już podczas igrzysk).
  2. Polacy pięć z tych meczów wygrali, dwa przegrali i dwa zremisowali.
  3. Andrzej Gowarzewski, Biało-czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018, 2018, s. 78–85, 420, ISBN 978-83-88232-54-1.