Przejdź do zawartości

Joachim Peiper

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joachim Peiper
Ilustracja
Joachim Peiper (1943)
SS-Obersturmbannführer SS-Obersturmbannführer
Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1915
Berlin

Data i miejsce śmierci

13 lipca 1976
Traves

Przebieg służby
Lata służby

1933–1945

Siły zbrojne

SS Waffen-SS

Jednostki

1 Dywizja Pancerna SS „Leibstandarte SS Adolf Hitler”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Porsche, Volkswagen

Odznaczenia

Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny (1939) I Klasy Krzyż Żelazny (1939) II Klasy Złota odznaka za rany (III Rzesza) Brązowa odznaka szturmowa piechoty (III Rzesza) Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 Odznaka za 8-letnią służbę w SS (III Rzesza) Medal Pamiątkowy 13 marca 1938 Medal Pamiątkowy 1 października 1938
Od lewej: Josef Dietrich, Heinrich Himmler i Joachim Peiper (1940)
Grób Joachima Peipera w Schondorf am Ammersee

Joachim Peiper, Jochen Peiper (ur. 30 stycznia 1915 w Berlinie, zm. 13 lipca 1976 w Traves) – niemiecki oficer SS i Waffen-SS, dowódca Kampfgruppe, zbrodniarz wojenny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec, pochodzący ze Śląska, służył w stopniu kapitana podczas I wojny światowej w Afryce Wschodniej. Joachim Peiper miał dwóch braci: Hansa i Horsta. W 1933 roku wstąpił do SS. W latach 1938–1941 był adiutantem Heinricha Himmlera; w 1939 ożenił się z jedną z sekretarek jego sztabu[1]. Po agresji Niemiec na Polskę towarzyszył Himmlerowi w wizytacjach obozów koncentracyjnych i gett na terenie Niemiec i Generalnego Gubernatorstwa. Według własnej relacji obserwował wczesne próby uśmiercania ludzi gazem[2]. Od sierpnia 1941 roku walczył na froncie wschodnim w szeregach 1 Dywizji Pancernej SS Leibstandarte-SS Adolf Hitler, do której modus operandi należało mordowanie jeńców i cywilów. Podczas ofensywy w Ardenach (grudzień 1944–styczeń 1945) dowodził Kampfgruppe Peiper. Był odpowiedzialny za masakrę w Malmedy w grudniu 1944. Pod koniec II wojny światowej był najmłodszym dowódcą Waffen-SS w stopniu SS-Obersturmbannführera.

W maju 1946 Peiper stanął wraz z grupą swoich żołnierzy z Waffen-SS przed amerykańskim sądem wojskowym w Dachau pod zarzutem dokonania zbrodni wojennych i został 11 lipca skazany na karę śmierci[3][4]. Peiper nie przyłączył się do rozpatrzonych w procesie skarg podkomendnych na rzekome maltretowanie w śledztwie i skomentował je prywatnie jako zdradę[5]. Po przegranym procesie i nieskutecznej apelacji do Sądu Najwyższego amerykański adwokat esesmanów uruchomił kampanię prasową i polityczną, która przy poparciu m.in. senatora McCarthy’ego, magazynu The Progressive, dwóch niemieckich biskupów i środowisk byłych nazistów podważała sprawiedliwość wyroku[6]. Mimo że żadna z komisji sądowych nie znalazła wystarczających dowodów, by unieważnić śledztwo, a kolejni dowódcy EUCOM podtrzymywali słuszność werdyktu z 1946, kara dla Peipera została w 1951 z pobudek politycznych zamieniona na dożywotne więzienie[7], a następnie skrócona.

Peiper został przedterminowo zwolniony z więzienia w 1956. Wsparcie HIAG (organizacji weteranów Waffen-SS) pozwoliło mu wybierać pomiędzy trzema ofertami zatrudnienia, z których najbardziej lukratywna była umowa z Porsche. Pracował tam w latach 1957–1960. Został zwolniony na skutek protestów włoskiego związku zawodowego, choć właściciel koncernu usiłował przenieść go na stanowisko menedżerskie. Peiper wygrał przeciw byłemu pracodawcy proces o odszkodowanie i z pomocą HIAG przeniósł się do Volkswagena[8][9]. Podjęte przez Centralę Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu w 1964 śledztwo w sprawie zbrodni dokonanej przez jednostkę Peipera na cywilnej ludności włoskiego miasteczka Boves w 1943 zostało umorzone z braku dowodów.

W 1972 roku osiadł we Francji, w departamencie Górna Saona, w miejscowości Traves. W 1974 roku, robiąc zakupy w pobliskim sklepie, został rozpoznany (najprawdopodobniej po nazwisku) przez francuskiego komunistę, który złożył o tym raport swojej Francuskiej Partii Komunistycznej. W czerwcu 1976 roku w Traves pojawiły się ulotki z podobizną Peipera, informujące o jego przeszłości. Artykuł o nim i miejscu jego pobytu pojawił się również w gazecie „L’Humanité”. W rezultacie Peiper otrzymał anonimowe groźby i ultimatum, że jeśli nie opuści Francji, zostanie zabity. Odesłał rodzinę do Niemiec, lecz sam zdecydował się pozostać w Traves. W nocy 13 lipca 1976 roku, w przeddzień Święta Narodowego Francji, w jego domu doszło do strzelaniny, a sam budynek spłonął w wyniku podpalenia. W zgliszczach znaleziono zwęglone zwłoki z kulą w piersi, które sąd uznał za ciało Peipera. Sprawców morderstwa nie wykryto[10][11][12].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Remy 2017 ↓, s. 13.
  2. Remy 2017 ↓, s. 288.
  3. Reichel 2007 ↓, s. 235.
  4. Remy 2017 ↓, s. 124.
  5. Remy 2017 ↓, s. 87, 135.
  6. Remy 2017 ↓, s. 128–131, 146–147, 159–160, 181, 243.
  7. Remy 2017 ↓, s. 217–218, 263–264.
  8. Westemeier 2007 ↓, s. 176–181.
  9. Hein 2014 ↓, s. 559.
  10. Bernhard Brunner:Frankreich-komplex: Die nationalsozialistischen Verbrechen in Frankreich und die Justiz der Bundesrepublik Deutschland, Wallstein Verlag, 2004 ISBN 3-89244-693-8, s. 325 [1].
  11. Biographie: Peiper Joachim.
  12. Pech für ihn, Der Spiegel.
  13. a b c d e f SS-Standartenführer Jochen Peiper [online], www.eestileegion.com [dostęp 2021-06-23].
  14. a b c d e f g h Peiper, Joachim – TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-06-23].
  15. Heather Fishel, Some Facts We Didn’t Know About SS-Standartenführer Joachim Peiper [online], WAR HISTORY ONLINE, 11 lutego 2018 [dostęp 2021-06-23] (ang.).
  16. Jochen Peiper Awards – Axis History Forum [online], forum.axishistory.com [dostęp 2021-06-23].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]