Przejdź do zawartości

Joseph Lawton Collins

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joseph Lawton Collins
Lightning Joe
Ilustracja
generał generał
Data i miejsce urodzenia

1 maja 1896
Nowy Orlean

Data i miejsce śmierci

12 września 1987
Waszyngton

Przebieg służby
Lata służby

1917–1956

Siły zbrojne

 US Army

Stanowiska

dowódca: 25 Dywizji Piechoty i VII Korpusu,
Zastępca Głównego Sztabu Armii Stanów Zjednoczonych (1947–1949),
Szef sztabu Armii Stanów Zjednoczonych (1949–1953)

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

wojna koreańska

Odznaczenia
Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę - czterokrotnie (Stany Zjednoczone)
Srebrna Gwiazda - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Legionista Legii Zasługi - trzykrotnie (USA)
Brązowa Gwiazda z odznaką waleczności (Stany Zjednoczone)
Medal Jeńca Wojennego (USA) Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Wielka Wstęga Orderu Portretu Władcy (Iran)
Krzyż Wojenny 1939–1945 ze srebrną palmą (Francja)

Joseph Lawton Collins, w amerykańskim piśmiennictwie często wymieniany jako J. Lawton Collins (ur. 1 maja 1896 w Nowym Orleanie, zm. 12 września 1987 w Waszyngtonie) – amerykański generał. Podczas II wojny światowej służył zarówno na Pacyfiku, jak i w Europie. Był szefem sztabu Armii Amerykańskiej w czasie wojny koreańskiej.

Jego starszy brat, James Lawton Collins, służył również w armii jako generał major. Jego bratanek, Michael Collins, jest znany jako pilot modułu dowodzenia w misji Apollo 11, która w 1969 roku dotarła na Księżyc.

Wczesne życie i kariera wojskowa

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Nowym Orleanie w Luizjanie, w dużej irlandzkiej rodzinie katolickiej 1 maja 1896 roku. W wieku 17 lat, w czerwcu 1913 roku wstąpił do Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point, a ukończył ją 20 kwietnia 1917 roku, dokładnie dwa tygodnie po przystąpieniu USA do I wojny światowej i tuż przed swoimi 21. urodzinami. W związku z wybuchem wojny wypuszczenie kursantów nastąpiło kilka tygodni wcześniej niż zwykle. Collins zajął 35. miejsce w swojej klasie na 139. Wśród absolwentów jego roku byli m.in.: Matthew Ridgway, Mark Wayne Clark (który obchodził te same urodziny co Collins i jako dwaj najmłodsi kadeci byli znani jako „dzieci klasowe”), Bryant Moore, Ernest N. Harmon, William C. McMahon, Norman Cota, Laurence B. Keizer, William W. Eagles, William Kelly Harrison, Jr. i Frederick Augustus Irving. Wszyscy ci ludzie, podobnie jak Collins, mieli zostać generałami, a Ridgway i Collins zostali szefami sztabu armii.

Collins został powołany jako podporucznik do piechoty Armii Stanów Zjednoczonych i otrzymał stanowisko dowódcy plutonu, a później kompanii w 22 Pułku Piechoty. W maju 1917 został awansowany do stopnia porucznika, a w sierpniu na brevet kapitana. Uczęszczał do Szkoły Piechoty Armii Stanów Zjednoczonych w Fort Sill w Oklahomie i służył w pułku w różnych miejscach w latach 1917-1919. W czerwcu 1918 roku zatwierdzono na stałe jego stopień kapitana, a we wrześniu Collins awansował na brevet majora i objął dowództwo nad 3. batalionem 22 Pułku Piechoty w następnym miesiącu. I wojna światowa dobiegła końca wkrótce potem, 11 listopada 1918 roku. Collins dowodził 3. batalionem 18 Pułku Piechoty we Francji w czerwcu 1919 roku i był zastępcą szefa sztabu wojsk amerykańskich w Niemczech w latach 1920–1921. Służył w armii okupacyjnej[1].

Dwudziestolecie międzywojenne

[edytuj | edytuj kod]

Collins poślubił Gladys Easterbrook w 1921 roku i wróciwszy do stopnia kapitana rok wcześniej został instruktorem na wydziale chemii Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w latach 1921–1925. Ukończył kurs oficerski w Szkole Piechoty Armii Stanów Zjednoczonych w Fort Benning w stanie Georgia w 1926 roku, a rok później na zaawansowanym kursie w Szkole Artylerii Polowej Armii Stanów Zjednoczonych w Fort Sill w stanie Oklahoma. Był instruktorem broni i taktyki w Szkole Piechoty Armii Stanów Zjednoczonych od 1927 do 1931 roku, a w sierpniu 1932 roku awansował do stopnia majora. Był oficerem wykonawczym 23 Brygady w Manili i zastępcą szefa sztabu w Dywizji Filipińskiej w latach 1933–1934.

Ukończył United States Army Industrial College w 1937 roku, a w następnym roku United States Army War College. Był wówczas instruktorem w Army War College od 1938 do 1940 roku. W czerwcu 1940 roku awansował do stopnia podpułkownika, a w 1941 roku pełnił obowiązki pułkownika i był szefem sztabu VII Korpusu.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]
Po prawej stronie generał major J. L. Collins, dowódca 25 Dywizji Piechoty, a po lewej mjr Charles W. Davis, dowódca 3. batalionu 27 Pułku Piechoty, narada polowa na Nowej Georgii, 14 sierpnia 1943 roku

Zanim Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej w grudniu 1941 roku, Collins był od stycznia brevet pułkownikiem. W lutym 1942 roku został awansowany od razu na jednogwiazdkowego generała, a już w maju tego roku został generałem majorem (dwie gwiazdki)[2].

Collins był szefem sztabu Departamentu Hawajów od 1941 do 1942 roku i służył jako dowódca 25 Dywizji Piechoty – nazywanej Dywizją „Tropic Lightning” – na Oʻahu oraz w operacjach przeciwko Japończykom na Guadalcanal w latach 1942-1943 oraz na Nowej Georgii od lipca do października 1943 roku. W chwili mianowania na to stanowisko był najmłodszym dowódcą dywizji w Armii Stanów Zjednoczonych, w wieku 46 lat. To właśnie podczas tej kampanii Collins zyskał przydomek „Lightning Joe”[2].

Został później przeniesiony do Europy, gdzie dowodził VII Korpusem podczas inwazji aliantów na Normandię i dalej na froncie zachodnim do końca II wojny światowej w Europie w maju 1945 roku. Collins został wybrany na to stanowisko przez gen. por. Omara Bradleya, który przed wojną służył z Collinsem w Szkole Piechoty Armii Stanów Zjednoczonych, a następnie dowodził 1 Armią w Anglii, zastępując gen. mjr. Roscoe B. Woodruffa, pierwszego dowódcę VII Korpusu i jednego z kolegów Bradleya z West Point. Woodruff był starszy od Collinsa, ale nie miał doświadczenia w operacjach desantowych. Collins został mianowany po krótkiej rozmowie z Bradleyem i gen. Dwightem Eisenhowerem, Naczelnym Dowódcą Sił Sojuszniczych, na temat jego doświadczeń bojowych, w której Collins podsumował swoją taktykę w walkach na Pacyfiku, mówiąc, że zawsze starał się zdobyć wyżej położony teren podczas ataku. Bradley zwrócił się wtedy do Eisenhowera, twierdząc, że Collins „mówi w naszym języku”[3]. Tak w wieku 47 lat Collins stał się najmłodszym dowódcą korpusu w Armii Stanów Zjednoczonych. Wśród jednostek służących pod dowództwem Collinsa w Normandii była doświadczona 82 Dywizja Powietrznodesantowa, dowodzona przez gen. mjr. Matthew Ridgwaya, kolegę z roku Collinsa na West Point.

VII Korpus odegrał główną rolę w lądowaniu w Normandii w czerwcu 1944 roku i późniejszej bitwie o Normandię, w tym w operacji Cobra rozpoczętej 27 lipca 1944 roku. Collins był faworytem dowódcy 21 Grupy Armii, gen. Bernarda Montgomery'ego[4]. Po bitwie pod Falaise, która zakończyła się zniszczeniem dużej części sił Wehrmachtu w Normandii, korpus Collinsa wziął udział w wyzwoleniu Paryża i natarciu aliantów w stronę Renu, gdzie korpus przedarł się przez Linię Zygfryda i stoczył ciężkie walki w bitwie o las Hürtgen. VII Korpus odegrał później główną rolę w bitwie o Ardeny, największej bitwie na froncie zachodnim podczas II wojny światowej, a ostatecznie wziął udział w inwazji aliantów na Niemcy. VII Korpus jest najbardziej znany z wiodącej roli, jaką odegrał w operacji Cobra; mniej nagłośniony został wkład Collinsa w ostatnią operację na froncie zachodnim[2].

Gen. mjr J. L. Collins, dowodzący VII Korpusem, z marszałkiem polnym Bernardem Montgomerym, dowódcą 21 Grupy Armii i gen. mjr. Matthew Ridgwayem, dowódcą XVIII Korpusu Powietrznodesantowego, grudzień 1944 roku

Jako jeden z niewielu wysokich rangą dowódców amerykańskich walczących zarówno w Europie przeciwko Niemcom, jak i na Pacyfiku z Japończykami, Collins porównywał charakter wroga na tych dwóch teatrach wojennych:

Niemcy był znacznie bardziej zręczni niż Japończycy. Większość Japończyków, z którymi walczyliśmy, nie była wykwalifikowanymi żołnierzami. Ich dowódcy także nie mieli potrzebnych kwalifikacji. Niemcy mieli zawodową armię [...] Japończycy [...] nie wiedzieli, jak łączyć w walce rodzaje broni – artylerię i piechotę – w takim samym stopniu jak my. Byli jednak dzielnymi żołnierzami [...] Walczyli bardzo, bardzo ciężko, ale nie byli tak zręczni jak Niemcy. Z kolei Niemcy nie byli tak uparci jak Japończycy[5]

Collins został awansowany na brevet generała porucznika w kwietniu 1945 roku. Był bardzo wysoko ceniony przez gen. Omara Bradleya, przełożonego Collinsa przez większość wojny, a wielu niemieckich, wyższych dowódców uważało Collinsa, wraz z gen. por. Troyem Middletonem, dowodzącym VIII Korpusem, za najlepszych, amerykańskich dowódców korpusów na froncie zachodnim[2]. Bradley skomentował, że „gdybyśmy stworzyli jeszcze jedną armię polową, pomimo jego młodego wieku i braku doświadczenia, Collins z pewnością zostałby mianowany dowódcą tej armii”. Za swoją służbę w czasie wojny Collins był trzykrotnie odznaczony Medalem Sił Lądowych za Wybitną Służbę, dwukrotnie Srebrną Gwiazdą i dwukrotnie Legią Zasługi[6].

Służba powojenna

[edytuj | edytuj kod]
Gen. Joseph Lawton Collins sportretowany przez Lloyda Bowersa Embreya w 1972 roku

Po wojnie był zastępcą dowódcy generalnego i szefem sztabu Wojsk Lądowych od sierpnia do grudnia 1945 roku. Później został dyrektorem ds. Informacji (późniejszym szefem informacji publicznej) Armii Stanów Zjednoczonych i pełni tę funkcję od 1945 do 1947 roku. Był zastępca szefa sztabu Armii Stanów Zjednoczonych w latach 1947–1949, a w styczniu 1948 roku został awansowany na brevet czterogwiazdkowego generała i na stałe na generała majora[7].

Collins z gen. Waltonem Walkerem i gen. por. John H. Churchem w Korei

Był szefem sztabu Armii Stanów Zjednoczonych od 16 sierpnia 1949 do 15 sierpnia 1953 roku; piastując to stanowisko był starszym oficerem Armii przez całą wojnę koreańską. Jako szefa sztabu w czasie wojny jego głównym obowiązkiem było zapewnienie odpowiednio wyszkolonych i wyposażonych żołnierzy do walki w Korei. Kierował eksploatacją kolei przez Armię, wprowadził pierwszą grupę sił specjalnych do walki i był ściśle związany z rozwojem udziału Armii Amerykańskiej w nowo powstałej Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO).

Był przedstawicielem Stanów Zjednoczonych w Komitecie Wojskowym i Stałej Grupie NATO w latach 1953–1954. Był też specjalnym przedstawicielem Stanów Zjednoczonych w Wietnamie Południowym w randze ambasadora w latach 1954–1955. Odszedł w stan spoczynku w marcu 1956 roku, po prawie 40 latach służby wojskowej.

Zmarł w Waszyngtonie 12 września 1987 roku. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington w Wirginii[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Paul M. Edwards: Historical Dictionary of the Korean War. Volume 41 of Historical Dictionaries of War, Revolution, and Civil Unrest. Lanham, Maryland: Scarecrow Press, 2010, s. 65. ISBN 978-0-8108-7461-9. (ang.).
  2. a b c d J. Lawton Collins, 1896–1987 (Lighting Joe). HistoryOfWar.org. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
  3. Alan Axelrod: Bradley: A Biography. New York: St. Martin's Press, 2007, s. 115. (ang.).
  4. Colin F. Baxter: Field Marshal Bernard Law Montgomery, 1887–1976: A Selected Bibliography. Westport, Connecticut: Greenwood, 1999, s. 76. ISBN 978-0313291197. (ang.).
  5. Maj. Gary Wade. No. 5 Conversations with General J. Lawton Collins. „United States Army Command and General Staff College”, 1983. (ang.). 
  6. Joseph Lawton Collins. The Hall of Valor Project. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
  7. US Army Officers 1939–1945 (last names starting with 'C'). World War II unit histories & officers. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
  8. GEN Joseph Lawton Collins. Find a Grave. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).