Przejdź do zawartości

Kazimierz Strzegocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Strzegocki
Kazimierz Józef Adrian Strzegocki-Kościesza
Ilustracja
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1894
Stanislawów

Data śmierci

9 sierpnia 1965

Przebieg służby
Lata służby

1914–1920

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

6 Pułk Piechoty
6 Pułk Piechoty Legionów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Kazimierz Józef Adrian Strzegocki herbu Kościesza (ur. 5 listopada 1894 w Stanisławowie, zm. 9 sierpnia 1965) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, pracownik i w 1945 prezes P.K.O.

Grobowiec Kazimierza Strzegockiego i Anny Osostowicz

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 listopada 1894 w Stanisławowie, w rodzinie Józefa i Zofii z Łotockich[1]. W 1912 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Stanisławowie[2]. Studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, a absolutorium uzyskał na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich 6 sierpnia 1914. Do 14 lutego 1915 służył w 2 kompanii IV batalionu w składzie I Brygady. W 1915 został ranny. Od 14 marca do 28 lipca 1915 był słuchaczem w szkole podchorążych, po ukończeniu której służył kolejno w 11, 10 i 9 kompanii w 6 pułku piechoty w składzie III Brygady. 11 listopada 1915 mianowany chorążym, a 18 sierpnia 1916 awansowany do stopnia podporucznika od 1 lipca 1916[3]. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego w listopadzie 1918. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 6 pułku piechoty Legionów. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W 1920 przeniesiony do rezerwy. Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Sprawował funkcje kierownicze w zakładach przemysłowych na obszarze Małopolski i Górnego Śląska. Od wiosny 1929 został pracownikiem w Pocztowej Kasie Oszczędności na stanowisku dyrektora technicznego. Zatrudnienie uzyskał za sprawą prezesa tego banku, Henryka Grubera, którego został odtąd bliskim współpracownikiem. 3 lipca 1933 został wiceprezesem P.K.O. i pełnił ten urząd do 1939[4]. Zasiadał w radzie nadzorczej Polskiej Kasy Opieki. Był mężem Janiny z Wiedyskiewiczów[1].

W okresie II Rzeczypospolitej działał na polu społecznym i politycznym. Był członkiem Związku Legionistów Polskich, Federacji Związków Obrońców Ojczyzny, Towarzystwa Przyjaciół Huculszczyzny, Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich (zasiadł w składzie głównego sądu rozjemczego[5]). Członek Zarządu Głównego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich[6].

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej ewakuował się wraz z personelem PKO BP w kierunku wschodnim. Podczas transportu został ranny, zaś jego żona zmarła[7]. Następnie powrócił do Warszawy wraz z córkami. Podczas okupacji niemieckiej działał w konspiracji, sprawując funkcję delegata na PKO.

U kresu wojny i w pierwszych miesiącach po jej zakończeniu, od 11 kwietnia do 17 września 1945 pełnił funkcję kierownika i przewodniczącego tymczasowego zarządu PKO, z nominacji Ministra Skarbu. Powierzona została mu misja zabezpieczenia majątku Kasy oraz wznowienia jej działalności w zakresie obrotu czekowo-przekazowego i oszczędnościowego oraz innych zadań zleconych przez Ministerstwo Skarbu[8]. Następnie we wrześniu 1945 został zastępcą Delegatem Rządu ds. Wybrzeża, Eugeniusza Kwiatkowskiego. Po likwidacji Delegatury w 1948, ponownie trafił do Warszawy. Pracował w Biurze Projektów Typowych i Studiów Budownictwa Miejskiego.

Zmarł 9 sierpnia 1965[9]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 138a-6-1)[10].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Łoza 1939 ↓, s. 295.
  2. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I. z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie za rok szkolny 1911/12. Stanisławów: 1912, s. 108, 110.
  3. Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 18.
  4. Dział informacyjny. Pocztowa Kasa Oszczędności (P. K. O.). „Rocznik Ziem Wschodnich”, s. 240, 1939. Wydawnictwo Zarządu Głównego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. 
  5. Władze naczelne Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. „Rocznik Ziem Wschodnich”, s. 212, 1939. Wydawnictwo Zarządu Głównego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. 
  6. Sprawozdanie Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich : z działalności w drugim okresie sprawozdawczym 11.X.36-22.V.38, s. 13.
  7. Informacja O Zmarłych: Janina Kościesza-Strzegocki. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2015-02-16].
  8. Kazimierz Kościesza-Strzegocki | Kierownictwo PKO Banku Polskiego od 1919 roku | Historia | PKO Bank Polski [online], www.pkobp.pl [dostęp 2018-04-09] (pol.).
  9. Informacja O Zmarłych: Kazimierz Kościesza-Strzegocki. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2015-02-16].
  10. Cmentarz Stare Powązki: ANNA OSOSTOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2015-02-16].
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 31.
  12. Edward Skarbek: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. T. 6 Pułk Piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 40.
  13. M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391.
  14. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]