Przejdź do zawartości

Kimiya Satō

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kimiya Satō
Ilustracja
Kimiya Satō na torze Circuit Park Zandvoort w Formule 3 w 2011 roku
Państwo

 Japonia

Data i miejsce urodzenia

5 października 1989
Kobe

Sukcesy

2008: Japońska Formuła Challenge (wicemistrz)
2009: Japońska Formuła 3 (wicemistrz w klasie narodowej)
2013: Auto GP World Series (wicemistrz)
2014: Auto GP World Series (mistrz)

Strona internetowa

Kimiya Satō (jap. 佐藤公哉 Satō Kimiya; ur. 5 października 1989 roku w Kobe)japoński kierowca wyścigowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Satō karierę rozpoczął w 1995 roku, od startów w kartingu. W 2004 roku zadebiutował w serii wyścigów samochodów jednomiejscowych - Azjatycko-Pacyfickich Mistrzostwach ICA. Dobre wyniki zaowocowały 3. miejscem na koniec sezonu.

Dwa lata później Japończyk przeniósł się do Europy, gdzie rozpoczął starty w Brytyjskiej Formule BMW. Satō jedenastokrotnie sięgał po punkty, najwyższą lokatę osiągając na torze Brands Hatch i Knockhill, na których dojechał piąty. Dorobek ponad trzydziestu punktów sklasyfikował go na 11. pozycji.

W drugim roku startów Satō zdecydowanie poprawił swoje wyniki. Regularnie plasował się w czołowej ósemce, sześciokrotnie przy tym plasując się w pierwszej piątce. Znakomicie spisał się w pierwszym starcie, na torze Croft, gdzie po wywalczeniu pole position, obronił zwycięstwo. W sobotnim wyścigu w Truxton z kolei wykręcił najlepszy czas okrążenia. Japończyk zdobył ponad pięćset punktów, co zaowocowała 4. lokatą w końcowej klasyfikacji. Poza tym zaliczył start w Finale Formuły BMW, który ukończył na 13. miejscu.

W sezonie 2008 przeniósł się do Japońskiej Formuły Challenge. Sięgnął w nim po tytuł wicemistrzowski, stając przy tym ośmiokrotnie na podium, w tym raz na najwyższym jego stopniu. Zaliczył także epizodyczny start w Formule BMW Pacyfiku, który zakończył w pierwszej trójce (nie był jednak liczony do klasyfikacji generalnej, ze względu na brak licencji).

W kolejnym roku awansował do Japońskiej Formuły 3. Startując w klasie "National", i tu został wicemistrzem serii. Satō dziesięciokrotnie plasował się na podium, z czego trzykrotnie na pierwszym miejscu (dwukrotnie startował z pierwszego pola startowego).

Drugi sezon udziału w tej serii ponownie zaliczył w tej kategorii. Tym razem jednak poszło mu zdecydowanie słabiej. Pomimo pięciu pozycji na podium (w tym zwycięstwo Fuji Speedway), wiele startów zakończył przedwcześnie, w efekcie kończąc zmagania na 4. pozycji. Po raz pierwszy w karierze wziął udział w prestiżowym Grand Prix Makau. W wyścigu dojechał jednak dopiero na 24. lokacie.

W sezonie 2011 nawiązał współpracę z niemieckim zespołem Motopark i wystartował w Formule 3 Euroseries. Japończyk trzykrotnie dojeżdżał w pierwszej trójce, a podczas drugiego wyścigu na torze Zandvoort odniósł jedno zwycięstwo. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 10. miejscu. Z tą samą ekipą wziął udział także w trzech rundach debiutującej serii pod nazwą "Trofeum Międzynarodowej Formuły 3". Satō trzykrotnie dojechał w strefie punktowej, najlepszą lokatę osiągając na francuskim torze w Pau, gdzie był ósmy. Ponownie wystąpił w Grand Prix Makau, a także zaliczył debiut w Masters of Formula 3. W obu startach dojechał dwunasty.

Rok 2012 postanowił spędzić na startach w Niemieckiej Formule 3, w której także reprezentował Motopak (pod nazwą Lotus). Początek sezonu miał znakomity, bowiem spośród pierwszych ośmiu startów, czterokrotnie okazał się najlepszy. W pozostałych wyścigach nie prezentował jednak podobnej formy, w wyniku czego stracił pozycję lidera klasyfikacji generalnej. Ostatecznie zmagania zakończył na 3. miejscu, z dorobkiem dwunastu pozycji na podium, trzech pole position oraz sześciu najszybszych okrążeń.

Na sezon 2013 Satō podpisał kontrakt z zespołem Euronova Racing na starty w Auto GP World Series. Do końca sezonu toczył tam zaciętą walkę o tytuł mistrzowski z Vittorio Ghirellim. Mimo że wygrał więcej wyścigów (pięć, a Włoch - dwa) w ostatecznym rozrachunku przegrał o 9 punktów.

W sezonie 2014 Japończyk kontynuował starty w Auto GP World Series z ekipą Euronova Racing. Zdominował sezon wygrywając sześć wyścigów w sezonie, a dziesięciokrotnie stawał na podium. Mimo opuszczenia dwóch rund z przewagą czternastu punktów zdobył tytuł mistrzowski. W tym samym roku rozpoczął również starty w serii GP2 w bolidzie hiszpańskiego zespołu Campos Racing. Wystartował łącznie w dwudziestu wyścigach i raz zdobywał punkty - w sprincie w Soczi uplasował się na siódmej pozycji. Uzbierał łącznie dwa punkty, które zapewniły mu 27 miejsce w końcowej klasyfikacji kierowców.

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Seria Zespół Wyścigi Zwycięstwa PP NO Podium Punkty Poz. koń.
2004 Azjatycko-Pacyficzne Mistrzostwa ICA RT Bullet 3
2006 Brytyjska Formuła BMW Rowan Motorsport 20 0 0 0 0 39 10
2007 Brytyjska Formuła BMW Koiranen Bros. Motorsport 18 1 1 1 1 510 4
Finał Formuły BMW Team Loctite 1 0 0 0 0 N/A 13
2008 Japońska Formuła Challenge 16 1 1 3 8 171 2
Formuła BMW Pacyfiku* Eurasia Motorsport 1 0 0 0 1 N/A N/P
2009 Japońska Formuła 3 (w klasie National) Team Nova 16 3 2 2 10 89 2
2010 Japońska Formuła 3 (w klasie National) Team Nova 16 1 0 1 5 43 4
Grand Prix Makau Motopark Academy 1 0 0 0 0 N/A 24
2011 Formuła 3 Euro Series Motopark Academy 27 1 0 0 2 86 10
Trofeum Międzynarodowej Formuły 3 6 0 0 0 0 7 9
Grand Prix Makau 1 0 0 0 0 N/A 12
Masters of Formula 3 1 0 0 0 0 N/A 12
2012 Niemiecka Formuła 3 Lotus 20 4 3 6 12 281 3
2013 Auto GP Euronova Racing 16 5 0 5 9 213 2
2014 Seria GP2 Campos Racing 20 0 0 0 0 2 27
Auto GP World Series Euronova Racing 12 6 1 7 10 220 1
  • † – Satō nie był liczony w klasyfikacji generalnej.

Wyniki w GP2

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2014 Campos Racing Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Monako
MON
Austria
AUT
Austria
AUT
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
Rosja
RUS
Rosja
RUS
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
2 27
NU 19 19 15 15 14 NU 19 23 20 - - NU NU 17 18 NU 12 13 7 14 22

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]