Przejdź do zawartości

Konstanty Drucki-Lubecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konstanty Drucki-Lubecki
Ilustracja
w stopniu majora WP
pułkownik dyplomowany kawalerii pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1893
Porochońsk, gubernia mińska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Konstanty Drucki-Lubecki jako pułkownik WP

Konstanty Maria Józef Drucki-Lubecki (ur. 13 marca 1893 w majątku Porochońsk, pow. Pińsk, zm. 1940 w ZSRR) – książę herbu Druck, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Zarys biografii

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z ziemiańskiej (książęcej) rodziny Druckich-Lubeckich. Syn Hieronima i Marii z d. Gotzendorf-Grabowska (córka Adama Grabowskiego). Absolwent Aleksandrowskiego Liceum w Sankt Petersburgu (1914) i Oficerskiej Mikołajewskiej Szkoły Kawaleryjskiej. Podczas I wojny światowej służył w armii rosyjskiej. Na początku był fajerwerkerem w artylerii konnej gwardii, następnie kornetem w 17 pułku dragonów, a pod koniec służby podporucznikiem w 12 pułku huzarów. Został ranny. Od grudnia 1917 roku żołnierz szwadronu polskiego pod dowództwem rotmistrza Konstantego Plisowskiego w Odessie[1]. W okresie od 4 stycznia do 5 marca wziął udział w przeprawie 4 szwadronu ułanów pod dowództwem rtm. Kazimierza Plisowskiego z Odessy do Bobrujska gdzie mobilizowano oddziały I Korpusu Polskiego. Za wykazaną dzielność odznaczony Amarantową Wstążeczką przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego[2]. Od marca do maja 1918 roku służył w 3 pułku ułanów I Korpusu Polskiego na Wschodzie[1]. Pełnił również służbę w 13 pułku ułanów i 23 pułku ułanów w, którego barwach studiował w Wyższej Szkole Wojennej[1]. W latach 1918–1921 w oddziale konnym Samoobrony Wileńskiej (dochodząc do stanowiska dowódcy pułku). Jako rotmistrz w październiku 1920 roku dowodził szwadronem i po walkach umożliwił piechocie zajęcie linii demarkacyjnej w okolicy Mińska. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.

W okresie międzywojennym (lata 1925–1928[1]) był m.in. dyrektorem nauk[1] w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zastępcą dowódcy 13 pułku ułanów, od kwietnia 1929 do kwietnia 1932 roku dowódcą 2 pułku szwoleżerów, od 1932 do 1938 roku kierownikiem katedry taktyki w Wyższej Szkole Wojennej[1], od września 1938 roku[1] zastępcą dowódcy Wileńskiej Brygady Kawalerii, wreszcie dowódcą tej Brygady (sierpień 1939 r.[1]), którą dowodził w wojnie 1939 roku. 26 września 1939 roku został ranny we wsi Leszczesna, trafił do niewoli sowieckiej do więzienia NKWD w Samborze, w maju 1940 wraz z grupą oficerów m.in. z 26 pułku ułanów wielkopolskich przewieziony do więzienia w Kijowie[3]. Zamordowany na terenie Ukraińskiej SRR prawdopodobnie w Kijowie, pochowany w lesie k. Bykowni[4]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994[5]. Teren na którym został pochowany Drucki-Lubecki został przekształcony w 2012 w Polski Cmentarz Wojenny w Kijowie-Bykowni. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwatera pod katakumbami-1-129,130)[6].

Grób ekonomisty Jana Dangela oraz książąt Druckich-Lubeckich w Alei Katakumbowej na Starych Powązkach w Warszawie

Naczelny Wódz, gen. broni Władysław Anders, awansował go pośmiertnie do stopnia generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964 roku.

Autor podręczników i artykułów w prasie wojskowej, m.in. pracy (współautor Ziemowit Grabowski) Taktyka kawalerii: wykłady 1 i 2 kursu (Warszawa 1934) uznanej za podstawowy podręcznik do użytku wojskowego.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l O kawalerii polskiej XX wieku s. 37
  2. Mariusz Patelski, Kawalerzysta, dowódca i wykładowca – szkic bo biografii gen. bryg. Konstantego Druckiego-Lubeckiego (1893–1940), „Wieki Stare i Nowe” 2018, t. 13, s. 154–183., 2018.
  3. Zygmunt Godyń, Gen. bryg. Konstanty Drucki-Lubecki i jego losy w latach 1939–1940 „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” 1974, nr 75, 1974.
  4. Bykownia
  5. Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 20. [dostęp 2014-11-22].
  6. Cmentarz Stare Powązki: KAROL DRUCKI LUBECKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].
  7. Dekret Wodza Naczelnego L. 3363 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
  8. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  9. M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  10. M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i popr., s. 89.
  • Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, tom II, część 2, Koszalin 1993.
  • Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 37. ISBN 83-04-03364-X.
  • Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 763. ISBN 83-211-1096-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]