Przejdź do zawartości

Langdarma

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Langdarma
Król Tybetu
Okres

od 838
do 842

Poprzednik

Ralpaczen

Dane biograficzne
Data urodzenia

803

Data śmierci

842

Przyczyna śmierci

zabójstwo

Langdarma, tybet. གླང་དར་མ།, Wylie glang dar ma (ur. 803, zm. 842) – król (canpo) Imperium tybetańskiego, ostatni władca tego państwa w latach 838–842, popierał pierwotną religię bön przeciwko buddyzmowi.

Poprzednikiem Langdarmy na tronie Tybetu był jego brat Ralpaczen (817–836), który intensywnie propagował i popierał buddyzm tybetański fundując instytucje religijne i zastępując ministrów świeckich mnichami. Odsunięci ministrowie (często zwolennicy bön) zawiązali spisek w wyniku którego Ralpaczen został zamordowany, a do władzy doszedł Langdarma[1].

Langdarma konsekwentnie popierał bön, a jednocześnie pozbawił buddyzm wsparcia ze strony państwa, co spowodowało upadek potężnych klasztorów i społeczności monastycznych[1]. Langdarma kazał palić pisma buddyjskie i zniszczył większość gomp, zamurował wejście do świątyni Dżokhang. Mnisi byli zmuszani do przyjęcia religii bön lub do wybrania zawodu rzeźnika albo myśliwego, sprzecznych z etyką buddyzmu[2]. Działania Langdarmy skutkowały wzmocnieniem wpływów bön na sto kilkadziesiąt lat. Jednocześnie bön zaczęło przyswajać wiele nauk buddyjskich co ułatwiło odrodzenie buddyzmu w Tybecie i spowodowało znaczne podobieństwo obu religii oraz trwające do dzisiaj ich pokojowe współistnienie[1].

Langdarma został zabity strzałą z łuku przez mnicha Lhalun Palgi Dordże[3]. Po jego śmierci przestała istnieć tysiącletnia dynastia królów z Jarlungu. Langdarma nie miał bezpośrednich spadkobierców, a Tybet rozpadł się na małe królestwa i przestał odgrywać rolę mocarstwa[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Marek Kalmus: Tybet. Legenda i rzeczywistość. Kraków: Baran i Suszczyński, 1999, s. 33–34. ISBN 83-85109-23-4.
  2. Karl-Heinz Everding: Tibet. Lamaistische Klosterkultur.... DuMont Reiseverlag, 1999, s. 50. ISBN 978-3-7701-4803-5.
  3. R.A.Stein: Tibetan civilization. Stanford: Stanford Univ. Press, 1972, s. 70–71. ISBN 0-8047-0901-7.