Przejdź do zawartości

MIFARE

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rys. 1. Prosty schemat karty Mifare
Rys. 2. Schemat blokowy układu

MIFARE – bezdotykowy standard karty opracowany przez firmę Philips (aktualnie NXP Semiconductors) w 1994 (MIFARE Classic 1k). W 1997 opublikowano standard MIFARE Pro, w którym karta jest wyposażona w mikroprocesor z koprocesorem szyfrującym algorytmem 3DES. W 1999 powstała kolejna edycja: Mifare ProX, nowa karta zabezpieczona poprzez wykorzystanie PKI. W tym samym roku sprzedano 50-milionową bezdotykową kartę z interfejsem Mifare. W 2000 roku opracowano pierwszy na świecie w pełni zgodny z ISO/IEC 14443 czytnik IC (rodzina czytników RC500). Sprzedanych zostało 100 milionów kart Dual Interface MIFARE. W styczniu 2002 do sprzedaży trafiły karty MIFARE 4k. Standard ten obowiązuje do dziś.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Charakterystyka interfejsu MIFARE RF:

  • Transmisja danych bezdotykowa
  • Zasięg optymalny od czytnika – do 100 mm
  • Częstotliwość pracy 13,56 MHz
  • Transfer danych na poziomie 100 kbit/s
  • Mechanizmy kontroli danych:
  • Szybkość odczytu danych w granicach 100 ms.

Charakterystyka EEPROMu:

  • 8Kbit (dla karty MIFARE Classic 1k) zorganizowany w 16 sektorach z 4 blokami każdy po 16 bajtów
  • Możliwość definiowania dostępu do poszczególnych bloków
  • Ważność przechowywanych danych – 10 lat
  • Możliwość zapisu do 100 tysięcy cykli.

Bezpieczeństwo:

  • Trzypoziomowy system uwierzytelniania (ISO/IEC DIS 9798-2)
  • Kod PIN
  • Dane zakodowane w czasie transmisji.

Opis schematu blokowego (Rys. 2):

  • Antena spełnia dwie funkcje – jest źródłem zasilania karty oraz odpowiada za transfer danych. Karta jest zasilana poprzez antenę w wyniku działania indukcji elektromagnetycznej. Dzięki temu nie wymagane są dodatkowe zewnętrzne źródła zasilania.
  • RF Interface odpowiada za poziom/jakość sygnału, główne komponenty tego bloku, to:
  • Anticollision – wiele kart w obszarze działania czytnika może być użytych w określonej kolejności
  • Authentication – odpowiada za uwierzytelnienie w trakcie połączenia
  • Control & ALU – stałe wartości zapisane w specjalnym formacie, nie mogą być powiększone, ani zmniejszone
  • EEPROM-Interface
  • Crypto unit – jednostka odpowiedzialna za szyfrowaną transmisję danych

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

System kart mifare obecnie używany jest do zastąpienia tradycyjnych papierowych biletów, kart magnetycznych i monet, co umożliwia zautomatyzowanie systemu biletowego. Dodatkowo karty występują również pod postacią MIFARE Ultralight, gdzie są one w formie tradycyjnego biletu papierowego, co umożliwia obniżenie kosztów produkcji. Bardziej tradycyjne formy jak na przykład MIFARE Classic, mogą zostać użyte w systemach rejestrujących czas pracy, systemach identyfikacji użytkownika (identyfikatory), systemach o chronionym dostępie, systemach mikropłatności i tym podobnych[1].

Słabości

[edytuj | edytuj kod]

Na konferencji Eurocrypt 2009 w Kolonii opublikowano raport, z którego wynika, że możliwe jest zdalne skopiowanie danych z nieznanej karty tego standardu w bardzo krótkim czasie (od kilku sekund do minuty), bez znajomości żadnych sygnałów wysyłanych przez czytnik. Problem ten w różnym stopniu dotyczy wszystkich kart tego rodzaju i wynika z luki w mechanizmie szyfrującym oraz generatorze liczb pseudolosowych[2].

W 2011 roku opublikowano kolejny atak, tym razem skierowany przeciwko kartom MIFARE DESFire MF3ICD40[3].

Błąd ten może być wykorzystywany w miejskich systemach biletów elektronicznych w Polsce stosujących Mifare – m.in. w Gdańsku[4] i Warszawie[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Roman Lorent: Zastosowanie Kart Mifare. 2014. [dostęp 2014-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)].
  2. Roman Lorent: Karty Mifare – zastosowanie. Security Standard, 24 lipca 2014. [dostęp 2014-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 sierpnia 2014)].
  3. Scientists break card that secures homes, offices, transit. The Register, 2011.
  4. Luka w systemie pozwala ładować karty miejskie biletami na wiele lat i za darmo. Trojmiasto.pl, 2013.
  5. Warszawa naprawi Mifare?. SecurityStandard.pl, 2010. [dostęp 2013-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-15)].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]