Przejdź do zawartości

Maciej Drygas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Drygas
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1956
Łódź

Zawód

reżyser, scenarzysta

Współmałżonek

Vita Żelakeviciute

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Maciej Drygas (ur. 3 kwietnia 1956 w Łodzi) – polski dokumentalista, reżyser filmowy i radiowy, scenarzysta.

W swoich filmach „Drygas często narusza zmitologizowane wyobrażenie o jednostronnym układzie: represyjna władza i represjonowane, ale zachowujące wolę oporu społeczeństwo. Pokazuje smutne skutki totalitarnego nacisku, bezwolność, uległość, konformizm, a nawet daleko posuniętą indoktrynację”[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent (1979) reżyserii Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii w Moskwie (zdawał również do łódzkiej PWSFTViT, ale zabrakło mu jednego punktu, by się dostać). Zaraz po studiach był asystentem Krzysztofa Zanussiego (przy filmach Constans i Z dalekiego kraju) oraz Krzysztofa Kieślowskiego (przy Przypadku).

Jego debiut reżyserski, Usłyszcie mój krzyk, opowiada o Ryszardzie Siwcu, który w 1968 podpalił się podczas uroczystości dożynkowych na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie. W ten sposób Siwiec protestował przeciwko inwazji na Czechosłowację. Kolejne filmy Macieja Drygasa (oprócz Stanu nieważkości) również dotyczyły Polski okresu PRL.

Laureat wielu międzynarodowych festiwali. Filmy i słuchowiska radiowe Macieja Drygasa emitowane były przez stacje telewizyjne i radiowe w Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii i Japonii.

Od 2013 roku jest przewodniczącym jury Festiwalu Filmów Dokumentalnych Kino z duszą[2].

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Znany z długich i dokładnych przygotowań do realizacji swoich filmów. Poszukiwanie śladów Ryszarda Siwca zajęło mu półtora roku. Dokumentacja do Stanu nieważkości, dokumentu o radzieckich kosmonautach – prawie dwa lata. Scenariusz do filmu o Radiu Wolna Europa, Głos nadziei, powstał po wysłuchaniu 6 tys. taśm radiowych. Dokumentacja do filmu Jeden dzień w PRL zajęła mu trzy lata, a do Abu Haraz siedem.

Sam produkuje swoje filmy. „Zacząłem się bawić w producenta, żeby mieć poczucie wolności twórczej. Wiem, na co mnie stać, wiem, ile pieniędzy mogę wydać. Poza tym – jaki producent zniósłby trzy lata dokumentowania tematu?”[3].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem dziennikarza – Wojciecha Drygasa. Starszy brat Macieja Drygasa, Wojciech, jest profesorem medycyny, specjalistą zdrowia publicznego[4], w 2016 został uznany jednym z najbardziej wpływowych ludzi medycyny[5]. Córka Macieja Drygasa i Vity Żelakeviciute – Vita Maria Drygas jest reżyserką filmów dokumentalnych[6].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

fabuły

[edytuj | edytuj kod]
  • Przypadek – 1981 (współpraca reżyserska)
  • Psychoterapia – 1983 (scenariusz, reżyseria)

dokumenty

[edytuj | edytuj kod]
  • Usłyszcie mój krzyk – 1991
  • Stan nieważkości – 1994
  • Schizofrenia – 2001 (współpraca realizatorska, producent)
  • Głos nadziei – 2002
  • Jeden dzień w PRL – 2005
  • Po tamtej stronie – 2007 (współpraca realizatorska, producent)
  • Usłysz nas wszystkich – 2010
  • Cudze listy – 2010
  • Abu Haraz – 2013

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 30 maja 2014 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w pracy twórczej i działalności artystycznej, za osiągnięcia w promowaniu polskiej kultury[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej Werner „Kronikarz propagandy”, [w:] „Polska szkoła dokumentu. Maciej J. Drygas”, wyd. Polskie Wydawnictwo Audiowizualne.
  2. Jury – Kino z duszą 2017 [online], kinozdusza.pl [dostęp 2017-09-26] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-27] (pol.).
  3. Magda Sendecka „Film dokumentalny w Polsce. Dokument: jest dobrze, ale nie beznadziejnie”. tradebizz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]..
  4. Ryszard Żmuda. Prof. dr hab. med. Wojciech Kazimierz Drygas lekarz- specjalista w zakresie zdrowia publicznego, medycyny sportowej i chorób wewnętrznych, kierownik Katedry Medycyny Społecznej i Zapobiegawczej, dziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. „Kronikarz”. R. 1 Nr 1/2, s. 124-125. Uniwersytet Medyczny w Łodzi. ISSN 1732-9329. 
  5. Agnieszka Jędrzejczak: Łódzcy lekarze na liście 100 najbardziej wpływowych osób w medycynie. Dziennik Łódzki, 23 stycznia 2016. [dostęp 2019-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-16)].
  6. Vita Maria Drygas [online], Emigra [dostęp 2021-04-03] (pol.).
  7. M.P. z 2014 r. poz. 923.
  8. Festiwal Mediów Człowiek w Zagrożeniu | I Festiwal Mediów. festiwalmediow.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-30)]..
  9. Festiwal Mediów Człowiek w Zagrożeniu | I Festiwal Mediów. festiwalmediow.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-19)]..
  10. Festiwal Mediów Człowiek w Zagrożeniu [online], festiwalmediow.art.pl [dostęp 2024-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-11-26].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Michał Dondzik, Powołuję do życia pewien świat – Macieja Drygasa dokumentalna tetralogia o PRL-u, [w:] Pogranicza Dokumentu, red. Mikołaj Jazdon i Katarzyna Mąka-Malatyńska, Poznań 2012, s. 89-103, ISBN 978-83-931052-5-0.
  • Andrzej Werner Kronikarz propagandy, [w:] „Polska szkoła dokumentu. Maciej J. Drygas”, wyd. Polskie Wydawnictwo Audiowizualne
  • Maciej Drygas w bazie filmpolski.pl
  • Ewa Misiewicz Czas na dokument?, Gazeta Wyborcza, 12.06.2002
  • Katarzyna Bielas Oko w oko – Maciej Drygas, Gazeta Telewizyjna, 01.07.1995
  • biogram reżysera na stronie Culture.pl

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]