Przejdź do zawartości

Mario Pedini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mario Pedini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1918
Montichiari

Data i miejsce śmierci

8 lipca 2003
Rzym

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik, nauczyciel

Alma Mater

Uniwersytet w Pawii

Stanowisko

minister oświaty (1976–1978), minister kultury i środowiska (1978–1979), poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji (1979–1984)

Partia

Chrześcijańska Demokracja

Mario Pedini (ur. 27 grudnia 1918 w Montichiari, zm. 8 lipca 2003 w Rzymie) – włoski polityk, prawnik i nauczyciel, członek Izby Deputowanych i senator, poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji, minister oświaty oraz kultury i środowiska.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1943 ukończył filozofię na Uniwersytecie w Pawii, następnie odbył studia prawnicze. Pracował jako nauczyciel i dyrektor szkół średnich, później podjął praktykę jako adwokat. W latach 80. kierował organizacją Assafrica, zajmującą się wspieraniem włoskich firm na rynkach afrykańskich, został też szefem organizacji pozarządowej SCAIP oraz przewodniczącym kilku rad nadzorczych i naukowych[1][2].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chrześcijańskiej Demokracji, został sekretarzem prowincjonalnym partii. W latach 1953–1976 członek Izby Deputowanych II, III, IV, V i VI kadencji[3], następnie do 1980 senator VII i VIII kadencji[4]. Był autorem prawa, które w 1966 wprowadziło możliwość odbywania zastępczej służby wojskowej. W 1968 został wiceministrem badań naukowych, następnie od 1969 do 1975 pozostawał sekretarzem stanu w resorcie spraw zagranicznych. W 1975 objął stanowisko ministra bez teki ds. badań naukowych i technicznych. Następnie kierował resortami oświaty (1976–1978) oraz kultury i środowiska (1978–1979) w rządach kierowanych przez Aldo Moro i Giulio Andreottiego[1][2].

Od 1958 do 1978 należał do Zgromadzenia Parlamentarnego Wspólnot Europejskich. W 1979 wybrano go posłem do Parlamentu Europejskiego. Przystąpił do Europejskiej Partii Ludowej, zasiadał w jej władzach[5]. Po odejściu z polityki wykładał ekonomię i europeistykę na Uniwersytecie w Parmie, zajął się też publicystyką[1].

Od 1943 żonaty z Amalią Gavazzi, miał dwoje dzieci. Oskarżano go o przynależność do nielegalnej loży masońskiej Propaganda Due[6].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Złotym Orderem za Zasługi dla Kultury i Sztuki (1980)[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Biogram. senatoremariopedini.eu. [dostęp 2021-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-14)]. (wł.).
  2. a b Mario Pedini. brescia.it. [dostęp 2021-10-27]. (wł.).
  3. Mario Pedini. camera.it. [dostęp 2021-10-27]. (wł.).
  4. Mario Pedini. senato.it. [dostęp 2021-10-27]. (wł.).
  5. Mario Pedini. europarl.europa.eu. [dostęp 2021-10-27].
  6. The Brotherhood: The Secret World of the Freemasons. erenow.net. [dostęp 2021-10-27]. (ang.).
  7. Pendini Mario. quirinale.it. [dostęp 2021-10-27]. (wł.).