Przejdź do zawartości

Michael Walchhofer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michael Walchhofer
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1975
Radstadt

Klub

USC Altenmarkt

Wzrost

192 cm

Debiut w PŚ

6.01 1999, Kranjska Gora
(9. miejsce – slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

6.01 1999, Kranjska Gora
(9. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

21.01 2001, Kitzbühel (2. miejsce – kombinacja)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

26.01 2003, Kitzbühel (kombinacja)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
srebro Turyn 2006 Zjazd
Mistrzostwa świata
złoto St. Moritz 2003 Zjazd
srebro Bormio 2005 Supergigant
srebro Bormio 2005 Drużynowo
brąz Bormio 2005 Zjazd
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
2004/2005
Mała Kryształowa Kula
2005/2006
Mała Kryształowa Kula
2008/2009
2. miejsce
2010/2011
3. miejsce
2002/2003
3. miejsce
2007/2008
Puchar Świata (Kombinacja)
2. miejsce
2000/2001
2. miejsce
2002/2003
2. miejsce
2005/2006
Puchar Świata (Supergigant)
2. miejsce
2009/2010
Strona internetowa

Michael Walchhofer (ur. 28 kwietnia 1975 w Radstadt) – austriacki narciarz alpejski, wicemistrz olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata oraz trzykrotny zwycięzca klasyfikacji zjazdu Pucharu Świata.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Michael Walchhofer pojawił się 17 grudnia 1994 roku w Neustift im Stubaital, gdzie w zawodach FIS Race zajął szesnaste miejsce w gigancie. Nigdy nie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów. Pierwsze sukcesy osiągnął w sezonie 1998/1999, kiedy zwyciężył w klasyfikacji generalnej Pucharu Europy oraz był najlepszy w klasyfikacji slalomu. Na początku 1999 roku, 6 stycznia w Kranjskiej Gorze zadebiutował w zawodach Pucharu Świata, kończąc slalom na dziewiątej pozycji. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. Wystąpił jeszcze w dwóch zawodach PŚ w tym sezonie, jednak wyniku z debiutu nie poprawił i w klasyfikacji generalnej zajął 81. miejsce. W 1999 roku wystartował także na mistrzostwach świata w Vail, gdzie rywalizacji w slalomie nie ukończył, a w kombinacji zajął szóste miejsce.

W trzech kolejnych sezonach uzyskiwał stopniowo coraz lepsze wyniki, w tym 21 stycznia 2001 roku w Kitzbühel po raz pierwszy stanął na podium zawodów pucharowych, zajmując drugie miejsce w kombinacji. Punktował jeszcze kilkukrotnie i w sezonie 1999/2000 zajął 43. miejsce w klasyfikacji generalnej i drugie w klasyfikacji kombinacji, za Norwegiem Lasse Kjusem. W kombinacji wystartował także na mistrzostwach świata w St. Anton w lutym 2001 roku, jednak nie ukończył rywalizacji. W tej samej konkurencji był piąty po zjeździe podczas rozgrywanych rok później igrzysk olimpijskich w Salt Lake City. Slalomu do kombinacji jednak nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany. W zawodach pucharowych sezonu 2001/2002 czterokrotnie stawał na podium: 8 grudnia w Val d’Isère był trzeci w zjeździe, 15 grudnia 2001 roku w Val Gardena był drugi w tej samej konkurencji, 20 stycznia w Kitzbühel zajął trzecie miejsce w kombinacji, a 2 lutego 2002 roku w Sankt Moritz był trzeci zjeździe. W efekcie w klasyfikacji generalnej zajął 23. miejsce, w klasyfikacji zjazdu był dziewiąty, a w klasyfikacji kombinacji zajął piąte miejsce.

Pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ odniósł 26 stycznia 2003 roku w Kitzbühel, gdzie okazał się najlepszy w kombinacji. Ponadto jeszcze cztery razy stawał na podium: 7 grudnia w Beaver Creek, 21 grudnia w Val Gardena, 11 stycznia w Bormio i 18 stycznia w Wengen zajmował drugie miejsce w biegu zjazdowym. Wyniki te pozwoliły mu zająć dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej, drugie w klasyfikacji kombinacji oraz trzecie w klasyfikacji zjazdu. W klasyfikacji kombinacji lepszy okazał się jedynie Bode Miller z USA, a wśród zjazdowców wyprzedzili go jego rodak, Stephan Eberharter oraz Daron Rahlves z USA. W lutym 2003 roku startował na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie wywalczył złoty medal w zjeździe. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio Norwega Kjetila André Aamodta oraz Bruno Kernena ze Szwajcarii. Na tych samych mistrzostwach wystąpił także w kombinacji, jednak nie ukończył zawodów. Podobne wyniki Austriak osiągnął w kolejnym sezonie, który ukończył na siódmej pozycji. W pierwszej trójce plasował się pięć razy, w tym 29 listopada 2003 roku w Lake Louise zwyciężył w biegu zjazdowym. W klasyfikacjach zjazdu, supergiganta i kombinacji zajmował piąte miejsce.

Najlepsze wyniki w cyklu Pucharu Świata Walchhofer osiągnął w sezonie 2004/2005, kiedy zajął czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stawał dziesięć razy, w tym czterokrotnie na najwyższym stopniu: 17 grudnia w Val Gardena w supergigancie oraz 15 stycznia w Wengen, 18 i 19 lutego 2005 roku w Garmisch-Partenkirchen w zjeździe. W klasyfikacji supergiganta był piąty, a w klasyfikacji zjazdu zdobył Małą Kryształową Kulę, wyprzedzając Bode Millera oraz kolejnego Austriaka, Hermanna Maiera. Podczas mistrzostw świata w Bormio nie obronił tytułu mistrzowskiego z Sankt Moritz, zdobył jednak trzy medale. Najpierw wywalczył srebrny medal w supergigancie, rozdzielając na podium Millera i Benjamina Raicha. Parę dni później zajął trzecie miejsce w zjeździe, ulegając tylko Millerowi i Rahlvesowi. Ponadto wspólnie z Renate Götschl, Kathrin Zettel, Nicole Hosp, Rainerem Schönfelderem i Raichem wywalczył srebrny medal w rywalizacji drużynowej.

Najważniejszym punktem sezonu 2005/2006 były igrzyska olimpijskie w Turynie. Austriak zdobył tam swój jedyny medal olimpijski, zajmując drugie miejsce w biegu zjazdowym. Na podium rozdzielił tam Francuza Antoine'a Dénériaza i Szwajcara Bruno Kernena. Na tych samych igrzyskach wystartował także w kombinacji. Podobnie jak cztery lata wcześniej po zjeździe zajmował piąte miejsce, jednak slalomu do kombinacji nie ukończył i nie był klasyfikowany. W zawodach PŚ wielokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium stawał rzadziej niż przed rokiem. W sumie w najlepszej trójce znalazł się pięć razy, w tym odniósł trzy zwycięstwa: 10 grudnia 2005 roku w Val d’Isère i 21 stycznia 2006 roku w Kitzbühel był najlepszy w zjeździe, a 11 grudnia w Val d’Isère wygrał supergiganta. W klasyfikacji generalnej dało mu to piąte miejsce, w klasyfikacji kombinacji był drugi za Raichem, a w klasyfikacji po raz drugi w karierze był najlepszy.

Przez dwa kolejne sezony plasował się poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej PŚ. W tym czasie cztery razy stanął na podium, za każdym razem odnosząc zwycięstwo w zjeździe: 28 i 29 grudnia 2006 roku w Bormio, 30 listopada 2007 roku w Beaver Creek oraz 15 grudnia 2007 roku w Val Gardena. W sezonie 2007/2008 dało mu to trzecie miejsce w klasyfikacji zjazdu, w której wyprzedzili go tylko Szwajcar Didier Cuche i Bode Miller. W lutym 2007 roku brał udział w mistrzostwach świata w Åre, zajmując piętnaste miejsce w zjeździe, a superkombinacji nie ukończył.

Trzecią w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji zjazdu zdobył w sezonie 2008/2009. Na podium stanął sześć razy, pięć razy w biegu zjazdowym i raz w supergigancie. Odniósł wtedy jedno zwycięstwo, 20 grudnia 2008 roku w Val Gardena był najlepszy w zjeździe. W klasyfikacji supergiganta był szósty, a w klasyfikacji generalnej zajął tym razem ósmą pozycję. Z mistrzostw świata w Val d’Isère w lutym 2009 roku wrócił jednak bez medalu. Zajął tam dwunaste miejsce w zjeździe, a w supergigancie uplasował się jedną pozycję niżej. Podczas rywalizacji w biegu zjazdowym Walchhofer wystartował w niekorzystnych warunkach atmosferycznych (mgła na trasie), ukończył jednak zawody, uzyskując dwunasty wynik. Po proteście trenera Walchhofer po raz drugi tego samego dnia pokonał trasę, w nieco lepszych warunkach i osiągnął dziewiąty rezultat, jednak po zakończeniu zawodów jury uznało, iż to pierwszy przejazd jest ważny[1].

Na igrzyskach olimpijskich w Vancouver w 2010 roku Austriak był dziesiąty w zjeździe, a w supergigancie zajął 21. miejsce. W zawodach pucharowych na podium stanął cztery razy: 19 listopada w Lake Louise był trzeci w supergigancie, 12 grudnia w Val d’Isère w tej samej konkurencji był najlepszy, 29 grudnia w Bormio zajął trzecie miejsce w zjeździe, a 22 stycznia w Kitzbühel był drugi w supergigancie. Dało mu to drugie miejsce w klasyfikacji supergiganta, za Kanadyjczykiem Erikiem Guayem, a przed Akselem Lundem Svindalem z Norwegii. Był też szósty w klasyfikacji zjazdu i dziesiąty w klasyfikacji generalnej. Ostatni sukces osiągnął w sezonie 2010/2011, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji zjazdu. W najlepszej trojce plasował się pięć razy: 27 listopada w Lake Louise wygrał zjazd, 17 grudnia w Val Gardena wygrał supergiganta, 29 grudnia 2010 roku w Bormio ponownie wygrał zjazd, 11 marca 2011 roku był trzeci w zjeździe, a dzień później po raz kolejny był najlepszy w tej konkurencji. Zajął ponadto czwarte miejsce w klasyfikacji supergiganta i piąte w klasyfikacji generalnej. Brał również udział w mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, zajmując siódme miejsce w zjeździe i jedenaste w supergigancie.

W 2011 roku zakończył karierę[2].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
DNS1 13 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Kombinacja 3:17,56 - Norwegia Kjetil André Aamodt
2. 12 lutego 2006 Włochy Turyn Zjazd 1:48,80 +0,72 Francja Antoine Dénériaz
DNF2 14 lutego 2006 Włochy Turyn Kombinacja 3:09,35 - Stany Zjednoczone Ted Ligety
10. 15 lutego 2010 Kanada Vancouver Zjazd 1:54,31 +0,57 Szwajcaria Didier Défago
21. 19 lutego 2010 Kanada Vancouver Supergigant 1:30,34 +1,66 Norwegia Aksel Lund Svindal
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
6. 9 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 2:43,09 +1,89 Norwegia Kjetil André Aamodt
DNF1 14 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Slalom 1:42,12 - Finlandia Kalle Palander
DNF 5 lutego 2001 Austria St. Anton am Arlberg Kombinacja 2:58,25 Norwegia Kjetil André Aamodt
DNF 6 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Kombinacja 3:18,41 - Stany Zjednoczone Bode Miller
1. 8 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Zjazd 1:43,54 - -
2. 29 stycznia 2005 Włochy Bormio Supergigant 1:27,55 +0,14 Stany Zjednoczone Bode Miller
4. 3 lutego 2005 Włochy Bormio Kombinacja 3:19,10 +1,45 Austria Benjamin Raich
3. 5 lutego 2005 Włochy Bormio Zjazd 1:56,22 +0,87 Stany Zjednoczone Bode Miller
2. 13 lutego 2005 Włochy Bormio Drużynowo 26 pkt +3 pkt  Niemcy
DNF 8 lutego 2007 Szwecja Åre Superkombinacja 2:28,99 - Szwajcaria Daniel Albrecht
15. 11 lutego 2007 Szwecja Åre Zjazd 1:44,68 +1,88 Norwegia Aksel Lund Svindal
13. 4 lutego 2009 Francja Val d’Isère Supergigant 1:19,41 +2,46 Szwajcaria Didier Cuche
12. 7 lutego 2009 Francja Val d’Isère Zjazd 2:07,01 +1,84 Kanada John Kucera
11. 9 lutego 2011 Niemcy Ga-Pa Supergigant 1:38,31 +2,20 Włochy Christof Innerhofer
7. 12 lutego 2011 Niemcy Ga-Pa Zjazd 1:58,41 +1,87 Kanada Erik Guay

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Austria Kitzbühel26 stycznia 2003 (kombinacja)
  2. Kanada Lake Louise29 listopada 2003 (zjazd)
  3. Włochy Val Gardena17 grudnia 2004 (supergigant)
  4. Szwajcaria Wengen15 stycznia 2005 (zjazd)
  5. Niemcy Garmisch-Partenkirchen18 lutego 2005 (zjazd)
  6. Niemcy Garmisch-Partenkirchen19 lutego 2005 (zjazd)
  7. Francja Val d’Isère10 grudnia 2005 (zjazd)
  8. Francja Val d’Isère11 grudnia 2005 (kombinacja)
  9. Austria Kitzbühel21 stycznia 2006 (zjazd)
  10. Włochy Bormio28 grudnia 2006 (zjazd)
  11. Włochy Bormio29 grudnia 2006 (zjazd)
  12. Stany Zjednoczone Beaver Creek30 listopada 2007 (zjazd)
  13. Włochy Val Gardena15 grudnia 2007 (zjazd)
  14. Włochy Val Gardena20 grudnia 2008 (zjazd)
  15. Francja Val d’Isère12 grudnia 2009 (supergigant)
  16. Kanada Lake Louise27 listopada 2010 (zjazd)
  17. Włochy Val Gardena17 grudnia 2010 (supergigant)
  18. Włochy Bormio29 grudnia 2010 (zjazd)
  19. Norwegia Kvitfjell12 marca 2011 (zjazd)

Pozostałe miejsca na podium w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Austria Kitzbühel21 stycznia 2001 (kombinacja) – 2. miejsce
  2. Francja Val d’Isère8 grudnia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  3. Włochy Val Gardena15 grudnia 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  4. Austria Kitzbühel20 stycznia 2002 (kombinacja) – 3. miejsce
  5. Szwajcaria Sankt Moritz2 lutego 2002 (zjazd) – 3. miejsce
  6. Stany Zjednoczone Beaver Creek7 grudnia 2002 (zjazd) – 2. miejsce
  7. Włochy Val Gardena21 grudnia 2002 (zjazd) – 2. miejsce
  8. Włochy Bormio11 stycznia 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  9. Szwajcaria Wengen18 stycznia 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  10. Kanada Lake Louise30 listopada 2003 (supergigant) – 2. miejsce
  11. Włochy Val Gardena20 grudnia 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  12. Francja Chamonix10 stycznia 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  13. Austria Kitzbühel23 stycznia 2004 (supergigant) – 3. miejsce
  14. Kanada Lake Louise27 listopada 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  15. Kanada Lake Louise28 listopada 2004 (supergigant) – 3. miejsce
  16. Stany Zjednoczone Beaver Creek3 grudnia 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  17. Francja Val d’Isère11 grudnia 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  18. Włochy Bormio29 grudnia 2004 (zjazd) – 2. miejsce
  19. Francja Chamonix8 stycznia 2005 (zjazd) – 3. miejsce
  20. Włochy Val Gardena17 grudnia 2005 (zjazd) – 2. miejsce
  21. Szwajcaria Wengen14 stycznia 2006 (zjazd) – 2. miejsce
  22. Stany Zjednoczone Beaver Creek6 grudnia 2008 (supergigant) – 3. miejsce
  23. Włochy Bormio28 grudnia 2008 (zjazd) – 3. miejsce
  24. Austria Kitzbühel24 stycznia 2009 (zjazd) – 2. miejsce
  25. Norwegia Kvitfjell6 marca 2009 (zjazd) – 2. miejsce
  26. Norwegia Kvitfjell7 marca 2009 (zjazd) – 2. miejsce
  27. Kanada Lake Louise29 listopada 2009 (supergigant) – 3. miejsce
  28. Włochy Bormio29 grudnia 2009 (zjazd) – 3. miejsce
  29. Austria Kitzbühel22 stycznia 2010 (supergigant) – 2. miejsce
  30. Norwegia Kvitfjell11 marca 2011 (zjazd) – 3. miejsce
  • W sumie (19 zwycięstw, 15 drugich, 15 trzecich miejsc)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]