Przejdź do zawartości

Nornik wschodnioeuropejski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nornik wschodnioeuropejski
Microtus levis[1]
Miller, 1908
ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

chomikowate

Podrodzina

karczowniki[2]

Rodzaj

nornik[2]

Podrodzaj

Microtus

Gatunek

nornik wschodnioeuropejski[2]

Synonimy
  • Microtus arvalis muhlisi Neuhäuser, 1936
  • Microtus arvalis relictus Neuhäuser, 1936
  • Microtus arvalis rossiaemeridionalis Ognev, 1924
  • Microtus epiroticus Ondrias, 1966
  • Microtus rossiaemeridionalis Ognev, 1924
  • Microtus subarvalis Meyer, Orlov & Skholl, 1972
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Nornik wschodnioeuropejski[2] (Microtus levis) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący w Europie Wschodniej i na zachodzie Azji[3][4].

Klasyfikacja

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek został opisany naukowo w 1908 roku przez G.S. Millera na podstawie okazów z Rumunii (okręg Prahova). Należy do podrodzaju nominatywnego Microtus, do grupy gatunków pokrewnych nornikowi zwyczajnemu (M. arvalis); zasięgi tych dwóch gatunków nachodzą na siebie na dużym obszarze. Najbliżej spokrewniony może być z nornikiem transkaspijskim (M. transcaspicus)[4].

Biologia

[edytuj | edytuj kod]

Zwierzęta te występują w Finlandii, krajach bałtyckich, na Białorusi i Ukrainie, w Rosji aż po obwód swierdłowski w Azji, na zachodnich rubieżach Kazachstanu, we wschodniej Rumunii i na Bałkanach, w Turcji i w pasie ciągnącym się wzdłuż Małego Kaukazu, sięgającym po Teheran w Iranie. Zostały introdukowane na środkowy Spitsbergen. Są spotykane na wysokościach do 2500 m n.p.m. Zamieszkują tereny rolnicze, łąki i otwarte tereny leśne. W południowej części zasięgu preferują obszary podmokłe, obrzeża rzek i jezior[3].

Populacja

[edytuj | edytuj kod]

Nornik wschodnioeuropejski zamieszkuje duży obszar, nie są znane zagrożenia dla gatunku. Jest pospolity, liczebność fluktuuje między kolejnymi latami. W sprzyjających latach w Macedonii stwierdzano do 200 000 otworów nor na hektar. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Microtus levis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 237. ISBN 978-83-88147-15-9.
  3. a b c d Microtus levis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Microtus (Microtus) levis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-10-29]