Przejdź do zawartości

Obstruent

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Obstruent (in. spółgłoska właściwa) – niebędąca sonorantem, wymawiana ze zwarciem lub silnym zbliżeniem narządów mowy, bądź też z taką kombinacją powyższych artykulacji, że wytworzenie szczeliny bezpośrednio po zwarciu zapobiega plozji[1]. Przykładami obstruentów w języku polskim mogą być:

Z natury obstruent jest niezgłoskotwórczy (nie stanowi ośrodka sylaby), natomiast w niektórych językach może samodzielnie tworzyć morę, np. w języku japońskim pierwsze t w 3-morowym wyrazie „katta”.

  1. Wielu polskich językoznawców opisuję tę głoskę jako spółgłoskę szczelinową zadziąsłową /ʃ/, jednak Hamman 2004 ↓ zaznacza, że głoska ta jest głoską retrofleksyjną

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]