Przejdź do zawartości

Oskar Vogt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oskar Vogt
Upamiętniająca Oskara Vogta rzeźba Hansa Scheiba w Berlinie-Buch

Oskar Georg Dieckmann Vogt (ur. 6 kwietnia 1870 w Husum, zm. 30 lipca 1959 we Fryburgu Bryzgowijskim) – niemiecki lekarz neurolog i neuroanatom. Jego żoną była francuska neurolog Cécile Vogt-Mugnier.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował medycynę na Uniwersytecie Christiana-Albrechta w Kilonii i Uniwersytecie w Jenie, tytuł doktora medycyny otrzymał w Jenie w 1894[1]. Gdy pracował w Paryżu z Josephem Jules′em Déjerine’em i jego żoną, Augustą Marie Dejerine-Klumke, poznał przyszłą żonę, Cécile Mugnier. Ożenił się z nią w 1899. Małżeństwo Vogtów pracowało od tej pory razem, publikując prace wspólnie, zazwyczaj z Cécile jako pierwszą autorką. Vogtowie mieli dwie córki, Marthe (1903–2003) i Marguerite (1913–2007). Marthe została neurofarmakologiem, otrzymała tytuł członka (Fellow) Royal Society i profesurę w Cambridge; Marguerite zajmowała się genetyką ewolucyjną, w latach 50. wyemigrowała do Stanów, gdzie pracowała z Renato Dulbecco nad opracowaniem szczepionki przeciwko poliowirusom i dostała posadę w laboratorium Salka.

5 czerwca 1936 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie jako pierwszy Niemiec uhonorowany tego typu wyróżnieniem w Polsce[2].

Dorobek naukowy

[edytuj | edytuj kod]

Vogtowie utworzyli w Berlinie Instytut Badań Mózgu (Institut für Hirnforschung). Studiowali tam m.in. Korbinian Brodmann. Uczniami Vogta byli też Maksymilian Rose, Igor Klatzo, Jerzy Olszewski, Hubert Meessen, Lieselotte Gerhard i Adolf Hopf[3].

Oskar i Cecile Vogtowie byli jednymi z twórców cytoarchitektoniki ludzkiego mózgu, w 1910 roku przedstawili pierwszą mieloarchitektoniczną mapę ludzkiej kory mózgowej[4]. Pozostawili wiele prac poświęconych klinice chorób wzgórza i neuroanatomii. Opisali zespół objawów, znany jako stan marmurkowaty albo choroba Vogtów (ang. Vogt-Vogt syndrome).

Vogt interesował się hipnotyzmem i psychologią. W okresie międzywojennym wydawał „Journal für Psychologie und Neurologie” (potem „Journal für Hirnforschung”). W 1924 roku został zaproszony na konsultację śmiertelnie chorego Lenina, a rok później przyjął ofertę tamtejszego ministerstwa zdrowia założenia w Moskwie instytutu badań mózgu (Institut Mozga). W Berlinie szkoliło się u niego wielu rosyjskich lekarzy i biologów, w tym Siergiej Zarapkin, Nikołaj Popow, Isaj Sapir, Siemion Sarkisow.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stahnisch F. Vogt, Cécile Augustine Marie (1875-1962) and Vogt, Oskar Georg Dieckmann (1870-1959). W: Dictionary of Medical Biography (DMB). W.F. Bynum and Helen Bynum (eds.). Westport, CO, London: Greenwood 2007, Vol. 5, s. 1277.
  2. Odznaczenie uczonego niemieckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 129 z 7 czerwca 1936. 
  3. Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Berlin: Springer, 2004, s. 1121. ISBN 3-540-40690-5.
  4. Judaš M, Cepanec C. Oskar Vogt: The First Myeloarchitectonic Map of the Human Frontal Cortex. „Translational Neuroscience”. 1 (1), s. 72-94, 2010. DOI: 10.2478/v10134-010-0005-z. 
  5. C. Vogt, O. Vogt, Die vergleichend-architektonische und die vergleichend-reizphysiologische Felderung der Großhirnrinde unter besonderer Berücksichtigung der menschlichen, „Naturwissenschaften”, 14 (50-51), 1926, s. 1190–1194, DOI10.1007/BF01451766, ISSN 0028-1042 (niem.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]