Przejdź do zawartości

PLZT

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Roztwór stały ceramiki PLZT powstaje po zmieszaniu całkowitym cyrkonianu ołowiu i tytanianu ołowiu, zmodyfikowanym przez rozpuszczenie w postaci np. tlenku lantanu w sieci krystalicznej PZT[1]. Ceramikę (PbLa)(ZrTi)O3 przedstawia się następującym wzorem:

Pb1-xLax(ZryTi1-y)1-0,25xVB0,25xO3
gdzie: VB   wakansy w miejscach B

Stałe roztwory PLZT mają strukturę typu perowskitu (ABO3), w której jony ołowiu zostają częściowo zastąpione przez jony lantanu na miejscach A. Ze względu na bardzo zbliżoną wielkość jony lantanu i ołowiu mogą występować wymiennie. Komórkę elementarną roztworu stałego PLZT o strukturze ABO3 przedstawia rys. 1.

Średnica jonu lantanu La+3 wynosi 1,22Å, natomiast jonu ołowiu Pb+2 1,32Å. Z powodu znacznej różnicy rozmiarów jest bardzo mało prawdopodobne żeby jon La+3 zastąpił jon Zr+4 lub jon Ti+4. Różnica elektroujemności kationów Pb+2 i La+3 powoduje, że powstaje ładunek nadmiarowy dla kompensacji, którego w strukturze tworzą się wakansy na miejscach A i B, w zależności od zawartości jonów lantanu. Jeden wakans powstaje, gdy dwa jony Pb2+ zostaną zastąpione dwoma jonami La+3.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. A. Łoziński, Ceramiczne ferroelektryki systemu PLZT do detekcji promieniowania temperaturowego, Politechnika Gdańska, Gdańsk 2000.