Przejdź do zawartości

Patryk O’Brien de Lacy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Patryk O’Brien de Lacy
Ilustracja
Patryk O’Brien de Lacy w mundurze armii rosyjskiej
pułkownik broni pancernych pułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

5 sierpnia 1888
Augustówek

Data śmierci

15 października 1964

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Biuro Badań Technicznych Broni Pancernych

Stanowiska

kierownik biura

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)

Patryk O’Brien de Lacy (ur. 5 sierpnia 1888 w Augustówku, zm. 15 października 1964[1]) – pułkownik broni pancernych Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 sierpnia 1888 w majątku Augustówek, w ówczesnym powiecie grodzieńskim guberni grodzieńskiej, w rodzinie Aleksandra i Gabrieli z Radowickich[2][3]. Był bratem Terencjusza (1885–1932), tytularnego pułkownika kawalerii Wojska Polskiego, i Maurycego (1891–1978), działacza społecznego.

1909 ukończył gimnazjum w Grodnie. Był absolwentem wydziału fizyko-matematycznego Uniwersytetu Petersburskiego. Służył w Armii Imperium Rosyjskiego, z której wystąpił w 1917 w stopniu podporucznika saperów. Następnie został adiutantem generała Józefa Dowbora-Muśnickiego w I Korpusie Polskim w Rosji[4].

W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 54. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk saperów wielkopolskich w Poznaniu[5]. W 1923 kierował pracami jednego z wydziałów Departamentu V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów wielkopolskich[6]. W październiku 1924 został przeniesiony do Batalionu Maszynowego w Nowym Dworze Mazowieckim na stanowisko dowódcy batalionu[7][8]. Batalionem dowodził do października 1926. W 1928 pełnił służbę w Centralnej Składnicy Inżynieryjnej, pozostając na ewidencji batalionu elektrotechnicznego[9]. 23 stycznia 1929 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 1. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10]. Następnie kierował Wojskowym Zakładem Zaopatrzenia Inżynierii w Warszawie[11]. W kwietniu 1933 został przeniesiony z Kierownictwa Zaopatrzenia Technicznego do Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii na stanowisko kierownika[12]. Z dniem 1 grudnia 1934 został przeniesiony do Biura Badań Technicznych Broni Pancernych w Warszawie na stanowisko kierownika biura[13][14]. Od stycznia 1932 do grudnia 1937 obowiązki służbowe łączył z funkcją redaktora naczelnegoPrzeglądu Wojskowo-Technicznego”. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 1. lokatą w korpusie oficerów broni pancernych (grupa liniowa)[15][16].

W 1939 – niedługo przed wybuchem II wojny światowej – został przeniesiony wraz z BBTBr.Panc. do Pińska. Po 17 września i agresji ZSRR na Polskę przedostał się do Rumunii, a tam trafił do obozu dla internowanych. W lutym 1941 został wydany Niemcom. Umieszczono go w oflagu VI B pod Dössel (obecnie dzielnica Warburga), gdzie przebywał do wyzwolenia obozu przez US Army w kwietniu 1945.

30 lutego 1924 ożenił się z Marią z Duszyńskich, z którą miał syna Hugona[17] (1925–1958) i córkę Margaret (ur. 1928), autorkę wspomnień Dzikie gęsi z Zielonej Wyspy[2][3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. „Życie Warszawy”, Nr 251, 18–19 października 1964, s. 12.
  2. a b c d e Łoza 1938 ↓, s. 530.
  3. a b Kolekcja ↓, s. 2.
  4. Echa Polesia – Joanna Sypuła-Gliwa, Dzikie gęsi z Zielonej Wyspy (pol.) [dostęp 2011-11-15]
  5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 230 tu podano, że urodził się 22 lipca 1888.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 20, 886, 906.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 9 października 1924, s. 582.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 819, 828.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582, 592.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1929, s. 4.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 248, 840.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 86.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 267.
  14. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 499.
  15. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 418.
  16. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 231.
  17. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej - Hugo O’Brien de Lacy (pol.) [dostęp 2011-11-15]
  18. M.P. z 1931 r. nr 167, poz. 198.
  19. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 11 listopada 1932, s. 380.
  20. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 359.
  22. Łoza 1938 ↓, s. 530, tu błędnie krzyż oficerski.
  23. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-14].
  24. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 kwietnia 1922, s. 251.
  25. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96.
  26. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937, s. 2.
  27. M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89.
  28. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928, s. 58.
  29. a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
  30. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 298.
  31. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]