Przejdź do zawartości

Petro Symonenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Petro Symonenko
Петро Симоненко
Ilustracja
Petro Symonenko (2011)
Pełne imię i nazwisko

Petro Mykołajowycz Symonenko

Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1952
Stalino

Pierwszy sekretarz KC Komunistycznej Partii Ukrainy
Okres

od 19 czerwca 1993

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Ukrainy

Odznaczenia
Order Przyjaźni
Petro Symonenko wraz z prezydentem Federacji Rosyjskiej Władimirem Putinem w 2002
Petro Symonenko podczas konferencji prasowej w 2012
Petro Symonenko przemawiający w Radzie Najwyższej Ukrainy w 2013

Petro Mykołajowycz Symonenko, ukr. Петро Миколайович Симоненко (ur. 1 sierpnia 1952 w Stalinie) – ukraiński polityk i działacz komunistyczny. Od 1993 pierwszy sekretarz komitetu centralnego Komunistycznej Partii Ukrainy. W latach 1994–2014 deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy II, III, IV, V, VI i VII kadencji oraz przewodniczący frakcji KPU w parlamencie. Kandydat na urząd prezydenta Ukrainy w wyborach w 1999, 2004, 2010 i 2014.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia inżynier elektromechanik, w 1974 ukończył Politechnikę Doniecką[1]. Przez krótki okres pracował z zawodzie. W 1978 został członkiem Komunistycznej Partii Ukrainy, będącej częścią Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Od lat 70. działał w ukraińskim Komsomole. W latach 1975–1980 pełnił kolejno funkcje instruktora, kierownika działu i drugiego sekretarza donieckiego komitetu miejskiego tej organizacji. W 1980 został sekretarzem donieckiego komitetu regionalnego. W latach 1982–1988 był sekretarzem komitetu centralnego Komsomołu Ukrainy. W 1988 objął funkcję sekretarza miejskiego komitetu KPU w Mariupolu. W 1989 został przeniesiony do donieckiego komitetu regionalnego KPU, gdzie został mianowany sekretarzem ds. pracy ideologicznej. W 1991 ukończył studia z instytucie politologicznym w Kijowie[2]. Od 1991 do 1993 był zastępcą dyrektora generalnego przedsiębiorstwa „Ukrwuhłemasz”[3][4].

W czerwcu 1993 na ogólnokrajowej konferencji komunistów w Doniecku został wybrany na funkcję pierwszego sekretarza KC Komunistycznej Partii Ukrainy[3]. W latach 1994–2014 nieprzerwanie sprawował mandat do Rady Najwyższej Ukrainy, był przewodniczącym frakcji komunistycznej w parlamencie[4][5][6][7]. W latach 1994–1996 wchodził w skład komisji konstytucyjnej[3]. Był również delegatem parlamentu Ukrainy do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

W wyborach prezydenckich w 1999 wystartował jako kandydat z ramienia KPU. W pierwszej turze uzyskał drugie miejsce, zdobywając 5 849 077 głosów (22,24%). Przeszedł następnie do drugiej tury, gdzie przegrał z Łeonidem Kuczmą. Otrzymał 10 665 420 głosów, co przełożyło się na 37,80% poparcia. W wyborach prezydenckich w 2004 ponownie wystartował jako kandydat KPU. W pierwszej turze zajął czwarte miejsce, otrzymując 1 396 135 głosów (4,97%); w drugiej turze nie udzielił poparcia żadnemu z kandydatów. W wyborach prezydenckich w 2010 po raz trzeci wystartował jako kandydat wystawiony przez blok ugrupowań lewicowych i centrolewicowych. Otrzymał również poparcie od Zjednoczonej Socjaldemokratycznej Partii Ukrainy[8]. W pierwszej turze wyborów zajął szóste miejsce, zdobywając 872 908 głosów (3,55%)[9].

W wyborach prezydenckich w 2014 po raz czwarty wystartował jako kandydat komunistów, lecz następnie zadeklarował wycofanie się[10]. Uczynił to jednak zbyt późno, aby komisja wyborcza usunęła jego nazwisko z kart do głosowania. W pierwszej turze uzyskał 272 723 głosy (1,51%)[11][12].

1 grudnia 2018 został nominowany przez KPU na kandydata tej partii w mających odbyć się w następnym roku wyborach prezydenckich[13]. W styczniu 2019 złożył dokumenty w celu rejestracji swojej kandydatury[14]. Jego kandydatura została jednak odrzucona z uwagi na niezgodność statutu, nazwy i symboliki jego partii z uchwalonymi w 2015 na Ukrainie ustawami dekomunizacyjnymi[15]. Później zamieszkał na Białorusi[16].

Poglądy polityczne

[edytuj | edytuj kod]

Podczas kariery politycznej opowiadał się za pogłębieniem stosunków gospodarczych Ukrainy z Rosją, Białorusią i innymi państwami byłego ZSRR[17]. Popierał przystąpienie do Euroazjatyckiej Unii Celnej[18], wzywał do zawieszenia procesów tzw. integracji europejskiej oraz ostrzegał przed nadmiernym w jego ocenie uzależnianiem się od Międzynarodowego Funduszu Walutowego[17]. Nie wykluczał jednocześnie możliwej akcesji Ukrainy do NATO w przyszłości[19].

Opowiadał się z wprowadzeniem kary śmierci za niektóre przestępstwa, takie jak przestępstwa seksualne na tle pedofilskim, handel ludźmi czy zabójstwo na zlecenie[20].

W 2007 oskarżył prezydenta Wiktora Juszczenkę o polityczne wykorzystywanie tematyki wielkiego głodu na Ukrainie. Podważał również fakt celowego wywołania głodu przez komunistyczne władze ZSRR[21].

W 2011 poparł publicznie decyzję sądu o odebraniu nadanego pośmiertnie tytułu Bohatera Ukrainy Romanowi Szuchewyczowi[22]. W 2013 był jednym ze 148 deputowanych Rady Najwyższej Ukrainy, którzy skierowali list otwarty do marszałek Sejmu Ewy Kopacz z prośbą o wsparcie rezolucji Senatu RP, określającej rzeź wołyńską mianem ludobójstwa dokonanego przez nacjonalistów ukraińskich[23][24].

Poparcie w wyborach prezydenckich

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Wynik
1999 Komunistyczna Partia Ukrainy Prezydent Ukrainy 5 849 077 (22,24%)N
10 665 420 (37,80%)N
2004 Komunistyczna Partia Ukrainy Prezydent Ukrainy 1 396 135 (4,97%)N
2010 Komunistyczna Partia Ukrainy Prezydent Ukrainy 872 908 (3,55%)N
2014 Komunistyczna Partia Ukrainy Prezydent Ukrainy 272 723 (1,51%)N

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Петр Симоненко: от „А” до „Я” [online], 4vlada.net, 18 października 2004 [dostęp 2020-06-21] (ros.).
  2. Симоненко Петр Николаевич [online], openua.net [dostęp 2020-06-21] (ros.).
  3. a b c УКРАИНА ПАРТИЙНАЯ. ЧАСТЬ IV. КОММУНИСТИЧЕСКАЯ [online], zn.ua, 1 marca 2002 [dostęp 2020-08-04] (ros.).
  4. a b Симоненко Петро Миколайович [online], dovidka.com.ua [dostęp 2020-06-21] (ukr.).
  5. Народний депутат України 2 скликання (1994 – 1998 р.р.): Симоненко Петро Миколайович [online], rada.gov.ua [dostęp 2020-08-05] (ukr.).
  6. Народний депутат України 3 скликання (1998 – 2002 р.р.): Симоненко Петро Миколайович [online], rada.gov.ua [dostęp 2020-08-05] (ukr.).
  7. Список депутатів нової Верховної Ради [online], pravda.com.ua, 11 listopada 2012 [dostęp 2020-08-05] (ukr.).
  8. Social-Democratic Party supports Symonenko as single candidate for president post from left political forces [online], kyivpost.com, 17 października 2009 [dostęp 2020-06-21] (ang.).
  9. ЦВК оприлюднила офіційні результати 1-го туру виборів [online], gazeta.ua, 25 stycznia 2010 [dostęp 2020-06-21] (ukr.).
  10. Lider komunistów wycofuje się z wyborów na Ukrainie, polskatimes.pl, 16 maja 2014 [zarchiwizowane 2014-07-15].
  11. Вибори Президента України 2014 [online], cvk.gov.ua [dostęp 2020-05-16] (ukr.).
  12. Poroshenko wins presidential election with 54.7% of vote, nrcu.gov.ua, 29 maja 2014 [zarchiwizowane 2014-05-29] (ang.).
  13. Симоненко идет в Президенты: одобрена предвыборная программа кандидата [online], golos.ua, 1 grudnia 2018 [dostęp 2020-08-05] (ros.).
  14. Симоненко подав документи кандидата в президенти України як висуванець від КПУ [online], censor.net.ua, 30 stycznia 2019 [dostęp 2020-08-05] (ukr.).
  15. ЦВК відмовила у реєстрації майже півсотні „кандидатів” у президенти [online], pravda.com.ua, 8 lutego 2019 [dostęp 2020-05-16] (ukr.).
  16. Глава Компартии Украины Пётр Симоненко жив и здоров [online], golos.eu, 20 lutego 2023 [dostęp 2023-02-21] (ros.).
  17. a b АНТИКРИЗОВА ПРОГРАМА КОМПАРТІЇ УКРАЇНИ – КУРС НА КРАЩЕ ЖИТТЯ, kpu.ua, 2011 [zarchiwizowane 2013-05-18] (ukr.).
  18. Про євроінтеграцію, symonenko.info, 18 marca 2013 [zarchiwizowane 2013-11-02].
  19. Про НАТО, symonenko.info, 22 maja 2012 [zarchiwizowane 2013-11-02] (ukr.).
  20. Про смертну кару, symonenko.info, 2 listopada 2013 [zarchiwizowane 2013-11-02] (ukr.).
  21. Ukraine remembers famine horror [online], 24 listopada 2007 [dostęp 2020-08-03] (ang.).
  22. Петр Симоненко:Решение суда о дегероизации Шухевича продемонстрировало победу здравого смысла [online], kpu.ua, 3 sierpnia 2011 [dostęp 2020-08-03] (ros.).
  23. Wołyń naszych przodków... [online], nawolyniu.pl, 1 lipca 2013 [dostęp 2020-08-03].
  24. Волинська трагедія. Комуністи та регіонали просять Польщу визнати українців убивцями (документ) [online], texty.org.ua, 5 lipca 2013 [dostęp 2020-08-03] (ukr.).
  25. УКАЗ Президента РФ от 01.08.2012 N 1098 „О НАГРАЖДЕНИИ ГОСУДАРСТВЕННЫМИ НАГРАДАМИ РОССИЙСКОЙ ФЕДЕРАЦИИ”, kremlin.ru, 28 lutego 2014 [zarchiwizowane 2014-02-28] (ros.).