Przejdź do zawartości

Seans spirytystyczny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Seans spirytystyczny przeprowadzony przez Johna Beattie, Brystol, Anglia (1872)

Seans spirytystyczny (fr. séance) – spotkanie grupy osób, które za pomocą medium kontaktują się ze światem zmarłych i zjawiskami nadprzyrodzonymi, takimi jak duchy i demony. W kontekście etnologicznym termin ten jest również używany dla określenia podróży duszy w tradycyjnym społeczeństwie szamańskim[1].

Seanse spirytystyczne

[edytuj | edytuj kod]

Za widoczne znaki kontaktów ze światem zmarłych uznaje się automatyczne pisanie oraz komunikację werbalną medium ze światem równoległym. Inne fizyczne manifestacje kontaktu to materializacja przedmiotów poprzez ektoplazmę (galaretowatą substancję, wypływającą z otworów ciała medium, np. ust, uszu, nosa, oczu), ale również psychokineza, aport i lewitacja, czyli unoszenie przedmiotów, takich jak stół, fortepian czy książki.

Zazwyczaj na spotkaniach spirytystycznych medium pozostaje anonimowe. W chwili skupienia wprowadza się w trans i usiłuje nawiązać łączność ze światem zmarłych. Często uczestnicy seansu są zobowiązani do nieinformowania osób postronnych o tym, co wydarzyło się podczas spotkania.

Pomieszczenie, w którym odbywa się seans może być wyposażone w urządzenia techniczne, służące do włączania i wyłączania oświetlenia lub odtwarzania dźwięków z nagrań, kontrolowane za pomocą ukrytych przełączników. Niekiedy pomocnik medium ukrywa się w sąsiednim pomieszczeniu wydając różne odgłosy w celu wywołania wśród uczestników wrażenia obcowania z osobą z zaświatów. Lewitacja uzyskiwana jest poprzez podwieszanie przedmiotów na cienkich niciach.

Tło historyczne

[edytuj | edytuj kod]

Rozkwit popularności seansów spirytystycznych przypadał na lata 1850-1890[potrzebny przypis], jednak w późniejszym czasie również budziły one fascynację. Omawiane zjawiska zostały uwiecznione między innymi w amerykańskim filmie Duch z 1982 roku.

Miejsca seansów budziły zgorszenie opinii publicznej. W wiktoriańskim społeczeństwie były uważane za miejsca rozpusty, niekiedy słusznie, gdyż media były skłonne do przekraczania granic społecznych i konwencji poprzez szczególny charakter ich działalności.

Znane media

[edytuj | edytuj kod]
Stanisława Tomczyk w transie, demonstruje lewitację nożyczek, a psycholog Julian Ochorowicz obserwuje to wydarzenie. Wisła, Polska (1909)
  • William Henry i Ira Erastas Davenport (Bracia Davenport, USA)
  • Jonathan Koons (USA)
  • Florence Cook (Anglia)
  • Daniel Dunglas Home (Anglia/USA)
  • Samuel Guppy (Urodzony jako Agnes Nichols, Anglia)
  • Eileen Garrett (Znany przez wywiad z wcześniej zabitym pilotem H. C. Irwinem z sterowca R101, Anglia)
  • Kate Goligher (Irlandia)
  • Mina Crandon (USA)
  • Stella Cranshaw (Anglia)
  • Eusapia Palladino (Włochy)
  • Stanisława Tomczyk[2][3] (Polska)
  • Anna Rasmussen (Dania)
  • Queenie Nixon (Transfiguracyjne medium, Anglia)
  • Edgar Cayce (W transie widział diagnozę i przeprowadzone leczenie na konkretnej osobie, USA)
  • Neale Donald Walsch (USA)

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bruno Illius: Przedstawienie duszy, opuszczającej ciało ludzkie. W: Pojęcie duszy w naukach religijnych. Johann Figl, Hans-Dieter Klein, Königshausen & Neumann, Würzburg 2002, ISBN 3-8260-2377-3. Str. 87–89.
  2. Stanisława Tomczyk, Duchy czy nieznana siła?. portal.spirytyzm.pl. [dostęp 2013-05-16]. (pol.).
  3. Krajowy Klub Iluzjonistów. kki.org.pl. [dostęp 2013-05-16]. (pol.).

Literatura

[edytuj | edytuj kod]
  • Karl Baier: Medytacja i nowoczesność: O genezie głównej dziedziny współczesnej duchowości w interakcji między Europą Zachodnią, Ameryką Północną i Azją. Zespół 1, Königshausen & Neumann, Würzburg 2009, ISBN 978-3-8260-4021-4.
  • Moritz Bassler, Bettina Gruber, Martina Wagner-Egelhaaf: Duchy: zjawy, media, teorie. Königshausen & Neumann, Würzburg 2005, ISBN 978-3-8260-2608-9.
  • Monika Meister: Plecy stołu, seanse, lewitacje: scena okultystyczna w Monachium około 1900 roku. Skrypt z „Bawarii - Kraj i ludzie“, Radio bawarskie, 2001.