Przejdź do zawartości

Septizonium

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Septizonium
Ilustracja
Fragment Septizonium na rycinie z 1582, na kilka lat przed jego rozbiórką
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rzym

Typ budynku

nimfeum

Styl architektoniczny

klasyczny

Fundator

Septymiusz Sewer

Ukończenie budowy

203

Rozebrano

1588

Pierwszy właściciel

Septymiusz Sewer

Kolejni właściciele

familia Frangipani (XII–XIII wiek)

Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Septizonium”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Septizonium”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Septizonium”
41°53′08,28″N 12°29′19,39″E/41,885633 12,488719
Septizonium na planie starożytnego Rzymu według Paula Bigota
1
2

Septizonium (zwana też m.in. jako Septizodium lub Septicodium; wł. Settizonio) – niezachowana budowla wzniesiona w 203 roku w starożytnym Rzymie na zlecenie cesarza Septymiusza Sewera.

Nazwa obiektu pochodzi od słowa Septisolium, oznaczającego w łacinie świątynię siedmiu Słońc[1], nadana prawdopodobnie na cześć siedmiu bóstw planetarnych (Saturnowi, Solowi, Lunie, Marsowi, Merkuremu, Jowiszowi, Wenus)[2] lub z tego względu, że budowla składała się z siedmiu części. Septizonium nie miało żadnego praktycznego zastosowania i prawdopodobnie służyło jako ozdobna fasada. Budowla była położona w miejscu, gdzie Via Appia dochodzi do Palatynu. Istnieją też relacje historyczne o podobnych konstrukcjach, wszystkie położone były w Afryce[3].

Ammianus Marcellinus w zagadkowy sposób opisuje budowlę: „Plebs (..) zebrał się w Septemzodium, popularnym miejscu, gdzie Marek Aureliusz zbudował nimfeum o dość pretensjonalnym stylu”[4].

W VIII wieku znajdujące się w stanie ruiny Septizonium zostało włączone w obręb średniowiecznej twierdzy, która w XII i XIII wieku znajdowała się w rękach rodu Frangipani. W sierpniu 1241 roku, po śmierci papieża Grzegorza IX, dziesięciu kardynałów, przedzierając się przez oblegające Wieczne Miasto wojska cesarza Fryderyka II Hohenstaufa, zdołało dotrzeć do Rzymu. Elektorzy zebrali się w rozpadającym się Septizonium. Papieska elekcja 1241 roku była uciążliwa dla jej uczestników nie tylko ze względów politycznych, lecz również klimatycznych. W Rzymie panował wtedy dokuczliwy upał, a w dni deszczowe przez dziurawy dach Septizonium na pomieszczenie, w którym przebywali kardynałowie, spływał deszcz zmieszany z moczem stacjonujących na dachu strażników, rozmieszczonych tam przez senatora Matteo Rosso Orsiniego[5]. W trakcie konklawe zachorował i zmarł angielski kardynał Robert Somercote. Nowo wybrany papież, Celestyn IV, również był wyczerpany dwumiesięczną elekcją i zmarł po szesnastodniowym pontyfikacie.

W 1588 roku, podczas pontyfikatu Sykstusa V, wschodnia fasada Septizonium została wyburzona pod kierownictwem Domenico Fontany. Uzyskane w ten sposób materiały budowlane zostały wykorzystane jako podstawa egipskiego obelisku na Piazza del Popolo, do odnowienia Kolumny Marka Aureliusza, papieskiego nagrobka w bazylice Matki Bożej Większej i w innych konstrukcjach[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Rekonstrukcja antycznego Rzymu (ang.)