Przejdź do zawartości

Steam Tank

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Steam tank
Ilustracja
Steam tank
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Stanley Motor Carriage Company

Typ pojazdu

czołg parowy

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

8

Historia
Prototypy

1918

Egzemplarze

1

Dane techniczne
Silnik

dwa silniki parowe o łącznej mocy 500 KM

Długość

1060 cm

Szerokość

380 cm

Wysokość

320 cm

Masa

50 800 kg

Moc jedn.

9,8 KM/t

Osiągi
Prędkość

6 km/h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
główne:
miotacz ognia
dodatkowe:
4 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm

Steam Tank – wczesny amerykański projekt czołgu o napędzie parowym, bazujący na brytyjskim ciężkim czołgu Mark IV.

Budowa

[edytuj | edytuj kod]

Zaprojektowany został przez oficera Korpusu Inżynierów Armii Stanów Zjednoczonych. Prace nad projektem rozpoczął gen. John A. Johnson. Pomocy udzieliła spółka Endicott and Johnson Shoe Company, a głównymi sponsorami prac byli dwaj bostońscy bankierzy – Phelan and Ratchesky – wspierając Johnsona kwotą 60 000 dolarów. Jako wykonawcę wybrano firmę produkującą samochody napędzane silnikami parowymi – Stanley Motor Carriage Company, mającą swoją siedzibę w Watertown, w stanie Massachusetts. Projektanci zdecydowali się na zastosowanie silników parowych, gdyż produkowane na ten czas silniki spalinowe były zbyt słabe by napędzić 50-tonowego kolosa; ponadto główne uzbrojenie, jakim był miotacz ognia w zamyśle także używał do działania pary. Kiedy jako pomocnicze urządzenie do wytwarzania odpowiedniego ciśnienia zastosowano silnik benzynowy o mocy 35 KM (26 kW), moc obydwu silników parowych wzrosła do 500 KM, co pozwoliło na rozpędzenie maszyny do 6 km/h. Skrzynia biegów pozwalała na poruszanie się na dwóch biegach do przodu oraz na dwóch biegach do tyłu. Jako paliwa do silników parowych użyto nafty.

Uzbrojenie

[edytuj | edytuj kod]

Miotacz ognia, który został zamontowany z przodu pojazdu, posiadał zasięg skuteczny ognia dochodzący do 27 metrów. Wspomagające ogień karabiny maszynowe zamontowano w sponsonach, po dwa z każdej ze stron pojazdu. Gąsienice miały szerokość 60 centymetrów. Z przodu pojazdu, przy krawędziach gąsienic zamontowano kolce (często mylone z taranami), których zadaniem było usuwanie nagromadzonego błota. W skład ośmioosobowej załogi wchodzili: dowódca, kierowca, operator miotacza ognia, mechanik oraz czterech strzelców.

Eksploatacja

[edytuj | edytuj kod]

Wyprodukowana tylko jeden egzemplarz tego czołgu parowego w Bostonie. Społeczeństwu zaprezentowano go w kwietniu 1918 roku. Brał udział w kilku paradach wojskowych; podczas jednej z nich uległ awarii na oczach zebranych widzów.
W czerwcu wysłano go do Francji by przetestować jego możliwości w warunkach bojowych. W celu zwiększenia morale jednostek sojuszniczych nazwano go America. Dysza miotacza ognia została przeniesiona do obrotowej wieży ulokowanej na górnej płycie pancerza. Jednak podczas prób we Francji stwierdzono, że konstrukcja posiada poważną wadę. Poprzez zastosowanie zamkniętej nadbudówki wentylacja silnika pomocniczego, dwóch silników parowych oraz kotłów napędzających gąsienice była zdecydowanie niewystarczająca, przez co zrezygnowano z produkcji tego czołgu na większą skalę.

Oprócz tego czołgu Stany Zjednoczone pracowały także nad innymi opancerzonymi pojazdami bojowymi napędzanymi silnikami parowymi. Jednak nie spełniały one podstawowych założeń czołgu – ich trakcja nie była gąsienicowa, a kołowa.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]