Przejdź do zawartości

Szanta zwyczajna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szanta zwyczajna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

jasnotowce

Rodzina

jasnotowate

Rodzaj

szanta

Gatunek

szanta zwyczajna

Nazwa systematyczna
Marrubium vulgare L.
Sp. Pl. 2., 1753
Pokrój
Liście
Kwiaty

Szanta zwyczajna (Marrubium vulgare L.) – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Regionalnie zwany był jako: krzecina (lubelskie), krzeszyna (podlaskie), gojnik (podkarpackie).

Rodzimy obszar występowania obejmuje Afrykę Północną (Algieria, Libia, Tunezja, Maroko, Madera, Wyspy Kanaryjskie), Europę bez Skandynawii i znaczną część Azji (Azja Zachodnia i Środkowa, Kaukaz, Chiny, Pakistan). Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenił się także na Azorach, przylądku Cape Verde, w Australii, Nowej Zelandii, w USA, na Hawajach oraz w Ameryce Środkowej i gdzieniegdzie w Południowej[3]. W Polsce ma status zadomowionego antropofitu[4]; jest archeofitem[5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Łodyga wzniesiona, gałęzista, w górnej części czterokanciasta. Cała kutnerowato owłosiona o włoskach gwiazdkowatych. Wysokość do 50 cm.
Łodyga
Czterokanciasta o długości do 50 cm i grubości do 7 mm. Młode łodygi są gęsto pokryte białawymi, puszystymi włoskami, starsze łodygi są zielonawoszare i mniej owłosione[6].
Korzeń
Biały, prosty, drewniejący.
Liście
Dolne liście są szeroko jajowate do prawie okrągłych, górne mniej szeroko jajowate, wszystkie ogonkowe. Blaszka liściowa jest długości 1,5–4 cm i szerokości 1–3,5 cm. Szczyt blaszki lekko zaostrzony. Nasada zwężająca się lub nieco sercowata, brzeg ząbkowany do karbowanego, ogonek długości do 3 cm. Unerwienie pierzaste, uwypuklone na stronie dolnej, wyraźnie zagłębione na stronie górnej. Obie powierzchnie liścia są gęsto owłosione cienkimi białymi, wełnistymi włoskami, starsze liście mają mniej liczne włoski na ciemnoszarawozielonej powierzchni górnej[6].
Kwiaty
Małe, siedzące, zebrane w gęste skupienia w kątach liści. Kielich do 5 mm długi, trwały, złożony z 5 długich i 5 krótkich naprzemianległych, haczykowato zakrzywionych, frędzlowatych, szydlastych działek. Gardziel kielicha z wewnętrznym pierścieniem długich, jedwabistych włosków. Korona 7 mm długości, matowo biała, czterowargowa. Warga górna jest: 2-łatkowa, dolna 3-łatkowa. Obecne są 4 krótkie pręciki i słupek z dwudzielnym znamieniem[6].
Owoc
Podługowate rozłupki, odwrotnie jajowate, na szczycie ucięte, owłosione.

Biologia i ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Bylina, chamefit, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Siedliska ruderalne, przydroża.

Zagrożenia

[edytuj | edytuj kod]

Roślina umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006) w grupie gatunków wymierających, krytycznie zagrożonych (kategoria zagrożenia E)[7].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
Surowiec zielarski
Ziele szanty (Marrubii herba) – całe lub połamane, wysuszone, kwitnące nadziemne części o zawartości minimum 0,7% marubiny[6]. Surowiec zawiera gorycz – marubinę (diterpen), śluzy, sterole, garbniki, cholinę, kwasy organiczne, trójterpeny.
Działanie
Wykrztuśne, uspokajające, moczopędne. Pobudza apetyt, wydzielanie soku żołądkowego, żółci oraz reguluje częstotliwość skurczów serca. Jest używana do leczenia nieżytów górnych dróg oddechowych, kataru, astmy, zaburzeń przewodu pokarmowego, chorób wątroby i woreczka żółciowego oraz przy zaburzeniach miesiączkowania. Bardzo gorzka w smaku.
Duże dawki przetworów z szanty powodują spadek ciśnienia krwi i zaburzenia rytmu serca[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-31] (ang.).
  3. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-01-02].
  4. Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 114, ISBN 978-83-62975-45-7.
  5. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  6. a b c d Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
  7. Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  8. Aleksander Ożarowski, Wacław Jaroniewski: Rośliny lecznicze i ich zastosowanie. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1987, s. 365. ISBN 83-202-0472-0.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
  • Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  • Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.