Przejdź do zawartości

Szlafmyca

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szlafmyca (XVII-XVIII w.)

Szlafmyca (z niem. schlafen − spać, Mütze − myca, czapka) − dawne męskie nakrycie głowy zakładane do snu przez osoby sypiające w chłodnej porze roku w nieogrzewanych lub źle ogrzewanych pomieszczeniach. Kobiety do snu używały nocnych czepków.

Szlafmyce miały spiczasty koniec opadający na bok, który ozdobiony był pomponem lub chwostem[1]. Wykonane były z białej, miękkiej tkaniny[2], zwykle bawełnianej lub wełnianej[3]. Czasem ocieplane były watą[3] lub futerkiem[1]. Szlafmyce stosowane były od XVIII do połowy XX wieku[1][3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Sztuka świata. T. 18. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, ISBN 978-83-213-4726-4.
  2. Władysław Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1989.
  3. a b c Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]