Przejdź do zawartości

Tamara Miansarowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tamara Miansarowa
Тамара Григорьевна Миансарова
Imię i nazwisko

Tamara Grigorjewna Miansarowa

Data i miejsce urodzenia

5 marca 1931
Zinowjewsk

Data i miejsce śmierci

12 lipca 2017
Moskwa

Typ głosu

sopran liryczny

Zawód

piosenkarka

Aktywność

1957–2017

Odznaczenia
Ludowy Artysta Federacji Rosyjskiej
Order Przyjaźni Order Przyjaźni Narodów Order „Znak Honoru”
Strona internetowa
Grób Tamary Miansarovej

Tamara Grigorjewna Miansarowa (ros. Тамара Григорьевна Миансарова; ur. 5 marca 1931 w Zinowjewsku, zm. 12 lipca 2017 w Moskwie[1][2]) – radziecka piosenkarka, śpiewająca sopranem lirycznym.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Jej ojcem był Grigorij Matwiejewicz Remniew, artysta Odeskiego Muzycznego Teatru Dramatu i Komedii; matką – Anastazja Fiedorowna Aleksiejewa, śpiewaczka, która pracowała między innymi w operze mińskiej. Wyszła za mąż za Marka Michajłowicza Feldmana, skrzypka. Jej syn Andrzej został pianistą i kompozytorem, córka Katarzyna – poetką. Także dwoje z trojga jej wnucząt zajmuje się czynnie sztuką.

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Niezależnie od pracy zawodowej, jej rodzice oraz dwie ciotki śpiewali w chórze cerkiewnym i na jego próby zabierali małą Tamarę. Tym sposobem, bardzo wcześnie zaznajomiła się ona z muzyką i postanowiła naśladować członków rodziny. W wieku 4 lat debiutowała w przedstawieniach odeskiego domu kultury.

Po kilku latach, rodzina wyjechała do Mińska, gdzie zastała ich wojna i Miansarowa przerwała edukację muzyczną. Po wojnie wznowiła zajęcia, a w 1951 ukończyła 10-letnią szkołę muzyczną i wstąpiła do wydziału fortepianu konserwatorium moskiewskiego. Oprócz nauki gry na instrumencie, pobierała dodatkowo lekcje śpiewu. W 1957 ukończyła uczelnię i krótko pracowała jako organizatorka koncertów. Po 3 miesiącach zaczęła karierę estradową. W jej repertuarze były jedynie 3 piosenki i z nimi wzięła udział we Wszechzwiązkowym Konkursie Artystów Estrady, w którym zajęła 3 miejsce.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1962 zdobyła główną nagrodę podczas VIII Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Helsinkach. Miansarowa nie przygotowywała się do występu, gdyż jej udział w festiwalu nie był planowany, a wystąpiła w nim, aby zastąpić chorego kolegę.

W 1963 odbył się Międzynarodowy Festiwal Piosenki Polskiej w Sopocie, podczas którego Miansarowa zaśpiewała piosenkę Солнечный круг (dosł. Słoneczny krąg), znaną później jako Пусть всегда будет солнце (Zawsze niech będzie słońce). Był to wiersz poety i autora tekstów Lwa Oszanina, do którego muzykę napisał Arkadij Ostrowski. Dzięki jego wykonaniu, piosenkarka zajęła I lokatę w Dniu Międzynarodowym, ex-aequo z Francuzką Simone Langlois, pomimo tego, że członkowie radzieckiej delegacji odwodzili ją od zamiaru wykonania tego utworu, a muzycy odmawiali jej prób. Piosenka spotkała się z żywiołową reakcją zgromadzonej publiczności; życzliwie odnieśli się też krytycy. Tamara Miansarowa stała się jedną z największych gwiazd socjalistycznej estrady. W Polsce na jej cześć wyprodukowano linię perfum „Tamara”.

W 1966 odbył się w sześciu stolicach państw bloku wschodniego konkurs piosenki Дружба (Przyjaźń). W czterech koncertach Tamara Miansarowa odniosła zwycięstwo, co ugruntowało jej pozycję gwiazdy. Dała wiele koncertów w ZSRR i za granicą i choć w repertuarze miała 140 utworów, niemal wszędzie publiczność domagała się piosenki znanej z festiwalu sopockiego.

Polską wersję innego przeboju Tamaty Miansarowej „Czarny kot” (Чёрный кот)[3] miał w swoim repertuarze polski zespół Alibabki.

Na początku lat 70. popadła w niełaskę władzy radzieckiej: zniknęła z ekranu telewizyjnego, z radia, w stolicy mnożono trudności, by nie mogła zorganizować koncertu, wstrzymano emisję zrealizowanego o niej filmu, Солнечная баллада (dosł. Słoneczna ballada). Mówiono, że artystka wyjechała do Izraela. W końcu zaczęła występować na ukraińskiej prowincji: w klubach górniczych, co dało jej przydomek „Szachtiorska sława”. Powróciła do Moskwy, gdzie do 1988 pozostawała na cenzurowanym. W tym roku została przyjęta do pracy jako wykładowca śpiewu.

Pochowana na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie[4].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Tamara Miansarowa została odznaczona medalem Zasłużonej Artystki Ukrainy (1972), oraz Ludowej Artystki Rosji (1996). Swoimi medalami nagrodziły ją także: Kambodża i Laos.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]