Teofil Cichocki
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 września 1902 |
| profesor nauk chemicznych | |
| Specjalność: chemia rolna, gleboznawstwo | |
| Profesura |
1860 |
| nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Instytut Agronomiczny |
Teofil Faustyn Cichocki herbu Nałęcz (ur. 27 kwietnia 1830 w Warszawie, zm. 10 września 1902 w Januszówce w guberni wołyńskiej)[1] – polski chemik, pionier rozwoju chemii rolnej i gleboznawstwa w Królestwie Polskim w drugiej połowie XIX wieku[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w 1830 w Warszawie jako syn urzędnika celnego Adama oraz Małgorzaty z Raciborskich. W 1849 roku ukończył wydział chemii gimnazjum realnego. W 1850 roku podjął pracę w Instytucie Agronomicznym Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnego w Marymoncie, skąd na kilka lat oddelegowano go na studia do Akademii Rolniczej w Prószkowie koło Opola[2]. Po nauce ponownie podjął pracę w instytucie marymonckim obejmując stanowisko profesora chemii i technologii[2].
W latach 1860–1861 pełnił funkcję profesora w Instytucie Szlacheckim w Warszawie. W 1862 roku przeniósł się do Puław, gdzie w latach 1862–1863 pracował w Instytucie Politechnicznym i Rolniczo-Leśnym. W latach 1869–1885 pełnił funkcję pracownika naukowego w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa. W latach 1886–1893 zorganizował oraz kierował stacją chemiczno-rolną w Sobieszynie, gdzie oprócz badań chemicznych nadzorował również stałą stację meteorologiczną[3]. W 1859 kierował pracownią chemiczną Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim[2][4].
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]Publikował artykuły w dodatku do Gazety Warszawskiej – Korespondencie Przemysłowym, Handlowym i Rolniczym na tematy zastosowania chemii oraz technologii w rolnictwie, użyciu nawozów oraz o cukrownictwie[2]. W Rocznikach Gospodarstwa Krajowego z 1862 roku opublikował „Wiadomość o robotach w pracowni chemicznej b. Towarzystwa Rolniczego dokonanych”, a w Korespondencie z tego roku artykuł o nawozach sztucznych[2].
Był encyklopedystą piszącym hasła z zakresu chemii do 28 tomowej Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda z lat 1859–1868. Jego nazwisko wymienione jest w I tomie z 1859 roku na liście twórców zawartości tej encyklopedii[5]. Napisał w niej hasła: Aldehydy, Glin, glinka, Krzem, krzemionka, Wapno, wapnowanie, Żywice i inne[2].
Współpracował również z Encyklopedią Rolnictwa i wiadomości związek z nim mających wydawanej w Warszawie w latach 1873–1879, do której napisał hasła Asfalt, Cukier, cukrownictwo, Drożdże, Gorzelnictwo, Guma itp.[2]
Był poliglotą znającym język niemiecki oraz rosyjski, a także tłumaczem. Przetłumaczył m.in. na język polski wydany w roku 1850 w Bibliotece Warszawskiej przekład „Instrukcyi o konduktorach”[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marek Jerzy Minakowski, Teofil Faustyn Cichocki h. Nałęcz, [w:] Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [online].
- ↑ a b c d e f g h i Domosławska-Baraniecka 2000 ↓.
- ↑ Gorczyński 1881 ↓.
- ↑ Cichocki Teofil Faustyn, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-07-16].
- ↑ Encyklopedia Powszechna 1859 ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Maria Domosławska-Baraniecka, Wspomnienie o profesorze Teofilu Cichockim w setną rocznicę śmierci, „Roczniki Glebozawcze”, LI nr 1/2, Warszawa 2000, s. 135–138.
- Encyklopedia Powszechna, t. I, Warszawa: Samuel Orgelbrand, 1859.
- Wyniki spostrzeżeń meteorologicznych stacji sobieszyńskiej, [w:] Władysław Gorczyński, Pamiętnik fizyograficzny, t. XXII, Warszawa: Druk K. Kowalewskiego, 1881.