Przejdź do zawartości

Trofim Łomakin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Trofim Łomakin
Трофим Ломакин
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 sierpnia 1924
Barancza

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 1973
Moskwa

Wzrost

167 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR
Igrzyska olimpijskie
złoto Helsinki 1952 podnoszenie ciężarów
(waga lekkociężka)
srebro Rzym 1960 podnoszenie ciężarów
(waga półciężka)
Mistrzostwa świata
złoto Teheran 1957 waga lekkociężka
złoto Sztokholm 1958 waga lekkociężka
srebro Sztokholm 1953 waga lekkociężka
srebro Wiedeń 1954 waga lekkociężka

Trofim Fiodorowicz Łomakin (ros. Трофим Фёдорович Ломакин; ur. 2 sierpnia 1924 w Baranczy, zm. 13 czerwca 1973 w Moskwie) – radziecki sztangista, dwukrotny medalista olimpijski i czterokrotny medalista mistrzostw świata.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Łomakin zaczął podnosić ciężary w wieku 18 lat, podczas służby w Armii Czerwonej na dalekim wschodzie. W 1949 roku przeprowadził się do Leningradu, a trzy lata później mistrzostwo kraju w wadze półciężkiej (do 90 kg). W 1952 roku wystartował także na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach, gdzie zwyciężył w wadze lekkociężkiej (do 82,5 kg), ustanawiając jednocześnie nowy rekord olimpijski wynikiem 417,5 kg. Pokonał tam Stanleya Stanczyka z USA i swego rodaka, Arkadija Worobjowa. Następnie zdobywał srebrne medale na mistrzostwach świata w Sztokholmie w 1953 roku i rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Wiedniu, przegrywając odpowiednio z Worobjowem i Tommym Kono z USA.

W 1956 roku Łomakin nie znalazł się w reprezentacji ZSRR na igrzyska olimpijskie w Melbourne z powodu nieodpowiedniego zachowania i problemów z alkoholem podczas przedolimpijskiego zgrupowania w Taszkencie. W 1957 roku zdobył złoty medal na mistrzostwach świata w Teheranie, wyprzedzając Jamesa George'a z USA i Irańczyka Dżalala Mansouriego. Wynik ten powtórzył podczas mistrzostw świata w Sztokholmie w 1958 roku, tym razem pokonując George’a i Ireneusza Palińskiego z Polski. Ostatni sukces w karierze osiągnął na igrzyskach olimpijskich w Rzymie, zdobywając srebrny medal w wadze półciężkiej. Rozdzielił tam na podium Worobjowa i Louisa Martina z Wielkiej Brytanii.

Zdobył ponadto cztery medale mistrzostw Europy: złote na ME w Wiedniu (1954), ME w Helsinkach (1956) i ME w Sztokholmie (1958) oraz srebrny na ME w Sztokholmie (1953). Pobił pięć rekordów globu, również pięć razy był mistrzem ZSRR[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]